FanFic.nl

Best friends are Forever

5.1: A walk on the beach (Hayden)

Hayden POV

Ik werd de volgende ochtend vrolijk wakker. Ik sprong uit mijn bed. Iedereen was weer veilig thuis en misschien konden we vandaag naar het strand gaan. Het nieuwe meisje zou dat vast wel leuk vinden. Ik maakte eerst Laila wakker, die kreeg de rest vast ook wel uit hun bed. Gillend sprongen we door de kamers en kregen een hoop kussens naar ons hoofd, maar uiteindelijk zat iedereen toch halfslapend aan het ontbijt.
'Kunnen we vandaag naar het strand? Het is toch zaterdag,' zei ik en nam een hap van mijn cornflakes.
'Goed idee,' zei Amorey. Opeens begonnen Laila's ogen te glanzen.
'Kun je me leren surfen?' vroeg ze breed grijnzend. Amorey knikte.
'Kan ik ja. Het doen is wat anders,' grijnsde ze, waarna ze een handvol cornflakes naar haar hoofd kreeg.

Gillend sprong ik achteruit toen Jennifer water mijn kant op spatte.
'O wacht maar, die krijg je terug,' lachte ik en gooide een handvol water over haar heen. Ze begon te gillen en Laila mengde zich ook in het gevecht.
'Ehm... is dit normaal?' vroeg opeens dezelfde lage, hese stem van gisteravond.
'Eh... ja hoor,' stamelde ik onhandig. Fijn.
'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij na een tijdje stilte.
'Hayden. Jij?'
'Jacob. Jacob Black,' grinnikte hij.
'O, haha. Ik heet dus Hayden Jones,' zei ik schaapachtig. Ik had me nog nooit zó dom gevoeld bij het voorstellen aan iemand. Hij grinnikte weer.
'Ga je mee een stukje wandelen?' vroeg hij en stak uitnodigend zijn hand uit. Ik aarzelde even, maar hij knikte me vriendelijk toe. Ik pakte zijn hand aan en we liepen weg van het groepje gillende, met water gooiende meiden.

'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg hij. Ik keek stilletjes voor me uit.
'New York,' mompelde ik. Hij zag schijnbaar dat het me pijn deed iets over mijn afkomst te vertellen.
'O. Sorry, ik hou m'n mond al.'
'O ja? Lijkt het anders niet op,' zei ik en stak mijn tong uit. Hij kneep zijn ogen even samen en tilde me opeens op. Hij droeg me naar het water.
'Néé! Je laat het,' gilde ik lachend en probeerde me los te worstelen.
'O, echt niet,' grijnsde hij en liet me vallen. Ik gilde, maar hij hees me aan één arm overeind voor ik viel.
'Wauw, hoe deed je dat?' vroeg ik bewonderend toen ik weer een beetje bijgekomen was.
'Deed ik wat?'
'Nou, dat. Je tilde me op.'
'Ja gek hè. Je bent zo licht als wat.' Ik grijnsde en pakte zijn hand weer toen we verder liepen.

Reacties: