FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[43] Bill – Spanish Fever

Drie weken. Drie weken van pure perfectie, met Tom aan mijn zijde en de wereld aan mijn voeten. Sinds die ene nacht met de overkokende melk heb ik geen twijfels meer gehad; elke blik op Tom bewijst dubbel en dwars dat hij alles waard is. Daarbij ben ik een persoon om in het hier en nu te leven - en het hier en nu is de tour, die bijna mijn volledige aandacht opeist.
Bijna. Want Tom is er ook nog.
Zo aanhankelijk als in de eerste weken zijn we niet meer, hoewel ik nog steeds graag teddybeertje speel. Alleen ’s nachts kruipen we tegen elkaar aan; overdag zijn ew te druk met alle verantwoordelijkheden van een tour. Op een reisdag betekent dat koffiedrinken, levenloze videogames spelen en met David discussiëren over het nut van die beide tijdverdrijven. Op een werkdag betekent het soundchecken, liters kamillethee drinken (voor mij, althans) en zingen. Alle dagen eindigen met mijn hoofd op Toms borst en zijn armen om mijn middel.
Intussen is het volop zomer. Ik heb geen idee in welke stad we zijn, maar de tekst op de bordjes in de parkeergarage is Spaans. Waarschijnlijk Madrid. Of Barcelona. Hoe dan ook kan ik de bordjes niet lezen en volg daarom gedwee de anderen, in plaats van vooruit te lopen en te verdwalen. In de lift, op weg naar de begane grond van ons hotel van vannacht, draait David zich naar mij en Tom om en zegt: ‘Jullie delen een suite, voor het geval iemand begint te klagen dat er maar één sleutel is. Geen zorgen, het zijn twee kamers met een tussendeur. Alleen binnenkomst is in dezelfde ruimte.’
‘Oké, gelukkig,’ grijnst Tom luchtig, alsof zijn ogen niet oplichtten bij het woordje “delen”�. Hij is nog steeds beter in normaal doen dan ik, hoewel ik het inmiddels onder de knie begin te krijgen. Mijn slecht geacteerde excuus tegenover Gustav en Georg - dat ik verliefd ben - geeft me een beetje speling, maar dekt mijn veranderde gedrag tegenover mijn broer absoluut niet. Ik hoor verliefd te zijn op een meisje, bij voorkeur eentje met een leuke cupmaat, niet op mijn bloedeigen broer...
Voor hij zich verder kan ontwikkelen, druk ik de gedachte weg en kijk om me heen zodra we de lift verlaten. Het hotel is groot en typisch: marmeren vloeren, piccolo’s met slechtzittende pakken, een vurenhouten balie en een dikke, chagrijnige vrouw die ons vuil aankijkt als David probeert zich in zijn steenkolenspaans verstaanbaar te maken. Het zou me niets verbazen als hij de helft van zijn zinnen heeft opgepikt uit een verzameling overgeproduceerde B-films; tot mijn opluchting bedankt hij het chagrijn gewoon met “gracias”� en voegt er niet nog een “Adios amigo”� aan toe, dat zou pas echt gíªnant zijn geweest.
‘Derde verdieping,’ instrueert David ons met zijn rug naar de balie. ‘En ga direct slapen, alsjeblieft. We moeten morgen om acht uur uit de veren, begrepen?’
Hij deelt de kamersleutels uit, krijgt wat instemmend gemompel terug en stuurt ons dan weg. Met zijn vieren doorkruisen we de lobby en Georg hamert opgewekt met zijn vuist op het knopje van de lift, tot Gustav hem tegen zijn schenen trapt. Tom speelt zogenaamd gedachteloos met het keycord, deelt in het geheim even een knipoog met mij. Een zachte glimlach vormt zich om mijn mond; ik weet wat hij bedoelt. Eén van de bedden zal vanavond niet beslapen zijn. Bedankt voor de suite, David!
Eenmaal op de derde verdieping roepen we elkaar welterusten toe en de andere helft van onze band verdwijnt in hun respectievelijke kamers. Ze gaan inderdaad direct slapen, maar ik besluit dat ik nog lang niet moe ben. Het is pas kwart voor tien en ik heb rond vieren nog bovenop Tom een dutje gedaan, dus ik loop over van de energie.
‘Oh, Tom, kijk! We hebben een balkon!’ Enthousiast werp ik mijn Gucci-tas - Georg noemt het een handtas, maar zó verwijfd ben ik nu ook weer niet - op het bed in één van de kamers en hol naar de half open balkondeuren, om het uitzicht te inspecteren.
Tom lacht. ‘Dí¡t noem je een balkon?’
Toegegeven, het is niet veel meer dan een meter breed en net groot genoeg voor schoenmaat vijfenveertig, maar het uitzicht is prachtig. Ik duik langs de sluierachtige gordijnen naar buiten en voel meteen hoe de koele avondwind mijn haar uit mijn gezicht blaast. Het is niet koud, eerder aangenaam gematigd na een drukkende zomerdag. De lucht ruikt hierboven veel frisser dan op straatniveau en ik snuif genietend de sfeer in me op. Uitkijkend over de vele daken, lichtjes en schoorstenen besluit ik dat het Madrid is en - belangrijker - dat het móói is.
Vredig.
Een hand op mijn schouder doet me omkijken. Tom trekt me zachtjes van het minibalkon en achter de gordijnen vandaan; ik druk mijn lippen in zijn hals, nu met zí­jn geur kriebelend in mijn neus. Dezelfde deo die ik gebruik, gemengd met de wax voor zijn dreads die iets harsigs verspreidt en iets dat ik altijd met Tom associeer, maar dat geen naam heeft. In mijn hoofd, waar niemand me erom kan uitlachen, noem ik het de gitaarsnaargeur.
Voor een paar ogenblikken staan we zo tegen elkaar aan, drinken elkaars aanwezigheid in tot we meer doordrenkt zijn van de ander dan van onszelf. Dan duwt Tom zich een stukje van me af, geeft me een tedere kus op mijn lippen en zegt: ‘Slapen?’
‘Nah, afgezaagd,’ antwoord ik grijnzend. Hij lacht en ik draai me uit zijn armen, huppel door de kamer met de roodbruine vloer en modderige muren. Ik weet dat Tom naar me kijkt en wieg wat extra met mijn heupen om hem te provoceren. Het duurt nog minder lang dan ik zou hebben voorspeld voor hij weer achter me staat en me bij mijn middel grijpt.
Op dat moment wordt er op de deur geklopt. We verstenen allebei even, verrast en van ons apropos door de storing, en maken ons dan snel van elkaar los. Tom kucht en gaat opendoen, terwijl ik me omdraai en zo nonchalant mogelijk naar het bed wandel. Ik was met mijn tas bezig, hoor, helemaal niet met Tom... Helemí¡í¡l niet...
Voor de deur staat een piccolo met onze koffers. Tom geeft hem een waarschijnlijk grandioze fooi en hangt dan het Don’t Disturb-bordje op de deur. Ik denk aan ons liedje Reden en moet onwillekeurig giechelen.
Tom kruipt naast me op het bed en prikt in mijn zij. ‘Wat is er zo grappig?’
Als antwoord zing ik de eerste strofen van het nummer, wat hem eveneens gelach ontlokt. Dan buigt hij zich over me heen: ‘Goed, waar waren we...?’
‘Ik weet het nog!’ grijns ik triomfantelijk en plant mijn lippen gretig op de zijne. Elke keer weer voel ik vanbinnen het vuurwerk als ik zijn lippen proef; ongeacht of het nu de eerste, laatste of middelste kus van de dag is. Tom weet precies wat hij doet en het feit dat hij van mij is, helemaal en alleen van mij, zorgt voor sterrenregens in mijn buik.
Mijn tas valt met een bonk op de grond als ik omrol - en nu bovenop lig - maar we schenken er geen aandacht aan. Alle zintuigen zijn gefixeerd op ons. Op samen.
Het duurt niet lang of ik voel de spanning opbouwen in mijn onderbuik. Tom heeft het ook door en hem vergaat het niet veel anders, ik merk het door zijn übergrote kleding heen. Op dit punt wordt het voor ons allebei toch een beetje moeilijk; met kussen en aanraken hebben we geen problemen, maar met erecties... We hebben geen van beiden ervaring met mannen en daarbij - je kan er niet omheen, je tweelingbroer op zo’n intieme plek aanraken is rí¡í¡r. Ook voor ons.
Na een tijdje frummelen richt Tom zich plotseling op. Hij hijgt een beetje, zijn wangen lijken te gloeien, en ik weet dat ik er precies zo uitzie. Alleen nog met een nog rodere kop, omdat door mijn lichte huid de bloedstroom extra zichtbaar is. Even kijken we elkaar aan, weten beiden niet hoe het verdergaat; dan trekt Tom me plots van het bed en achter zich aan. De badkamer in.
Voor ik iets kan doen of zeggen, sjort hij zijn T-shirt over zijn hoofd en laat het kledingstuk achteloos op de grond vallen. Dan buigt hij zich voorover en kust mijn onderlip. ‘Wat dacht je van samen douchen?’
Ik begrijp hem meteen. De volgende stap is niet aanraken, maar zien. Hij naakt, ik naakt. Nerveus maar opgewonden knik ik, haal diep adem en trek mijn eigen T-shirt uit.

Reacties: