FanFic.nl

In love with the king of pain. [Johnny Knoxville]

2) Haven't forgotten my way home

6 jaar later... (Summer 2009)



Plotseling werd ik nat van het zweet wakker. Ik suste mezelf met de gedachte dat het maar een droom was, het was niet echt. Ik keek verward en langzaam om me heen en toen wist ik het weer. Ik zat op het vliegtuig richting Amerika. Ik graaide in m'n tas en haalde er mijn met doodskopjes bekladde dagboek uit. Ik sloeg het open en begon meteen te schrijven:

Ik had weer die nachtmerrie. Ik ben aan het skaten. Ik verlies mijn evenwicht en eindeloos lijk ik te vallen. ik reken op de armen die me altijd hebben opgevangen maar ze komen niet. Het volgende moment... een vreselijke pijn. Het voelt alsof mijn hoofd tegen rotsen botst en het zal versplinteren in miljoenen kristallen. Ik hoor stemmen rond me heen en het laatste wat ik zie is een jongen. En dan wordt het donker en is het voorbij... Als ik wakker wordt kan ik me het gezicht van de jongen niet meer herinneren. Alleen zijn ogen.



De man die naast me zat snurkte luid.
Ik las voor de honderdste keer de brief die mijn leven veranderde...
ik was 18 en heb altijd gewoond in internaten in België en zwitserland.
De brief die ik in mijn handen hield kwam van ene April Margera. Ze beweerde dat ze mijn moeder was en nodigde me voor de hele zomer uit. stiekem brandde ik van nieuwsgierigheid om te weten wie mijn familie was, waarom ik me niets herinnerde van wat er was gebeurd voor mijn 12 í  13de, wie ik was... De stem van de stewardess bracht me uit m'n mijmeringen. "Dames en heren gelieve uw gordels om te doen, we gaan zo landen." America here I come, dacht ik excited.


In de luchthaven stond een jonge vrouw me op te wachten. Ze hield een bordje in haar handen met 'Ivke Margera' op. Het was lang geleden dat iemand me bij mijn bijnaam had genoemd. Ze leek me een paar jaar ouder dan mij en had zwart haar. Ik trok mijn zonnebril naar beneden om er overheen te kijken. "that's me," zei ik tegen haar. Ze nam me op en glimlachte breed. "Dat dacht ik al. Je lijkt zoveel op ze. Ik ben Stephanie Hodge, but you can call me steph." Ze stak haar arm door die van mij en loodste me mee. Ik keek verlangend naar de winkels die we voorbij liepen. Stephanie zag mijn blik en stond prompt stil. "Je gaat morgen een diepe indruk op je familie maken. Zin in een bezoekje aan de manicure?"

Een paar uurtjes later liet ik me uitgeput maar tevreden neerploffen en zette mijn aankopen naast me neer. Stephanie bestelde twee smoothies. "ben je zenuwachtig voor morgen?" vroeg ze aan me. "om je familie te ontmoeten, bedoel ik." Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. "Ik heb er wel een goed gevoel over."
Even leek Stephanie te aarzelen maar haar nieuwsgierigheid won toch.
"weet je echt niets meer van je kinderperiode, je jeugd?"
de vraag die zo vaak werd gesteld.
"nee." mijn kindertijd is net als een droom; dromen kun je je achteraf ook nauwelijks herinneren.

stephanie herstelde zich snel.
"De jongens zijn geweldig," glimlachte ze. "Ze zijn wild en gestoord. Maar je zult je nooit vervelen. Je familie is ok." de goedkeuring in haar stem verwarmde me. ze slurpte van haar smoothie. "Hoe heb je ze leren kennen?" vroeg ik nieuwsgierig.

"Jackass." Haar ogen straalden toen ze dat zei.

Ze lachte toen ze mijn niet-begrijpende blik zag en ik voelde me even heel dom. "Je broer Bam en zijn vrienden zijn wilde jongens, Ivy. Ze halen al hun hele leven gestoorde stunts uit en die filmen ze.

Ze werden zo populair dat ze hun eigen serie op Tv kregen: Jackass." Ze vertelde dat ze buiten haar werk als model, soms ook mee speelde in die serie.

Ik verzonk in gedachten. wie had dat ooit gedacht? Ik was de zus van een jackass.




dit deel was nog 'n beetje inleidend

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.