FanFic.nl

My Worst Nightmare

Brotherly Talk [26]

Niet Bill, maar Tom stapt uit de auto. Hij loopt in een boog om de auto heen, knielt voor me neer. Zijn warme ogen blikken in de mijne, ik voel alles opwarmen. Hij heeft dezelfde ogen als Bill.
‘Ruby, gaat het?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, slik moeizaam. Blijkbaar ziet hij dat, want hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Zijn handen strelen voorzichtig over mijn rug.
‘Het komt wel goed. Maar laten we nu in de auto gaan zitten. Je bent doorweekt.’ Hij hijst me omhoog, ik laat me door hem mee slepen. Nat. Koud. Mijn knieën trillen gevaarlijk.
Het portier gaat voor me open, hij duwt me zachtjes op de stoel. Hij buigt over me heen, de warmte van zijn lichaam dringt door de stof van zijn kleren naar me toe.
‘Ik zal de verwarming ook wel even opzetten. Wacht hoor.’ Hij sluit de deur weer, ik zak een beetje onderuit. Mijn hele lichaam is bezaaid met kippenvel, maar op het moment lijk ik wel onsterfelijk. Nooit heb ik echt veel aandacht aan Tom besteedt, maar nu valt het me pas op: Hij is eigenlijk zo geweldig. Lief en zorgzaam, de perfecte broer. De perfecte schóónbroer.
Hij ploft naast me neer, draait aan wat knoppen en zorgt voor warme wind die in mijn gezicht slaat. Ik ril.
‘Hoe lang zat je daar?’ vraagt hij, draait zijn sleutel om in het slot. De Audi komt tot leven, we razen de straat uit. En in het gordijn van regen lijk ik een zwarte gestalte te ontdekken, maar ik wrijf de schim uit mijn ogen. Ik moet Bill echt even uit mijn hoofd zetten.
‘Ruby?’ Hij pakt mijn hand vast, koude vingers in een poel van warmte. Een vlaag sterren zoeft door mijn bloedbaan, warmt me steeds meer op. Of komt het door de verwarming?
‘Een tijdje. Ik verdwaalde...’ Hij zucht, een zuinige glimlach versiert mijn gezicht.
‘Ik zal het nooit meer doen. Ben je boos?’
Hij schudt zijn hoofd, laat mijn hand los. Hij draait de auto een achterstraat in, en stopt dan iets verder voor een villa. ‘We zijn thuis.’
‘Is Bill daar?’ vraag ik, mijn stem plots schor. Ik weet niet of ik Bill al wil zien. Of ik Bill überhaupt wel wil zien.
‘Waarschijnlijk wel. Maar laten we eerst even hier blijven. Ik wil je wat vertellen.’ Ik draai me half naar hem om. Hij glimlacht voorzichtig, zijn piercing schittert somber. Ik wikkel één van zijn druipnatte dreadlocks om mijn vinger en laat die dan weer vallen, op zijn schouder, waar het begint te druppen.
‘Goed.’ stem ik uiteindelijk maar in, waarop hij meteen los brandt.
‘Ruby, weet je waar je mee bezig bent?’ De vraag raakt me, ik klap even helemaal in. Ik weet het niet. Maar hoe zou ik het moeten weten? Ik liet me gewoon... gaan.
Veel had ik toch al niet te verliezen, maar nu ben ik alles kwijt.
‘Weet je dat?’ herhaalt hij, zijn hand streelt het water van mijn wang. Regendruppels. Tranen. Wie zal het zeggen? Het kan allebei zijn.
‘Nee.’ fluister ik, zuur prikkend in mijn keel. ‘Nee, dat weet ik niet.’
‘Dat verklaart je stómme gedrag.’ Zijn gezicht vertoont geen enkele emotie. Geen grijns, geen glimlach. Maar ook geen frons, of een kwade blik. Gewoon, sereen, kalm.
‘Ik... Ja, ik... Je hebt gelijk.’
Hij knikt, draait de verwarming af. Meteen wordt het weer koud, kruipt via mijn vingertoppen naar mijn borst. Staken van ijs spiesen mijn hart.
‘Ruby, ik geef gewoon om je. Om jou. Maar ook om Bill. En ik weet, echt verdomd goed, dat je hem pijn hebt gedaan. Dat je dat nog steeds doet. En ik weet evenmin waar je mee bezig bent, maar ik laat het niet langer toe.’ Zijn stem klinkt dreigend, afstandelijk, maar zijn ogen flakkeren warm. Hij is één en al tegenstrijdigheid op het moment.
‘Maar... Ik... Ik hou van hem.’ slik ik, het draait voor mijn ogen. Ik zei het hardop. Tegen zijn broer. En ik meende het, zo ontzettend erg.
‘Dat is eigenlijk alles dat ik wilde horen. Wil je hem gelukkig maken?’ Hij glimlacht. Ik knik, druk me tegen hem aan. ‘Maak hem dan gelukkig. Ga naar hem toe, oké?’ Weer knik ik, mijn wang wrijft over de stof van zijn T-shirt.
‘Tom?’ vraag ik, mijn stem klinkt harder en zekerder nu. Ik had me niet voorgesteld er weer zo snel bovenop te komen, maar het is toch gebeurd. En dat allemaal dankzij Tom, mijn reddende engel. Als dit allemaal goed komt, moet ik hem bedanken. Maar dat zie ik dan nog wel.
‘Ja, Ruby?’ Zijn stem schiet wat omhoog als hij lacht, zijn buik golft tegen de mijne aan. Ik begin mee te lachen.
‘Denk je dat Bill me nog wilt?’ Hij zucht, duwt me zachtjes van zich af, houdt mijn hoofd wat omhoog.
‘Voor zover ik Bill ken, is hij heel zwak. Volgens mij ga je geluk hebben vandaag. Ga nu maar.’
Ik open de deur, stap uit. Hij doet hetzelfde, dan klikt de auto twee keer kort na elkaar. Op slot en alarm aan.
Hij gaat me voor naar de deur, over het rechte pad, dat perfect onderhouden is. De deur is donker, groot, de bel uitnodigend. Een beeld over het huis dat er achter schuil gaat, kronkelt door mijn hoofd. Warm, gezellig, huiselijk. Bill.
Hij boort de sleutel in het slot en zwaait dan de deur open. ‘Na u.’ grijnst hij, ik kruip onder zijn arm door.
‘Eerste verdieping, laatste deur aan je rechterkant.’ Ik houd mijn hand op de leuning van de trap, draai me om naar Tom en trek hem naar me toe. Ik plant een kus op zijn wang. ‘Je bent geweldig, weet je dat?’
De 'Natuurlijk weet ik dat.' verdwijnt in mijn gelach terwijl ik de trap op hol.

Reacties: