Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Best friends are Forever » 3.1: The Meeting (Jennifer)
Best friends are Forever
3.1: The Meeting (Jennifer)
Jennifer's POV
Ik was bang voor wat er komen zou, hoewel ik wist dat het nooit al te erg zou zijn, en ik mezelf voorgenomen had, straks een supermarkt te zoeken.
Ik liep, voordat ik de woonkamer binnenging, eerst naar de kapstok en graaide in mijn jaszakken, tot ik vond wat ik zag.
Ik draaide het pakje sigaretten even om in mijn hand en propte het toen in mijn zak. Het zou waarschijnlijk geen geweldige eerste indruk maken, hoewel ze er snel genoeg achter zouden komen.
Ik haalde nog even diep adem, voordat ik de woonkamer binnenliep, waar al twee meisjes zaten.
Het meisje met het zwarte haar stelde zich voor als Laila, en het blonde meisje als Hayden.
‘Jennifer,’ glimlachte ik, een tikkeltje verlegen.
‘Leuk jullie te ontmoeten,’ voegde ik er een stuk zelfverzekerder aan toe, toen ik op de bank ging zitten.
Na een tijdje gepraat te hebben met Laila en Hayden, en ik al weer een hoop over hun geweten was gekomen, ging de deur open en kwam een meisje met donkerbruin haar naar binnen.
Ik stond op en schudde haar hand. ‘Jennifer Lauren Collins,’ stelde ik mezelf een beetje verlegen voor.
De andere meiden begroetten haar ook en het meisje vertelde dat ze Amorey Greece heette en uit Australië kwam.
‘Weten jullie trouwens hoe ik hier bij een winkel kom?’ vroeg ik na een tijdje.
Ze schudden hun hoofden.
‘Waarom dan? Wat wil je kopen?’ vroeg Amorey vriendelijk.
Ik beet op mijn lip, en zuchtte toen. Ze zouden er snel genoeg achter komen.
‘Mijn sigaretten zijn bijna op, en ik snak naar wat alcohol,’ vertelde ik. Hoewel mijn hoofd normaal de kleur van een tomaat aangenomen zou hebben, merkte ik nu dat ik me niet schaamde. Ik beschouwde deze meiden nu al, als echte vriendinnen. Het leek me dat zij één van de weinigen zouden zijn, die me zouden respecteren om wie ik echt was, en dat was iets waar ik weinig ervaring mee had.
Nadat we een tijdje over onze thuissituaties gepraat hadden, kon ik er natuurlijk niet aan ontkomen ook te moeten vertellen.
‘Ik woonde in een weeshuis sinds mijn vierde, nadat mijn ouders omgekomen waren bij een auto-ongeluk,’ vertelde ik. Aan mijn toon was duidelijk te horen dat ik er verder niet over wilde praten en ik was blij dat niemand verder vroeg.
‘Ik ga een winkelcentrum zoeken,’ mompelde ik en stond op.
In de gang griste ik mijn jas van de kapstok, en trok de deur zacht in het slot.
Onder het lopen trok ik eerst mijn jas aan en stak daarna een sigaret op.
Waarom had ik nou al weer zoveel tijd doorgebracht aan het denken over het weeshuis terwijl ik met mezelf af had gesproken het er nooit meer over te hebben?
Waarschijnlijk omdat Forks, met haar regenachtige weer, me veel aan mijn moeder deed denken, aangezien ze nooit uitgepraat kon raken over Forks. Mijn vader snapte die liefde voor Forks niet, en dat was ook precies de reden dat mijn ouders naar Miami verhuisd waren, zodra ik geboren was.
Na een tijdje lopen, vond ik een supermarkt en ik liep naar binnen. Na een tijdje zoeken vond ik eindelijk het gezochte rek, en viste er een paar flessen drank uit.
Met de flessen onder mijn arm, liep ik naar de kassa waar ik ongeduldig in de rij ging staan.
‘Ben je daar niet een beetje jong voor?’ hoorde ik opeens iemand vragen, en ik keek verbaasd op.
Ik keek recht in het gezicht van ronduit de leukste, knapste en mysterieuste jongen die ik ooit gezien had.
‘Nee, ik ben zestien,’ antwoordde ik ademloos.
Een brede grijns gleed over zijn gezicht en hij haalde zijn schouders op.
‘Dan moet jij het weten. Ik zie je nog wel,’ grinnikte hij en vertrok.
Mijn blik bleef de lange, gespierde jongen volgen, tot de caissière me eraan herinnerde dat ik in een supermarkt stond.
Reacties:
Leuuukkk
OMG, is dat Emmet of Edward, plzzz, laat het Edward dit keer zijn
Leukleukleuk
Echt een hele vooruitgang
Maar wie heeft dit stukje nu geschreven?