FanFic.nl

Best friends are Forever

4.3: Memories with a solution (Hayden)

Hayden POV
Ik kletste nog wat na met Laila. Ze was écht heel aardig, bedacht ik, terwijl we lachten om een grap van haar kant.
Opeens kwam Jennifer binnenstormen met een briefje.
'Amorey,' stootte ze uit. Meteen voelde ik me zenuwachtig worden. Er was toch niets mis gegaan? Niet op de eerste dag al! Laila griste het briefje uit haar hand en haar ogen vlogen heen en weer. Langzaam liet ze het zakken.
'Ze is weggegaan,' fluisterde ze. Ik zakt neer in mijn stoel. Weggegaan? Maar waarom? Had haar verleden hier iets mee te maken? Jennifer mompelde iets in de richting van: 'Ik ga naar buiten...'
Opeens moest ik zelf denken aan mijn zusje, die nu vijftien was. Op haar veertiende liep ze weg, omdat ze het gewoonweg niet meer aan kon zien hoe mijn vader me elke dag wel sloeg of uitschold. Ze liep altijd weg naar een plek die ze niet kende, in de hoop dat ze zou verdwalen en nooit meer terug hoefde te komen... Opeens kreeg ik een ingeving. Dat was het!
'Snel,' riep ik terwijl ik opsprong. 'We moeten haar gaan zoeken! Welk deel kent Amorey nog niet?'
'Ehm... het bos en Forks zelf niet,' merkte Laila droog op. Het bos lag het meest voor de hand, besloot ik.
'Kom mee, we moeten snel zijn! Naar het bos,' riep ik terwijl ik Laila meetrok.
'Hoe weet je dat ze daar is?' vroeg ze tijdens het rennen.
'Maakt niet uit, kom nou maar mee! De zon gaat al onder, schiet op!'

'Amorey! Amorey, waar ben je?' We gilden en schreeuwden zo hard als we konden. Het was al donker, maar het kon me niets schelen. Ik wilde Amorey níº vinden, voor ze zichzelf iets aan zou doen.
Opeens zag ik Amorey, huilend en wel. Een bleke jongen stond naast haar. Een bleke, onnatuurlijk mooie jongen.
'Amorey,' zuchtte ik opgelucht. 'Godzijdank ben je in orde...' Ik wilde met Laila naar voren lopen, maar opeens werden we vanachter vastgegrepen en weggetrokken. Van Amorey...
'Achteruit, bloedzuiger. Laat dat meisje met rust,' gromde een diepe, hese stem achter me. Hé, de pizzajongen was hier ook.
'Je ziet toch zelf wel dat ik haar probeer te helpen, hond,' snauwde de bloedmooie jongen. Bloedzuiger, hond... ze werden hier steeds aardiger. Ik probeerde me los te rukken en draaide mijn hoofd om.
'Zeg eens, wat ben je aan het d...' Twee donkere ogen keken recht in de mijne en het had niet veel gescheeld of ik had naar adem gehapt.
De jongen die me vasthield was lang, gespierd en hij keek me op een manier aan die ik niet begreep. Maar in zijn ogen speelde opeens iets anders. Geen woede meer, eerder bezorgdheid... en warmte.

Reacties: