FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Please don't.

Ik liep toch maar gehoorzaam de badkamer in en ik hoorde dat Bill de deur opslot deed. Ik deed al water in het bad lopen, toen het vol was wou ik er met kleren en al inspringen, maar Bill hield me tegen. Hij trok m'n t-shirt uit. "Jah, dat kan ik zelf ook wel." zei ik nukkig en ik deed de rest van m'n kleren zelf uit. Ik voelde Bill's ogen haast over m'n lichaam glijden en ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Ik keek ronde me en ik sprong in het bad zodat ik snel onder het schuim zou zitten. Bill kwam 'gezellig' tegenover me zitten. Na 10 seconden niks gezegd te hebben, kwam hij boven me hangen. Hij begon wat aan m'n lichaam te prutsen. Ik liet het gewoon toe, alhoewel ik helemaal niet in de stemming was... maar dat was ik nooit als het Bill was. "Doe je benen wat verder open, schat." zei hij. Die vraag schudde me meteen wakker, ik slikte. "Bill!" zei ik geschrokken en bang. Bill grijnsde alleen maar naar me. "Bill, neen." probeerde ik, maar hij schudde z'n hoofd. Ik zuchtte, wist dat het geen zin had. Ik draaide m'n hoofd van hem weg voor zover dat kon en ik sloot mijn ogen wachtend op de pijn. Er schoot een klein schokje door mijn lichaam en het duurde even voor ik doorhad dat Bill in me was gekomen. De gedachte dat hij me weer verkrachtte, deed meer pijn dan de verkrachting zelf op dit moment. Tranen liepen over m'n wangen terwijl Bill steeds dieper in me ging. Het was geen normale pijn die ik voelde, ze zat overal in m'n lichaam. Ik opende m'n ogen een beetje en ik hief mijn linkerarm op. Die zat onder de blauwe plekken, net als de rest van mijn lichaam waarschijnlijk ook. "Doet het veel pijn schat?" vroeg Bill plots en hij stopte even. Hij bekeek m'n gezicht en hij deed met zijn handen het schuim wat aan de kant. "Emma, vanwaar heb je al die blauwe plekken?" vroeg hij geschrokken. Bill was de laatste tijd zo erg met zichzelf bezig geweest dat hij niet eens gemerkt had hoe erg ik eraan toe was. "Heb ik verzameld in al de tijd dat ik hier al ben, denk ik." Ik kon een snik niet onderdrukken toen Bill zich wat beter op me zette. Even zag ik twijfel in Bill z'n ogen, maar dan ging hij toch traag uit me. Ik keek hem geschrokken aan en had geen idee waarom hij dit zomaar stopte, maar meteen erna sloeg ik dankbaar m'n armen om hem heen. "We zetten dit een andere keer wel voort... Als je wat minder blauw ziet." klonk zijn stem vlak bij m'n oor. Ik wist niet waaraan ik dit medelijden verdiend had, maar ik vond het best leuk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.