FanFic.nl

Reincarnation (One-shot)

Reincarnation

Druk discussiërend zit de tweeling Tom en Bill Kaulitz in de Cadillac van de oudste. Het onderwerp van de discussie is al lang vergeten, maar daar geven de 21-jarige broers niet om. Trouw wordt de GPS gevolgd en de snelweg verlaten.
Niet veel later rijden ze het italiaanse dorpje Vinci binnen. De geboorteplaats van de wereldberoemde Leonardo da Vinci, waar de tweeling twee weken van de vakantie door gaat brengen.
Vlot vinden ze de gehuurde villa en parkeren de zwarte wagen in de schaduw van het huis. Zonder te overleggen beluiten de jongens dat ze de auto straks wel leeg maken en eerst tijd maken om het stadje te verkennen. Beide schuiven ze een zonnebril op hun neus en wandelen de weg terug naar het centrum van het dorpje.
Langs alle kanten voelt de tweeling ogen die op hen gericht zijn. Ze zijn het gewoon om na gekeken te worden, maar niet op deze manier.
Een van de redenen dat ze nagekeken worden, is het feit dat ze groot zijn. Hoewel Bill tien minuten jonger is, is hij met zijn slordige 1 meter 90 zo'n tien centimeter groter dan zijn broer. De make-up, de piercings en de vreemde kledingstijl zijn de andere reden van het nastaren. De grote kleren en cornrows zijn de reden van Tom.
Maar dit is anders. Het is niet zo dat de mensen op straat hen even nakijken en dan achter hun rug uitlachen. Nee, de inwoners van Vinci, zo goed als allemaal ouderen op rust, kijken de jongens vol ongeloof aan, stoppen hun bezigheden en vluchten hun huizen in.
De jongens kijken elkaar even aan en zien het fenomeen in de hele straat gebeuren. Mensen kijken hen aan en vluchten dan weg.
'Misschien moeten we maar gewoon naar de villa gaan.' stelt Bill voor.
Zwijgend stemt zijn broer in. Via een andere weg gaan ze weer naar het gehuurde huis en ook in deze straten is hetzelfde verschijnsel te zien. Mensen kijken hen aan en vluchten dan weg.
Na het sjouwen met koffers en de andere bagage, laat de tweeling zich uitgeput aan het zwembad neerzakken in de ligstoelen. De klap van een deur is te horen, en als de jongens opkijken, zien ze de buren naar binnen vluchten. Zuchtend kijkt de tweeling elkaar aan.
'Ik heb honger.'
'We kunnen een pizzeria gaan zoeken.' Bill stemt in met het voorstel van zijn broer en gaat meteen op zoek naar een zonnebril.
In het centrum lopen ze op de eerste pizzeria af die ze zien en zetten zich neer aan een tafeltje. Meteen komt er iemand op hen af.
'Het spijt me, heren, maar de keuken is gesloten.'
'Maar, iedereen is aan het eten? En het is pas drie uur!'
'Sorry, de keuken is gesloten.' en met die woorden loopt de man weer weg.
Verbaasd kijken de jongens elkaar aan en staan dan recht. Slechts enkele meters verder bevindt zich de volgende pizzeria al en met goede moed stappen ze er op af. Meteen komt er iemand naar buiten en loopt op de tweeling af.
'Sorry, we zijn gesloten.' Nog voor ze kunnen reageren, is de man alweer weg.
Met een zucht draaien ze zich om en overal zien ze spontaan de bars en winkels sluiten. Opnieuw trekken mensen zich terug in hun huizen en lijkt elk leven uit de straat te verdwijnen.
'Wat is hier aan de hand?'
'Ik heb er geen idee van.'
Iets verder in de straat staat een man op het punt om recht te staan en zich op te sluiten in zijn huis. Tom haast zich naar de man, gevolgd door zijn broer, en houdt hem tegen.
'Excuseer, kan u ons misschien vertellen wat er aan de hand is?'
'Blijf uit mijn buurt, freaks!' De deur van het huis slaat dicht in hun gezichten.
'Ligt het aan ons?'
'Het lijkt zo.' De jongens draaien zich weer om, de straat is verlaten.
'Ik vind dit eng, Tom.'
'Wat is er hier in godsnaam aan de hand?' mompelend staart Tom door de lege straat.
Een enkele voetstap laat de jongens omkijken. Een oude vrouw kijkt hen, leunend op haar wandelstok, aan. Ze kijkt hen aan, loopt niet weg, toont geen angst.
'Dus jullie willen weten wat er aan de hand is?'
'Ja, waarom loopt iedereen weg van ons?'
'Volg mij.' Met kleine stapjes gaat de vrouw de tweeling voor.
Wanneer ze bij een huisje enkele straten verder aankomen, lacht de vrouw dankbaar naar Tom als hij haar helpt met het openen van de deur.
In de woonkamer wordt de jongens iets te drinken aangeboden, wat e niet afslaan.
'Het heeft niet bepaald met jullie te maken, het is meer wat er zich hier afgespeeld heeft.' vertelt de vrouw wanneer ze tegenover de jongens zit.
'En wat is er dan gebeurd?'
'Het is een verhaal dat de jongeren van het dorp verwerpen als een legende, maar hij is er echt geweest. Ik heb hem echt gekend.'
'Wie?'
'Marco, Marco Romanelli.'
'Wie is dat?'
'Een jongen, we hebben hem gevonden. Hij was drie jaar, wees en zwierf rond op straat. Een vrouw heeft zich over hem ontfermd. Hij groeide normaal op, maar is altijd wat raar geweest. Op zijn vijftiende is het begonnen. Elke dag als je hem zag, was hij anders. De ene dag droeg hij leren armbanden en T-shirts met schedels op, de andere waren zijn zijn kleren veel te groot en was hij onafscheidelijk van zijn skateboard.'
'Dat lijkt me raar...' Merkt Bill op, maar de vrouw vertelt onverstoord verder.
'Ergens in die lente heeft hij het hele dorp doen opschrikken. Zijn rechteroog was omrand door zwarte eyeliner, de linker niet. Zijn rechterwenkbrauw was gepiercet, net als zijn onderlip in aan de linkerkant. Aan de linkerkant had hij zijn haar in cornrows gevlochten, halverwege stopten ze en was zijn haar gewoon los en twee keer zo kort.' De jongens proberen zich in te beelden hoe Marco eruit gezien moet hebben en een stilte valt. 'Ik denk dat ik nog een foto van hem heb.' De vrouw staat recht en schuifelt naar een van de houten kasten.
Met een sepiafoto, waar heel wat kreuken in zitten, gaat ze weer bij de jongens zitten.
'Dit is Marco, 21 jaar geleden is hij op een dag gewoon verdwenen. We geloven dat hij twee personen tegelijkertijd was. Twee personen in een lichaam, een foutje van God.' Tom neemt de foto van de vrouw over en ongelovig bekijkt de tweeling hem.
Hij lijkt sprekend op hen. De ene kant zo zou het spiegelbeeld van Bill kunnen zijn, de andere die van Tom.
'Iedereen dacht meteen aan hem toen ze jullie zagen. Misschien dat God zijn fout goedgemaakt heeft, Marco naar hem geroepen heeft en hem laten terugkeren zoals hij hoorde te zijn, als twee personen.'
Ongelovig kijken de jongens elkaar aan. Ze zijn altijd close geweest, hebben vaak gegrapt dat ze eigenlijk een persoon in twee lichamen zijn.
Maar op dit moment lijkt dat nu zo grappig niet meer...

[reacties??]

Reacties: