FanFic.nl

21st Century Breakdown

[3.2] Something Different

Die nacht bracht Celine op het dak door. Ze probeerde te slapen, maar was te intensief bezig met het opmerken van alle vreemde geluiden die in het stadsdeel klonken. Dat ze uiteindelijk toch weggleed merkte ze pas de volgende morgen.
‘Wakker worden!’ riep een stem boven haar.
Celine draaide zich om maar besefte dat ze op een harde en koude ondergrond lag, waardoor ze toch haar ogen opende. Waar was ze? Langzaam kwamen de herinneringen weer bovendrijven: het bos, het eekhoorntje, het gat, de wandeltocht in de muur, de jongen… Daymian. Ze keek omhoog en zag hem daar staan.
‘Als ik het had gewild was je nu dood, weet je?’
Ze kreunde vermoeid. Natuurlijk, maar zij had ook slaap nodig! Toch, dacht ze bij zichzelf, zal ik een betere slaapplaats moeten zoeken, want hij heeft wel gelijk.
‘Je hebt gelijk, maar ik was doodop.’
‘Het zal wel. Kom op, ik heb ontbijt meegenomen.’
‘Echt? Wauw, dank je, wat lief.’ Celine kwam overeind en ging tegen de muur aanzitten. De jongen nam plaats naast haar.
‘Het is niet veel, sorry,’ zei hij, terwijl hij een papieren zak aan Celine overhandigde. Het meisje gluurde erin en er verscheen een glimlach op haar gezicht.
‘Niet veel?’ riep ze uit, ‘dit zijn twee broodjes, bij niet veel stel ik me minder voor!’
‘Echt?’ vroeg hij verbaasd, ‘want ik dacht, je komt uit het Blessed en daar hebben ze vast meer dan genoeg eten.’
Ze knikte even maar schudde daarna met haar hoofd. ‘Nee, ja, nee. Er is genoeg eten, ja. Maar sommige families vinden dat ze sober moeten leven om aan Gods wil te voldoen en eten daarom zo min en kaal mogelijk.’
‘Waaronder jouw familie?’ vroeg Daymian.
‘Waaronder mijn familie. ’s Morgens kregen we één plakje droog brood en wat water, meer niet. Dit zijn twee bolletjes waarvan één met beleg, dat is dus aanzienlijk meer.’
Daymian knikte langzaam. ‘Oké, ik begrijp het. Voor jou is het dus niet zo’n probleem om hier naartoe te verhuizen?’
‘Verhuizen?’ Celine grinnikte.
‘Oké, verkeerde woordkeuze, maar je begrijpt wat ik bedoel,’ antwoordde Daymian.
‘Nou, nee, ja, nee. Het is anders en het zal zeker niet makkelijk worden, daar ben ik van overtuigd. In het Blessed hoef je bijna niks zelf te doen, niet zoals jullie het hier doen. Eten koop je bijvoorbeeld in een winkel en laten de meeste families klaarmaken. Natuurlijk, er zijn taken die de mensen zelf uitvoeren, zoals het schoonhouden van hun huizen, maar ook heel veel dingen worden door de gemeenschap gedaan. Deze omgeving is veel harder, en daar komt bij dat ik nergens heen kan.’
‘Ja, voor jou moet het nog moeilijker zijn dan het voor ons is.’
‘Hmm?’
‘Nou, het grootste deel van onze groep woont al z’n hele leven hier in het Cursed. Ze zijn gewend aan het leven hier. Als je vanuit het Blessed hiernaartoe gestuurd wordt moet dat een hele cultuurshock voor je zijn.’
‘Ja, je hebt gelijk,’ zei Celine tussen twee happen door.
‘Maar goed, als je je brood snel naar binnen werkt kun je daarna met mij mee, als je wilt. Dan laat ik je het Cursed zien terwijl ik mijn dagelijkse taken uitvoer.’
‘Prima.’

Even later liepen ze samen door de straten van het Cursed. Celine nam haar omgeving zorgvuldig in zich op. Elke afslag, elk steegje probeerde ze in haar hoofd op te slaan als een soort plattegrond, maar al snel was de wirwar van straatjes onbegrijpbaar geworden.
Het Cursed was compleet anders dan het Blessed. De stad lag nog compleet in puin van de burgeroorlog. Feitelijk bestond het grootste deel uit krakkemikkige huisjes gemaakt van afval en puin, hoewel sommige gebouwen, of delen daarvan, waren blijven staan. Dat maakte de leefomgeving tot een aparte mix. Verder lag er overal afval. Niet alleen puin, maar gewoon vanalles. Etensresten, verpakkingen, kleding en nog veel meer.
‘De afvalcultuur is heel belangrijk voor het Cursed. Veel mensen leven van wat ze op straat vinden. Verder wordt hier heel veel aan ruilhandel gedaan, waarbij voorwerpen gemaakt van afval regelmatig voorbij komen. Het Blessed laat hier eten en spullen komen, maar dat is schaars en duur. Bijna niemand kan het zich veroorloven,’ legde Daymian uit.
‘Oh?’ vroeg Celine, ‘ik wist niet dat het Blessed spullen leverde?’
‘Ja, dat doen ze. Andere spullen dan jullie daar konden kopen, denk ik. En afdankertjes, heel veel afdankertjes. Zo proberen ze toch nog wat uit ons te halen. Wedden dat daar aardig wat spullen van hier in de omloop waren?’
‘Goh, dat wist ik helemaal niet.’
‘Nee, dat houden ze dan weer achter. Misschien zien ze het wel als de aalmoezen die ze van God moeten uitdelen.’
‘Hoe weet jij dat? Je woont hier toch al je hele leven?’
‘Ja, maar er worden hier regelmatig Bijbels verstrekt. Waarschijnlijk in de hoop dat we ooit op “het goede pad”� komen. Niet dat ze er dan überhaupt iets van zouden merken. Maar goed, ik heb wel eens wat in die dingen gelezen, uit pure verveling. Verder is het gewoon erg goed brandbaar, wat in de winter wel fijn is.’
‘Ja, dat begrijp ik. Maar verveling? Moeten jullie je niet de hele dag inzetten om te overleven?’
‘Nee, dat valt wel mee. We leven in een goed georganiseerde groep, iedereen heeft z’n eigen taak en op die manier komen we makkelijk rond. Dan praat ik wel over de groep waarin ik leef, de verschillen hier zijn gigantisch. Niet dat er gang-wars zijn, of zo, we gaan vriendelijk met elkaar om en gebruiken anderen om te overleven. Het is geven en nemen, meer niet.’
‘Wauw. Dat is echt totaal anders dan in het Blessed.’
‘Ja, je zult hier toch echt aan de bak moeten, little girl.’
Celine stompte Daymian in z’n zij. ‘Noem me nooit meer little girl,’ zei ze.
‘Oké, little girl.’ Hij grijnsde en zette het op het hollen. ‘Oh, nee,’ mompelde ze, voor ze achter hem aan begon te sprinten. Al snel haalde ze hem in en duwde hem richting een muur, waar ze hem met haar arm tegenaan geklemd hield. ‘Nooit meer,’ zei ze, kort maar krachtig.
‘Oké, oké, ik heb het begrepen,’ veronderschuldigde hij zich. ‘Heb je ooit gejaagd?’
Een grijns voltrok zich op Celines gezicht. ‘Heb je een speer?’

Samen trokken ze terug naar de stad, een jongen en een meisje, en allebei droegen ze juten zak met inhoud. Daymian was nog steeds verbaasd over Celines jaagkunsten. Eerst waren ze naar een beekje gegaan om een speer voor Celine te maken. Die had ze zelf gemaakt, terwijl Daymian een paar extra pijlen voor zijn boog gefabriceerd had. Vervolgens waren ze samen het bos in gegaan.
Celine bleek ongelooflijk snel, maar ook een kei in sluipen. Eerst ving ze een paar konijnen en eekhoorntjes met haar speer, maar later had ze ook met Daymians pijl en boog een mooi aantal dieren gevangen. Al met al was het een geweldige en heel gezellige middag geweest.
‘Zeg, Celine?’ vroeg Daymian.
‘Hmm?’
‘Je hebt nog steeds geen slaapplaats, weet je?’
‘Klopt, maar ik red me wel. Ik zoek wel een mooi dak uit, zo.’
‘Dat is niet veilig, niet hier. Dus, nou, als je wilt kun je wel met mij mee. Je bent een geweldige jaagster en zonder groep zijn je overlevingskansen hier een stuk kleiner.’
‘Maar de rest van je groep dan? Ik kom zomaar ineens binnenvallen, vinden ze dat niet raar? Je kunt toch niet zomaar nieuwe leden aannemen?’
‘Klopt, maar dat komt wel goed, vertrouw me maar. Ga je mee?’
‘Dat lijkt me het beste wat ik kan doen.’
‘Mooi. Dan gaan we nu eerst naar de markt, dit vlees krijgen we anders nooit op.’
‘Oké, prima.’
Samen liepen ze door de straten, Celine en Daymian. Voor Celine voelde het veilig en vertrouwd. Veilig, omdat Daymian niet iemand was waar je graag mee vocht en omdat hij de weg in het Cursed kende als zijn broekzak. En vertrouwd omdat… ja, waarom eigenlijk? Ze wist het niet precies, maar het voelde gewoon zo.
Al snel kwamen ze bij de markt, die een deels gesloopt gebouw bleek te zijn, met een dak van blauwe en oranje zeilen. Ondanks het armmoedige uiterlijk gonsde het binnen van het leven. Vele mensen liepen rond met allerlei handelswaren. Van prachtige dekens tot levende kippen, het was er allemaal.
Daymian pakte Celine bij haar hand vast en trok haar de menigte in. ‘Zodat ik je niet kwijtraak,’ zei hij. ‘Oh, en pas op dat ze je zak niet afpakken, dat zou zonde zijn.’ Ze knikte en liet zich meevoeren.
Uiteindelijk bereikten ze de stand van een bruine man met een lange grijze baard en dito haar, dat deels verborgen werd onder een lichtblauwe hoed.
‘Zo, Daymian. Wat doe jij hier? En wie is dat?’ vroeg de man.
‘Ik heb gejaagd.’
‘Dat doet Ramira normaal, toch?’
‘Het was alweer lang geleden.’
‘Maar goed, wie is zij?’
‘Celine. Ze is hier gisteren gedropt en ik heb haar de stad laten zien.’
‘Aha. Nouja, wat heb je voor me?’
‘Wild, een hele zak vol. Wat bied je?’
‘Ik heb vandaag twee rollen prachtige stof gekregen. Kan Sylvie daar misschien iets mee?’
Daymian knikte. ‘Ja, vast wel.’
‘Oké, en dan doe ik er nog de drie dozen eieren bij die ik vandaag kreeg, want het is een flinke zak vol. Geen zorgen, ik heb er één uit de vierde doos geprobeerd en die was niet rot.’
‘Dank je, Ashmir, je bent geweldig!’ riep Daymian uit.
‘Geen probleem, tot snel!’ Hij overhandigde Daymian de spullen. Snel verdeelde Daymian die over hem en Celine, hij droeg de overige zak wild met daarin de eieren en zij de rollen stof.
‘Tot snel!’ riep Daymian de verkoper na, voor ze weer opgingen tussen de anderen.
‘Wie was dat?’ vroeg Celine toen ze weer buiten stonden.
‘Ashmir, een handelaar op de markt en een goede vriend van ons. Hij helpt ons regelmatig.’
‘Oké, hij kwam heel aardig over.’
‘Dat is hij ook. Echte vriendschappen tussen groepen is hier schaars, maar als je ze hebt moet je ze koesteren.’
‘Hoort hij ook bij een groep?’
‘Nee, hij leeft op zichzelf. In de loop der tijd heeft hij zijn levensonderhoud makkelijk bij elkaar kunnen krijgen, doordat zijn reputatie als verkoper van goede waren steeg. Nu heeft hij een eigen huisje en veel respect. Daardoor kan hij ons ook zoveel geven, een ander zou dat niet doen.’
‘Ah, ik begrijp het.’ De rest van hun weg vervolgden ze zwijgend, omdat geen van beiden wist wat te zeggen.

Reacties: