FanFic.nl

Best friends are Forever

4.5: A new Home. Again. (Adalain)

Adalain POV.
Aangekomen in het thuis, sleepte ik al mijn spullen naar binnen. Zenuwachtig voor wat de meiden die hier al woonden van me dachten, omdat ik zo laat was. “Jij hebt de achterste kamer op de eerste verdieping.”�, had mevrouw Stanley gezegd. Daar was ik dan ook naartoe gegaan, nadat ik erachter kwam dat het huis leeg was. “Waar was iedereen?”� Had ik nog tegen mezelf gezegd, toen ik alleen was.
Boven in mijn kamer had ik mijn spullen opgeruimd in de kast. Ik was vastbesloten hier te blijven. Het inruimen duurde niet lang. Alleen het juiste plekje voor waar ik mijn foto’s neer moest zetten was wat lastiger. Ook moest ik even mijn moeder bellen dat ik verhuisd was, voor als ze post zou opsturen. Ik stuurde pa ook maar gelijk het sms’je. Gewoon om de beleefdheid had ik het gedaan. Al zijn kaarten die ik in de loop der jaren had gekregen, had ik nooit gelezen, maar gelijk doormidden gescheurd. Toch hield ik hem altijd op de hoogte. Zo wist hij nu ook waar ik was.
Nadat ik weer beneden was, hoefde ik alleen maar te wachten op iemand die terugkwam. Wat niet lang op zich liet wachten. De bel ging net toen ik ging zitten. Van schrik sprong ik overeind. Langzaam liep ik naar de deur. “Kom op Ada, je kunt het”�, loog ik tegen mezelf. Wetend dat ik dadelijk geen woord kon zeggen. Voor de deur wachtte ik twee tellen voordat ik hem openmaakte. Nam een grote teug lucht en maakte de deur open. Een meisje viel bijna in mijn armen. Te geschrokken van wat er aan de hand was, had ik in het begin de jongen nog niet opgemerkt. “Hoi”�, klonk het vriendelijk, met een scherpe ondertoon. Alsof hij mij niet vertrouwde. “Hoi”�, kopieerde ik kleintjes. “Ik kwam m haar even thuisbrengen.”� “Oh.”� Geniale tekst Ada, ik dacht dat je nog wel iets beters kon verzinnen, sprak ik mezelf streng toe. Ik nam het meisje over van de onbekende jongen en bedankte hem vriendelijk voor het thuisbrengen van haar. Ik begeleidde haar naar de woonkamer, waar ik haar op de bank liet haar zitten. Ik had nog geen woord met haar gewisseld. Niet dat er aanleiding voor was geweest, maar mezelf voorstellen vond ik toch wel beleefd. “Hoi, ik ben Adalain”�, stelde ik mezelf voor. “Ik ben Jennifer”�, antwoordde het meisje op mijn zin. Langzaam kwam een half gesprek op gang.
Nog geen half uur later kwam de rest binnen. Ik kreeg het spontaan doodsbenauwd. Ze waren ineens met zoveel. Één meisje kwam op me afgelopen na eerst een blik op Jennifer geworpen te hebben. “hallo, ik ben Adalain. Ik kom hier ook wonen, sorry dat ik een dat te laat ben.”�, vertelde ik haar verlegen. Ze schudde me de hand en verontschuldigde zich dat ze naar boven ging. De rest stelde zich ook één voor één voor. Ik begon me steeds meer op mijn gemak te voelen. Er waren nog geen rare opmerkingen tegen me gezegd. Dat was een goed teken. Gerustgesteld verliet ik later op de avond de groep. Ik wenste ze allemaal goede nacht toe en ging naar mijn kamer. Keek even op mijn telefoon. Ik had drie sms’jes, twee van mijn moeder én één van mijn vader. Twijfelend of ik hem moest wissen, liet ik hem toch staan. Eerst er maar een nachtje over slapen.

Reacties: