FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Eve

“Kom Boo!”� Ik probeer haar aandacht te trekken door roterende bewegingen te maken met mijn armen. Zo eigenwijs als ze is, snuffelt ze gewoon door en negeert mijn acties tot aandacht. Lachend laat ik me weer op de grond zakken en kijk terug naar het meertje. Na een tijdje voel ik een natte neus tegen mijn wang. Als zij me kan negeren, dan kan ik haar ook negeren. Ik trek een grimas en reageer niet op Boo die naast me staat. Zachtjes slaat ze met haar poot tegen mijn bovenbeen om zo mijn aandacht te krijgen. Met moeite houd ik mijn lach in en blijf naar het water kijken wat fel flikkert door de weerkaatsende zon. Boo begint zachtjes te piepen en begint harder te graven op mijn been. Ik wil het bijna opgeven en mijn armen rond haar gespierde nek slaan, maar dan stopt ze plots. Te graag wil ik winnen, dus ik hou me in mijn act en kijk nog niet om waar ze is. Geschrokken voel ik een harde plof en kijk naar mijn schoot, dan barst ik uit van het lachen en zie hoe Boo zich lomp op me neer heeft laten vallen. Ze heft haar kop naar mij op en begint hevig te kwispelen. Haar lieve snoet laat me gek worden van liefde voor die hond en begin haar hard te knuffelen. Ik trek haar kop naar me toe en laat me zo achterover vallen. Met mijn rug op het gras en Boo die over me heen ligt. Kleine kusjes geef ik naast haar oog en laat mijn handen over haar donkere vacht razen.
“Boo!”� gier ik uit en trek mijn gezicht weg van de grote, likkende tong. Vlug sta ik op en zie hoe ze ook snel overeind krabbelt en speels kleine sprongetjes tegen me aanmaakt. Ik klik de lijn aan haar halsband vast en zet het op het lopen.
Hijgend kom ik thuis aan met een hond die net zo hard mee hijgt. Glimlachend open ik de deur en laat haar los zodat ze gelijk naar de keuken kan sprinten om wat te gaan drinken. Ik sluit de deur achter me dicht en trap mijn schoenen uit. Even kijk ik nog in de spiegel. Dit zal de laatste keer zijn dat ik mezelf zo zie, als Eve me wilt helpen. Gelijk kruipt er weer een lach op mijn gezicht en sprint naar boven zonder ‘hoi’ te zeggen tegen mijn ouders. Met veel geweld kom ik mijn kamer binnen en laat me op het bed neervallen. Eenmaal weer op adem pak ik mijn mobiel erbij en schuif het open. ‘Eve’ typ ik in en zie gelijk haar nummer erbij staan. Bitte, zeg ja!
“Met Eve,”� krijg ik aan de andere kant te horen.
“Heej, met Chris!”� antwoord ik vrolijk en draai me op mijn buik, staar wat naar de troep op mijn vloer.
“Hallo, hoe gaat het met mijn kleine nichtje?”� Zachtjes zucht ik. Zo geweldig gaat het niet. Heb geen vrienden en Tom Kaulitz zal nooit iets in me zien. Hoe leg ik dat uit?
“Prima, maar ik wilde eigenlijk wat vragen?”�
“Vertel het eens.”� Daar gaat ie dan.
“Euhmm… nou omdat jij een visagie opleiding volgt en zo..Vroeg ik mij dus af of jij misschien mij een.. makeover wilde geven?”� Dat laatste piepte ik er echt uit. Zeg ja, zeg ja, zeg pleeeeeeaaasseee ja!
“Natuurlijk, je weet hoe graag ik dat al wilde, niet dat jou stijl erg is, maar, ach je begrijpt me wel, wanneer moet ik langs komen?”� ratelt Eve er allemaal opgewonden uit.
“Zou je nu kunnen?!”� vraag ik nu ook blijer. Mijn benen haal ik omhoog en kruis ze over elkaar.
‘Natuurlijk!’ Was haar antwoord en zei dat ze over een uurtje wel voor de deur zou staan. Ik heb haar zo erg bedankt en klapte mijn mobieltje dicht.
Zenuwachtig wiebel ik op het rand je van mijn bed. Het zal wel moeilijk worden. Eve zal met ideeën komen die me niet zullen aanstaan, maar het moet. Ik wil dit en dan moet je maar even op je tanden bijten. Als je mooi wilt zijn moet je toch pijnlijden? Lichamelijk lijd ik niet bepaald pijn, maar vanbinnen zal het echt aan me vreten. Maar Chris is geen mietje, Chris gaat vechten en Kaulitz zal op zijn blote knieën smeken!
“Yeah!”� Helemaal opgefokt spring ik van het bed en doe mijn laptop aan. Zoek nummers op die ik wil luisteren en draai zoals altijd de volumeknop omhoog. Mijn zwarte lokken dansen alle kanten op door mijn hoofd die headbanged op de elektronische muziek. Doordat mijn ogen fijngeknepen zijn en de muziek loeihard staat heb ik niet eens door dat iemand herhalend op de deur heeft geklopt.
“Hé!”� roep ik verontwaardigd wanneer de muziek uit het niets verdwijnt. Ik stop met rond dansen en zie hoe Eve mij grijnzend aankijkt. “Haaii!”� Ik vlieg om haar hals en verberg mijn gezicht er in.
“Nou, ik heb al helemaal ideeën. Ik zal heus niks doen wat jij niet wilt, maar je moet wel open staan voor iets nieuws.”� Langzaam laat ik haar los en knik dan ietwat verlegen. Nerveusheid begint nu wel erg op te borrelen. Het gaat dus realiteit worden. Geen vreemde plannetjes die alleen maar in mijn hoofd zitten en er nooit uitkomen.
“Ik ben helemaal open, niet dicht, totí¡í¡l open. Zo open als de buitenlucht en-”�
“Ja ja, het is duidelijk je bent open. Ga zitten en dan zal ik mijn ideeën zeggen.”�

Reacties: