Toen ik wakker werd, merkte ik meteen dat ik alleen was. Ik kreunde even om duidelijk te maken dat ik wakker was, maar er kwam geen antwoord. Zoals verwacht, niemand dus. Ik opende m'n ogen, maar ik sloot ze meteen weer. Het was licht in de kamer en het deed pijn aan m'n ogen. Ik deed nog een poging en deze keer lukte het mij om m'n ogen open te houden. Ik stond met moeite op, had veeel te weinig geslapen... Ik werd meteen klaarwakker toen ik zag hoe laat het al was. 3 uur in de namiddag! Ik had mijn verloren uurtjes slaap nou wel in gehaald dacht ik. Ik keek even rond, maar zag niks ongewoonlijks in de beddenkamer. Net of alles zijn gewone gang van zaken deed... maar dat was niet zo. Mijn zussen waren er niet. Ik liep stilletjes naar de keuken waar ik even aan de deur bleef staan. "Waar zouden ze heen gaan dnek je?" hoorde ik Tom luidop denken. Even twijfelde ik, maar uiteindelijk liep ik toch maar naar binnen. Geen van de jongens had me gezien en ze deden gewoon door. "Zouden ze terug naar dat oude hotel gegaan zijn?" vroeg Gustav. Jaja, hij en Georg gedroegen zich altijd zo lief, maar ze deden wel mee aan het opsporen van mijn zussen... De jongens zaten op een kaart te kijken. "We kunnen niets meer doen, overal in de stad hebben we bodyguards gestuurd, ze kunnen toch niet weg." zei Bill slechtgezind en hij kruiste zijn armen. "Ja..., jij hebt je Emma terug dus voor jou hoeft het allemaal niet meer hé!" snauwde Tom zijn broertje toe. "Heb ik dat gezegd?!" Bill stond kwaad en dreigend op. Ik liep terug de keuken uit, ik wou het niet meer horen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen dus liep ik maar terug naar de beddenkamer waar ik me weer op Bill's bed legde. Ik hoorde één en al geschreeuw beneden, "Tom is echt niks waard zonder Natasha." zei ik stilletjes tegen mezelf. Ik hoorde ze nog steeds schreeuwen en de ruzie leek nog meer te escaleren...