FanFic.nl

Best friends are Forever

4.4: We found you (Laila)

Ik werd aan mijn armen vastgegrepen door warme handen en er vloeide een gevoel van rust door me heen. 'Achteruit, bloedzuiger. Laat dat meisje met rust,' gromde een diepe, hese stem achter me. Pizzajongen. Ik draaide me om en keek in zijn ogen die me bezorgd aankeken. Het gevoel van warmte en rust werd sterker en ik voelde me veilig door zijn warme handen op mijn arm. Ik struikelde achteruit en viel half. ‘Laila, kun je alsjeblieft uitkijken?’ zei hij bezorgd terwijl hij me opving en tegen zich aandrukte. Ik knikte en draaide me om en zag dat Hayden naar de jongen die haar vasthield staarde. Amorey stond naast de beeldschone bleke jongen en keek me verdrietig aan. Ik wilde me loswurmen tussen de armen van de pizzajongen. ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij verbaasd. ‘Amorey halen,’ zei ik vastbesloten, terwijl ik een stap vooruit zette. ‘Niet doen!’ zei hij met een boze, bazige stem die me niet aanstond. ‘Moet jij eens even luisteren!’ begon ik mijn tirade. ‘Decido que , idiota, que me ir,’ ratelde ik verder in het spaans. Hij drukte een hand voor mijn mond en fluisterde in mijn oor dat ik me rustig moest houden. Even hield ik me rustig tot hij me weer losgelaten had en daarna rende ik vlug naar Amorey. ‘Kom je?’ vroeg ik zachtjes. Ze knikte en keek naar de jongen naast haar. Die knikte en ze pakte mijn hand die ik had uitgestoken voor haar. Ik probeerde Hayden te wenken maar die staarde nog steeds in de ogen van de gespierde jongen. ‘Hayden,’ zei ik zacht. ‘Hayden!’ Mijn stem werd harder en geïrriteerder. Ze keek verbaasd op. ‘Hè, wat?’ Ik rolde met mijn ogen en wenkte dat ze mee moest komen. Ik zag dat Amorey omkeek en naar de bleke jongen staarde. Ik liet haar hand los en liep op de pizzajongen af. ‘Wat is de weg naar huis?’ eiste ik, niet in staat om aardig te zijn, omdat ik mijn opvliegendheid al in toom moest houden. Hij glimlachte speels en pakte mijn hand vast. ‘Wist je dat je best wel opvliegend bent?’ zei hij met een stem die ik niet goed kon thuisbrengen. Het klonk bijna liefkozend. Ik glimlachte naar hem en werd een beetje rustiger. ‘Si,’ antwoordde ik op zijn vraag en liet mijn hand waar die was. In de hand van pizzajongen. ‘Zeg, wat is je naam ook alweer?’ Vroeg ik, terwijl mijn wangen rood kleurden. Gelukkig was het donker en kon hij dat niet zien. ‘Ben je dat nou al vergeten?’ vroeg hij, nep gekwetst. Voor ik antwoord kon geven praatte hij al verder. ‘Embry. Embry Call.’ Oja, dat was het. ‘Ik vond pizzajongen leuker,’ zei ik plagend en hij gaf me een zacht klopje op mijn hoofd.
‘Waar ging dat nou net over?’ hoorde ik Amorey vragen aan de andere jongen die met ons meeliep. ‘Niks bijzonders.’ Zei Embry snel terwijl hij over onze hoofden een blik wierp naar de jongen die beschermend Hayden in de gaten hield. Ik geloofde hem niet, maar ging er niet over door. Hij zou het vanzelf wel vertellen, besloot ik. En anders, dan zou ik het wel uit hem krijgen op de een of andere manier. Ik giechelde zachtjes bij die gedachte, het klonk alsof ik hem ging folteren met heet ijzer.
Bij de deur namen we afscheid van de twee jongens, we zwaaiden nog even voordat we naar binnen gingen. In de huiskamer zaten Jennifer en een onbekend meisje. Het meisje keek stil naar haar voeten en Jennifer had een dronken uitdrukking op haar gezicht. Ik kon de Alcohol hier ruiken. ‘Hallo,’ zei het meisje terwijl ze nog steeds naar haar voeten keek. ‘Ik ben Adelain en ik kom hier ook wonen, sorry dat ik een dag te laat ben.’ Ik knikte en schudde haar hand. Daarna nam ik afscheid en ging naar mijn kamer om alle gebeurtenissen te laten bezinken. Ik liet me op het bed zakken en keek naar mijn voeten. Mijn tattoo was duidelijk te zien en ik slikte even toen ik aan Dimas dacht. Dimas betekende Sunset in het engels. De naam paste perfect bij zijn karakter. Een traan liep over mijn wang en ik begroef mijn hoofd in mijn kussens

Reacties: