Hoofdcategorien
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Hetalia One-Shots + Drabbles:. » ~*Alice Human Sacrifice*~
.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.
~*Alice Human Sacrifice*~
Er was eens, een heel, héél klein droompje. Niemand weet wie het droomde en waar, zo klein was hij. Hij wilde niet vergeten worden, vervagen, wat gebeurd met alle dromen zodra ze gedroomd zijn.
Hij snikte en sloeg zijn armen om hem heen. Ik wil niet vervagen! dacht hij. Hij trok zijn sjaal stevig om hem heen en trok zijn jas om hem heen, terwijl hij dacht en dacht.
En toen kreeg hij een idee.
Eehh? Maar als ik nou de mensen in mij laat lopen.. Dan creëren ZIJ mijn wereld!
En zo gebeurde het. De Alice voor de droom zijn Wonderland werden gekozen.
En toen was het zover.
-------------------------------------------
Gilbert plofte met zijn hoofd neer op zijn kussen. Hij was uitgeput en geïrriteerd. Hij was eerder vandaag in een ruzie terechtgekomen met zijn broertje. Het ging over de Italiaanse vriend van hem.
Lang verhaal.
Hij trok de deken over zijn hoofd en sloot zijn ogen. Het duurde niet lang tot hij in een diepe slaap was.
Het eerste wat Gilbert zag toen hij zijn ogen opende, was een bos. Een duister, groot, donker bos.
En een man. Een man met licht haar, paarse ogen, een lange jas en een sjaal om. Langzaam liep hij naar Gilbert toe.
Moedige Alice.. Maak mijn wereld..
Met een zachte druk van de man zijn lippen op Gilberts hand leek alles te veranderen. De man leek in het niets te verdwijnen, en Gilbert voelde zichzelf op zijn voeten getrokken worden. Wat hij droeg waren niet zijn gewone kleren, en ook niet zijn pyjama. Het was een zedige, rode jurk. In zijn hand zat stevig een zwaard geklemd, het symbool van de schoppen in het rood op zijn hand gekerfd. Gilbert snakte naar adem. Waar was hij?
Droomde hij?
Voorzichtig baande hij zich een weg over het bospad, en al gauw vond Gilbert de nood om zijn zwaard te gebruiken. Het begon bij het weghaken van takken en rode rozen die het donkere pad versperden, maar al gauw werden het schimmen, wezens die bloedde als je je zwaard erdoorheen haalde. Een duistere glimlach spreidde zich over Gilberts gezicht terwijl hij langzaam de controle verloor.
Met elke slag en haal van zijn zwaard vloeide het bloed. Een rood pad vormde zich achter Gilbert, en het werd langer en langer.
Vanuit de schaduwen staarde de droom naar zijn eerste Alice. Hij had zijn handen over het rode pad gehaald, en met een bedroefd gezicht keek hij naar zijn bebloede handen.
Dit ging te ver.
Zijn eerste Alice ging dieper en dieper het bos in, verder de duisternis in. Totdat armen van schimmen naar hem grepen, naar Gilbert klauwden. En in de doodse stilte van het bos werd de eerste Alice weggetrokken, opgesloten als een zondenaar.
Als het niet aan het rode pad lag, dan was er geen bewijs dat de eerste Alice ooit heeft bestaan.
--------------------------------------------------------------
Francis was moe en uitgeput, maar slapen lukte niet. Hij keek nog een keer in de spiegel, naar de alsmaar groeiende wallen onder zijn blauwe ogen. Hij zuchtte en kroop weer onder zijn dekens, nu met de CD speler heel zachtjes aan..
Het eerste waar Francis ogen mee begroet werden, was een ander stel ogen. Paarse ogen. Ze keken op hem neer, keken bijna zijn ziel in. De man van wie de ogen waren knielde naast hem neer en met een duistere glimlach drukte hij zijn ijskoude lippen tegen Francis borst.
Kalme Alice, met je stem van zijden Maak jij mijn wereld?
Francis snakte naar adem, zijn longen leken bij elkaar geknepen te worden en de lucht was ijskoud. De man was weg, en langzaam stond Francis op.
Hij keek met een frons naar zijn kleding. Zo smakeloos. Een witte blouse, een blauwe sjaal, simpele broek..
Hij knoopte zijn blouse open en keek naar zijn borst, het symbool ruiten in blauw erop gekerfd.
Een droom?
Nachtmerrie?
Hij hoorde zijn muziek. Kalme muziek, van heel ver vandaan.. Wat was dit voor bos? Zo duister, zonder kalmte..
Zachtjes begon hij mee te zingen met de muziek. Hij draaide sierlijk, zong met de mooiste stem, en schimmen verzamelde zich om hem heen, moedigde hem aan. Eén van hun gaf Francis een blad, met de noten en tekst van een lied. Maar, begon Francis, deze tonen zijn niet echt.
Toch zong hij, voor iedereen die het hoorde wilden. Want het was het mooiste lied dat bestond. Maar de vals gecreëerde noten, ze maakten men gek. Stilte bestond niet.
De droom wist dat hij in moest grijpen. Iets moest hij doen! Maar hij hoefde het niet op te lossen, het werd voor hem gedaan.
De droom zijn tweede Alice liep door het bos, dwalend van het pad, en iemand die kwam naar hem toe. Francis bleef zingen, kalmpjes, en keek.
Een trekker werd overgehaald, maar niemand die het hoorde.
Absolute stilte.
Waar Francis viel, bloeide uit zijn bloed een enkele, droevig rode roos.
De gene die zo geliefd was, was nu vergeten.
--------------------------------------------------------------
Natalia keek in de spiegel, bewonderde haar schoonheid en jeugdelijkheid van haar lichaam. En iedereen zei altijd maar Aah, Natalia, je bent zo mooi! en Natalia, wil je met me uit? maar de gene van wie ze echt hield, de ware, die had ze nog niet ontmoet.
Maar jongens bleven leuk, ze hoefde maar wat schouder te laten zien en ze deden wat zij wou.
Ze gaapte en trok her nachtjapon aan. Ze krop onder de zachte, schone dekens en viel al snel in slaap.
Natalia krulde wat in haar slaap. Wacht, sliep ze wel? Ze voelde geen deken, maar zacht, jong gras, dat haar naakte schouders kietelde.
Ze bleef doodstil liggen toen een man naar haar toe kwam. Hij Wat was het met hem? Wat was de perfectie die ze in zijn paarse ogen zag?
De man knielde, pakte voorzichtig haar hand beet en drukte zijn lippen tegen haar pols.
Prachtige Alice Toe, creëer mijn wereld.
Natalia zweeg, ook al had ze toch geen nee kunnen zeggen. De man was weg, en ze kroop overeind. Een zachte vlaag wind liet haar naar beneden kijken, naar de simpele, prachtige groene jurk. Op haar pols was het teken van de klaveren in het groen gekerfd. Ze stond op, niet geheel zonder twijfel, en dwaalde door het bos. Het bekende vulde snel haar oren.
Schone dame! Ah toe, blijft u een avond bij mij?
Oh, prachtige Alice, jouw schoonheid kent geen grenzen..
Oh, ze is de groene..! De derde! Oh, ik kniel voor u..
En het was niet lang voordat Natalia een heel koninkrijk kon scheppen, simpelweg met wat de mannen haar hier gaven. De schimmen van herinneringen die ze snel zou vergeten. En al die tijd zocht ze maar naar één persoon; de man met de paarse ogen.
Natalia wreef haar ogen uit. Wat.. Wat een bizarre droom.. Maar toch zo.. Prachtig. En dan die man.. Ze wou terug. Ze MOEST terug!
Ze keek op haar klok. Oh nee! Nu kwam ze te laat!
..
De zon zakte weer langzaam achter de horizon. Natalia kroop weer in haar bed en draaide een paar keer om. Zou ze weer dromen? Zou het? Mocht het zo zijn?
Tuurlijk. Tuurlijk, dat moest gewoon
O, schone dame! U bent wedergekeerd!
Natalia duwde haarzelf om hoog, uit het gras. Een groep mensen stond om haar heen, maar ze lette niet op de schimmen. Al waar ze oog voor had was de man met de paarse ogen, die tussen de rest stond.
Welkom terug, prachtige Alice.
Natalia glimlachte. Ze snapte het hele Alice gedoe niet, maar ach.. De man liep naar haar toe, een kroon in zijn hand. Prachtige Alice, ik moet u feliciteren.
Natalia luisterde nieuwsgierig. Waarom dat?
U heeft mijn wereld gebouwd. Mijn prachtige wereld, zo mooi als uzelf. Hier, ik kan niks anders doen dan u de titel van Koningin geven.
Natalia accepteerde de kroon van de man en zette hem op haar hoofd. Iedereen knielde, behalve de man. Mag ik u nu uw koninkrijk laten zien? Hij is helemaal opgebouwd toen u weg was!
Natalia knikte en liet de man haar naar een groot, groen kasteel brengen. Hij zei niks, maar bracht Natalia naar binnen, liet haar haar kamer zien, en hielp haar met haarzelf omkleden in een prachtige, groene jurk. Een jurk als van een koningin.
Een kalme muziek vulde de kamer, een muziek van valse gecreëerde noten, en Natalia danste met de man.
Wat is je naam?
De man keek vragend naar Natalia. .. Het is . Zei hij. Natalia knikte, en herhaalde de naam. Dus.. .?
De man knikte. Natalia had de naam niet gehoord toen hij of zij hem zei, maar toch wist ze hem. Ze wist wat de naam was. Maar als ze het zei, kwam slechts een zucht wind door de kamer, alsof hij de naam weg blies.
Prachtige Alice, wie gaat u vervangen als u er niet meer bent?
Natalia keek geschrokken. Juist. Ouder worden. Had ze niet aan gedacht. Op een avond zou ze slapen. Dan was de deze droom vergeten en kwam ze hier nooit terug. Maar de droom was zo prachtig..
Ze trok haar handen los uit die van de man en draaide zich om. Ik ben spoedig terug! En met die woorden stormde ze het huis uit. Ze wist waar ze eeuwige jeugd kon vinden, ze had het gehoord in één van de nachten met de rijke man.
Haar voeten droegen haar naar het hutje aan het uiterste randje van haar stad en het bos, en klopte op de deur. Een tovenaar zou hier wonen. Of een heks.
Een man met zanderig blond haar opende de deur, zijn groene ogen kenmerken voor mensen die in haar koninkrijk leefde.
Ja, mijn koningin?
Natalia keek scherp naar de man. Hij had een zwarte kap over zijn hoofd getrokken en sprak een grappig accent. Hij was niet zomaar van haar koninkrijk.
Tovenaar, geef mij mijn eeuwige jeugd.
Een soort duivelse glimlach speelde om de man zijn lippen en hij wenkte Natalia naar binnen met zijn vinger. Hij sprak geen woord, gaf haar gewoon een appel en wachtte. Natalia beet in de appel. Hij was zoet. Te zoet. Niet het zoet dat een appel hoort te zijn. Het was zoet als een suikerspin zou zijn.
Verafschuwd draaide ze haar hoofd weg. Waarom werd alles wazig? Ze hield haar hand tegen haar hoofd, bedekte haar rechter oog. Waarom deed dat oog zon pijn?
Ze keek op naar de tovenaar, die daar rustig zat. Toen ze haar hand weghaalde, zag ze de duistere werkelijkheid wat iedereen te wachten stond.
Een lijk!
Een skelet!
Alles om haar heen leek weg te rotten, te verouderen in hoog tempo. Haar brein hield alles bij; tijd ging sneller om haar heen, alles werd ouder.
En zij bleef jong.
Ze vluchtte terug naar haar kasteel en sloot haar op in haar kamer.
Ook al zou alles sterven. Zij was nog steeds koningin.
De droom keek verdrietig toe hoe zijn prachtige derde Alice haarzelf op sloot, zelfs hem er niet meer in liet. Ze had de verleiding niet kunnen weerstaan. Het eeuwige leven. Eeuwige schoonheid.
Er was nog een kansje
--------------------------------------------------------------
Giebelend kropen de broertjes in bed. Ze hadden geen zin om te luisteren naar hun ouders, dus kropen ze samen in hetzelfde bed. Waarom? Omdat papa en mama wouden dat ze volwassener deden! Dus mochten ze niet meer samen slapen. Toch deden ze het! Lekker puh!
Zeg, Mattie..
Alfred plukt aan zijn broertjes haar. Ik heb gehoord dat als twee mensen met hun hoofden tegen elkaar slapen, dat ze hetzelfde dromen~!
Matthew glimlachte zwakjes. Denk je dat echt? Vroeg hij twijfelachtig. Alfred knikte. Ja! Dus laten we dat proberen!
Matthew knikte en legde de zijkant van zijn hoofd tegen die van Alfred, en zo vielen ze in slaap.
Alfred bleef doodstil liggen toen een man naar hem toe liep. Zijn paarse ogen waren verdrietig, maar met een beetje hoop diep verborgen. Hij keek voorzichtig opzij, naar Matthew, die al even stil bleef liggen.
De grond onder hun wiebelde een beetje, kabbelde.. Zaten ze in een bootje? De man pakte van elk hun hand, en hield ze dicht bij zijn mond. Onschuldige Alice, met een hart van goud De ene koppig de ander slim Red mijn wereld..
Een zachte kus, toen was hij weg. Alfred schoot overeind en bedekte zijn onderlichaam. Matthew, Matthew word wakker!
Matthew schoot nu ook overeind. Hij bedekte zijn onderlichaam en keek naar het einde van het bootje. Kijk, Alfred, kleding.
Het was een meisjes outfit dat bestond uit een netjes geel en wit jurkje met schoentjes en kniekousjes, en een jongenspakje met een wit blousje, gele korte broek en dezelfde schoenen en sokken. Uiteindelijk deed Alfred het meisjes pakje aan, want die was niet iets groter dan het jongenspakje en Alfred paste die niet.
Ik zei toch, dat we hetzelfde zouden dromen..
Ze klommen stilletjes uit het bootje en keken op hun handen. Ze hadden elk een half hartje in hun hand gekerfd, in een geel-gouden kleur. Met een hart van goud
Matthew keek even terug in het bootje, en haalde er een brief uit, met een groen klavertje erop. Stilletjes maakte hij het open, en keek hij naar de hartenkaart die erin zat, met wat achterop geschreven.
Alfred, de koningin heeft ons uitgenodigd..
Samen stonden ze op, en hand in hand liepen ze over een rood pad. Het pad leek naar het groene koninkrijk in de verte te gaan, maar ze werden afgeleid door een rozenstruik, met een klein geel tafeltje eronder. Ze liepen ernaartoe, en dronken een kopje thee. De rozenstruik had blauwe rozen, en er leek haast een liedje in de lucht te hangen.
Krak, stap, krak, stap, krak, stap..
Geschrokken van het geluid renden Alfred en Matthew weg, net op tijd om niet te hoeven zien wat het was.
De droom keek van een afstandje toe. Was dit de Alice die hij zocht? De Alice die hem kon laten bestaan? Het zag er wel zo uit. Ze hadden de eerste Alice ontweken, en niet geluisterd naar de tweede. Zouden ze de derde van haar troon kunnen stoten? Eeuwige jeugd kunnen weerstaan?
Stap, krak, hak!
Alfred en Matthew liepen zo hard door als ze konden. Het groene kasteel kwam zo dichtbij, zo dichtbij..
Matthew, kijk!
Hij wees terug in de richting van het rode bospad waar ze eerder liepen. Het was nog in zicht. Kijk, Matthew.. Matthew is dat een deur? Een cel? We moeten kijken!
Matthew probeerde Alfred ervan te overtuigen dat het een slecht idee was, maar hij luisterde niet. Alfred liep naar de rode deur, en haalde het slot eraf.
Nee, nee!
Hij kon iemand het in zijn gedachte horen roepen. Een bekende stem, maar niet de van Matthew. Toch ging hij door, en trok hij de deur op een kiertje.
Nee, nee!
Dit was wel Matthews stem. Alfred duwde de deur iets verder open, een zwaard viel door de kier heen. Matthew pakte hem op. Doe het niet, Alfred!
Alfred duwde hem nog iets verder open. Matthew hield het rode, bloed-bedekte zwaard stevig vast.
Stop!
Het geluid van suizend staal galmde door de lucht, een doffe klap, een kreet, het sluiten van een deur.
Matthew dwaalde over een kerkhof gehuld in rood. Was dit wat er achter de deur schuilde?
Het zwaard met het verse bloed erop had hij laten liggen. Hij durfde te zweren dat hij het niet had gedaan, dat iemand zijn pols had beetgepakt, en, en..
Een eenzame traan gleed uit zijn oog, en op het lijk van zijn broer dat hij in zijn armen droeg.
Afgezonderd van de wereld en de droom zelf, gevangen in een stukje tussen droom en werkelijkheid, wil hij wakker worden, maar kan dat niet.
En de droom staarde naar de deur. Zijn laatste stukje hoop was uit zijn bereik, en toch.. Toch amuseerde dit hem.
Wat nou..
Als hij nog een Alice in zijn wereld zou lokken?
En nog één?
En nog één?!
Een duistere glimlach speelde om de droom zijn lippen. Dit was zoveel leuker dan hij had gedacht! Alice! Alice! De vijfde Alice! Ooooh, waar ben je~?
WAAR BEN JE~?
Reacties:
... RUSSIA, DA?
en smexy alf in een jukje...
jam.
maar russia gemeen.
stoute stoute russia!
... goed verhaaltje hoor, snelletjes verdertjes!
*is sprankenloos*
Ik weet niet wat ik moet zeggen.