FanFic.nl

Best friends are Forever

4.2: Pain and a stupid action(Jennifer)

Jennifers POV
Hoewel de eerste schooldag goed verlopen was, wilde ik na een tijdje even alleen zijn.
Ik liep naar de achtertuin, waar ik bij de vijver ging zitten.
Mijn knieën trok ik op, sloeg mijn armen eromheen en legde mijn hoofd erop.
Nu ik op de plek was, waar mijn moeder het altijd over gehad had, had ik al weer veel te veel tijd besteed aan over haar nadenken, en de wond, die zich lang geleden in mijn binnenste een weg had gezocht, was weer opengescheurd.
Het brandde, en verscheurde me vanbinnen, maar ik zou nooit iemand laten zien of weten wat voor pijn het deed.
Ik wilde niemand opzadelen met mijn problemen, en wist dat het ook niemand wat zou interesseren.
Toen ik besefte dat er geluidloze tranen over mijn wangen stroomden legde ik mijn hoofd op mijn knieën en huilde in stilte.
Mijn lichaam schokte, terwijl ik de torenhoge pijngolven over me heen liet gaan.
Ik wist niet hoelang ik daar gezeten had, maar na een tijdje, toen ik mezelf weer enigszins hervonden had en mijn lichaam leeg voelde van al het huilen, liep ik weer naar binnen, gelijk door naar mijn kamer.
Toen ik de deur opende, viel mijn blik op een briefje dat op de grond lag.
Ik raapte het op en mijn blik vloog over de letters die erop stonden.

Lieve meiden,
Ik vertrek, kom me niet zoeken, ik weet zelf niet waar ik heen ga.
Liefs, Amorey.

Ik voelde mijn adem in mijn keel stokken en staarde een tijdje naar het briefje.
Toen draaide ik me in paniek om en rende naar Hayden’s kamer, waar de andere meiden allemaal nog zaten.
Ik gooide de deur open.
‘Amorey,’ stootte ik uit.
Laila sprong op en griste het briefje uit mijn handen.
‘Ze is weggegaan,’ fluisterde ze.

Het gemis van Amorey deed pijn, het kwam bovenop de bekende pijn en ik wist dat ik eraan moest ontsnappen, voordat het helemaal mis ging.
Nadat ik gemompeld had dat ik naar buiten zou gaan, liep ik terug naar mijn kamer en viste daar mijn sigaretten en drank tevoorschijn.
Zo snel als ik kon, rende ik naar buiten. Daar bleef ik rennen en rennen, tot ik bij een strand kwam.
De kiezelstenen schitterden in het flauwe zonlicht en ik liet mezelf op een, door de zee gebleekte, boomstam zakken.
Ik opende de eerste fles en zette hem aan mijn lippen.

‘Hé,’ hoorde ik op een gegeven moment achter me.
Ik draaide mijn hoofd die kant op, zag een beetje dubbel.
‘Hé,’ antwoordde ik vrolijk, iets té vrolijk.
De jongen uit de supermarkt kwam aanlopen en ging naast me zitten.
Hij wees op de lege flessen. ‘Je drinkt,’ concludeerde hij.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Nou en.’
‘Waarom?’ vroeg hij verbijsterd.
‘Gaat je niks aan,’ snauwde ik.
‘Kom, kom. Ik kan een zestienjarig meisje toch niet zomaar van alles laten drinken?’ glimlachte de jongen.
‘Je kent me niet eens, en ik ken jou ook niet,’ mompelde ik.
‘Ik ben Emmett,’ glimlachte de jongen.
‘Ik niet,’ snauwde ik en sprong op.
Ik begon kwaad weg te lopen, hoewel het niet zo snel ging, aangezien ik wankelde op mijn benen.
‘Wacht nou even meisje,’ zuchtte Emmett.
‘Jennifer,’ mompelde ik, terwijl ik kwaad door bleef lopen.
‘Ik breng je thuis Jennifer,’ besloot Emmett plotseling en greep me bij mijn arm.
‘Laat me los!’ gilde ik.
‘Nee, ik breng je naar huis,’ zei hij streng en begon me mee te voeren naar een auto.
‘Laat me verdorie los!’ gilde ik woedend.
Emmett loodste me zonder iets te zeggen verder naar de auto en gespte me in de stoel.
Zonder iets te zeggen reed hij me naar huis, hielp me uit de auto en belde weer aan.
De deur ging open.

Reacties: