FanFic.nl

Best friends are Forever

5.4: Party up and get drunk! (Jennifer)

Jennifer's POV
Hayden was gaan wandelen met Jacob en Laila was gaan surfen met Embry.
Ze bleven nog een tijdlang weg, maar uiteindelijk begon het al donkerder te worden.
Ik was zó ongelooflijk blij voor mijn vriendinnen!
‘Ik zie je nog wel,’ grijnsde Jacob tegen Hayden en nadat hij naar een knuffel had gegeven, vertrok hij.
Laila kwam met Embry aanlopen.
‘Is Jake al weg?’ vroeg hij aan Hayden.
Ze knikte.‘Ja, net weg.’
Embry schudde even grinnikend zijn hoofd en wendde zich toen weer naar Laila.
‘Ik zie je snel weer,’ grijnsde hij, maar hij leek haast verlegen.
Een glimlach gleed over haar gezicht. ‘Ja.’
Hij knuffelde haar even en begon toen weg te lopen, nog een paar keer over zijn schouder kijkend.
Ik wreef over mijn slapen, proberende de enorme hoofdpijn, die als gevolg van mijn vorige drinkactie kwam, te onderdrukken.
Langzaam zuchtend haalde ik mijn sigaretten tevoorschijn, waarna ik er één opstak en de rook langzaam uitblies.
De afkeurende blikken van de andere ontgingen me niet, maar ze zeiden er niks van, dus zag ik geen reden de sigaret uit te maken.
Ik wist dat ze het er waarschijnlijk niet al te me eens waren, en vroeger was ik er ook fel op tegen geweest, maar sinds een paar jaar leek het drinken en roken me opeens de perfecte ontsnapping aan alle ondraaglijke pijn en begon ik nieuwe verslavingen te ontwikkelen.
De lachende en vrolijke stemmen van de anderen gingen een beetje langs me heen terwijl ik starend naar de golven de nicotine op me in liet werken en het vertrouwde, kalmerende gevoel over me liet spoelen.
Ik merkte dat er maar één iemand was aan wie ik dacht terwijl ik in de golven staarde.
Iemand die ik pas een paar keer gezien had...
Iemand over wie ik meer vragen dan antwoorden had, en dat maakte hem op de één of andere manier nog aantrekkelijker...
Toen besefte ik opeens dat ik bezig was met een liefde ontwikkelen voor iemand hier, en ook dat ik niet als mijn moeder wilde eindigen, die verhuisde voor de liefde van haar leven nadat ze erachter kwam dat ze zwanger was en vervolgens eenzaam en ongelukkig eindigde.
Een pijnlijke steek ging door mijn hoofd en ik voelde de drang om te drinken weer opkomen.
‘Gaat er zo iemand mee naar de supermarkt?’ vroeg ik, toen ik mezelf erop betrapte dat ik het verlangen niet langer kon onderdrukken, en keek mijn vriendinnen vragend aan.
‘Ik ga wel mee,’ glimlachte Laila haar schouders ophalend.
‘We gaan allemaal wel mee,’ lachte Hayden.
Ik lachte ook. ‘Zullen we dan maar gaan? Er is nu toch weinig meer te beleven op het strand.’
Hoe eerder, hoe beter, was het enige dat door mijn hoofd schoot.

En zo kwam het dat we lopend aan onze tocht naar de supermarkt begonnen.
Eenmaal daar aangekomen liep ik met enige moeite om de weg te vinden, naar het rek met drank en bleef er voor staan.
‘Oké, ik weet het. Maar het is écht lekker hoor,’ zuchtte ik mijn schouders ophalend, toen ik de anderen me aan zag kijken en viste een paar flessen uit het rek. Ze keken bedenkelijk.
‘Kom op, jullie drinken niet al te vaak. Aan één keertje lam worden ga je niet dood hoor,’ grinnikte ik terwijl ik de het etiket van de fles in mijn handen bekeek.
‘Ik weet het niet,’ hoorde ik één van hen mompelen.
Ik rolde met mijn ogen en een zucht ontsnapte aan mijn lippen.
Dit hadden mijn vriendin in Miami nooit gezegd, hoewel ik nu wel besefte dat we geen echte vrienden geweest waren, zoals deze vriendinnen en ik wel waren.
Mijn voeten leidden me naar de kassa, waar de flessen afgerekend werden en ik ze mee naar buiten nam.
Toen we weer terug op het strand kwamen opende ik de eerste fles.
‘Willen jullie ook?’ hield ik mijn vriendinnen de fles voor.
Eerst keken ze bedenkelijk, maar toen ik ze nog een keer vertelde dat je niks kreeg van één keertje dronken worden, pakte Laila de fles en nam een slok.
Een brede grijns gleed over mijn gezicht toen de anderen ook een slok namen en tot de conclusie kwamen dat het écht lekker was.
Zo geschiedde het dat de flessen al snel bijna allemaal leeg waren en onze stemming steeds vrolijker en vrolijker werd.
‘Hoofdpijn,’ kreunde Ada op een gegeven moment.
‘Nu al? Dat komt morgenochtend pas joh!’ lachte ik luid.
Heerlijk, zo’n ontsnapping aan pijn en zorgen.
‘Denk je dat Rebecca ons al zou missen?’ vroeg ik op een gegeven moment nadat ook de laatste fles leeg was.
‘Weet niet,’ haalde Hayden grinnikend haar schouders op.
‘We hebben morgen school,’ herinnerde Laila zich opeens.
‘Komt wel goed. Die hoofdpijn is overleefbaar,’ lachte ik.
‘En anders hebben die leraren pech,’ merkte Ada grinnikend op.
Amorey stond op en liep een eindje verder weg, waar ze zich wat afzonderde bij de rotsen.
Ik probeerde ook op te staan, maar toen ik op mijn benen stond, wankelde ik en liet mezelf na een paar stappen in het zand zakken.
Voorlopig lag ik hier prima, bedacht ik terwijl ik naar de donkerblauwe sterrenhemel staarde.
Toen ik opzij keek naar Amorey zag ik dat ze met iemand was, ik had verhalen gehoord over deze jongen, maar wist niet hoe hij heette.
Toen zag ik plotseling nog iemand anders.
Ik zou hem nu al uit duizenden herkennen.
Langzaam liep hij onze kant een stukje op en ik focuste mijn blik op hem. Vastbesloten alles van hem in me op te slaan, maar toen verdween hij plotseling weer tussen de bomen en met een zucht draaide ik mijn hoofd weer naar de sterrenhemel.
Ik zag nog maar één ding.

Reacties: