FanFic.nl

Best friends are Forever

4.1: The Runaway (Amorey)

Amorey's POV
Iedereen was al naar haar eigen kamer gegaan. Nou ja... ik dan. Ik slikte de tranen weg, ik zat op de vensterbank en leunde met m'n hoofd tegen het raam. Alles voelde zo leeg, de meiden wisten niet hoe ik me écht voelde. Ik miste de golven van de zee en vooral mijn familie en mijn voormalig beste vriendin Galadwhen. De tranen bleven stromen en snikkend keek ik naar de tuin met de vijver waar Jennifer zat na te denken.
Jennifer was echt heel aardig alleen had ze zelf ook zo haar problemen.
Ik dacht aan thuis, trouwens thuis waarom moest ik daaraan terug denken??
Mijn moeder en vader gaven geen moer om me, ik keek naar de roze surfplank en de handdoekken op de laagste plank van m'n kast.
'Ik ga weg,' gromde ik tegen mezelf en nam m'n rugzak. Ik propte enkele handdoekken in de tas en stak enkele armbandjes erbij.
Ik grabbelde in de lade van het bureau, ik nam vlugtig een balpen en het kladblaadje.

Lieve meiden,
Ik vertrek, kom me niet zoeken, ik weet zelf niet waar ik heen ga.
Liefs
Amorey

Ik checkte het en liep voorzichtig naar de kamerdeur van Jennifer haar kamer.
Het briefje schoof ik onder de deur in de hoop dat ze het zou lezen.
Maar vurig hoopte ik dat Jennifer het even voor zichzelf zou kunnen houden.
Ik liep weg met m'n surfplank onder mijn arm en de tas rond mijn schouder.
Geluidloos sloot ik de deur, de lucht was blauw en de zon straalde door de wolken heen. Ik begon te rennen naar het bos, enkele voorbijgangers trokken rare gezichten naar m'n surfplank maar het kon me niet boeien.
De tranen stroomden weer over mijn wangen. Ik was gestoord door mijn verleden. Ik zat met geheimen tot over mijn oren. Zelfs niemand wist dat mijn zusje weggevlucht was omdat ze mishandeld werd door m'n vader zelfs m'n moeder wist dat niet.
Ik zuchte en keek rond me heen ik stond op de rand van de rotsen.
De zon was alweer bijna onder aan het gaan, ik had uren rondgedwaald in het bos die geen einde had. In mijn eentje sprong ik de rotsen af, maar ik verloor mijn greep mijn surfbord bleef haperen. Ik gilde toen ik de rots aftuimelde en de rotsen in mijn lichaam voelde prikken. Roerloos bleef ik op het zand liggen terwijl het koude water zacht tegen mijn lichaam klotste.
Ik bleef huilen en mompelen dat het oké moest komen.
Opeens hoorde ik iemand aankomen, ik krabbelde recht en stond oog in oog met een sneeuwwite jongen die als een diamant glitterde.
'Hé meisje, wat is er gebeurd?' vroeg de melodieuze stem. Mijn geheugen zei rennen, mijn hart zei blijven. Ik bleef met een betrokken gezicht naar de jongen staren die steeds dichterbij kwam.

Reacties: