FanFic.nl

Voor ik dood ga.. (compleet)

Hoofdstuk 2

“Goedemorgen Selina!”� hoor ik de verpleegkundige vrolijk roepen, wat betekend dat het tijd is om wat te eten en daarna te wachten tot het tijd is voor mijn eerste chemo.. Nouja, niet de eerste die ik ooit heb gehad maar de eerste van de periode van zes weken.. In die periode krijg je twee dagen achter elkaar een chemo en de derde dag de bestraling..
“Wil je een broodje hebben?”� vraagt de verpleegkundige die trouwens Kristen heet, ik wil antwoorden maar bedenk me dan dat ik de hele dag ja moet zeggen “Ja”� zeg ik braaf en eet het broodje dat ze me brengt op.
“Je ouders hebben gebeld, ze kunnen vandaag weer niet komen omdat ze het heel druk hebben op hun werk”� ik knik “Zoals altijd”� mompel ik..
Oja, dat mag ik trouwens wel. Gewoon dingen zeggen, maar als iemand me iets vraagt moet ik ja zeggen.
“Maar die leuke jongen heeft je belooft te komen, en je beste vriendin! En ik ben er natuurlijk ook altijd voor je”� zegt ze troostend, ik knik en laat mijn hoofd in mijn kussen vallen.
“Selina, mag ik binnen komen?”� hoor ik Nick vragen, die gelijk de deur open gooit “Eigenlijk hoefde ik het niet te vragen, want je antwoord de hele dag met ja”� zegt hij breed grijnzend, ik glimlach afwezig terug.
Hij gaat naast me zitten en kijkt me lief aan “Hallo Nick”� hoor ik Kristen zeggen “ Het is vandaag een zware dag voor Selina. Haar ouders hebben weer afgezegd en ze krijgt vandaag haar eerste chemo van de laatste periode”� legt ze hem uit “Ik blijf wel bij haar!”� zegt Nick meteen, ik knijp zachtjes in zijn hand “Dankje”� zeg ik.

Voor ik het weet is het tijd om te gaan, ik zie er heel erg tegen op om weer chemo te krijgen.
Het is heel erg pijnlijk om die naald in mijn arm te krijgen en na die tijd heb ik altijd veel pijn en ben ik heel ziek.. “Nick, dit is niet de goede dag om alleen maar ja te zeggen”� zeg ik tegen hem terwijl ik in de badkamer sta om me om te kleden in een jogging broek, shirtje en uggs “Inderdaad, maar dan doe je het gewoon een andere keer, als je weer naar huis mag en je wat beter voelt ofzo”� “precies”� antwoord ik en loop terug de kamer in. “Ik kan wel wat anders doen vandaag”� zeg ik en pak mijn lijst van het nachtkastje “als ik nou gewoon zo dronken word dat ik niet meer kan lopen doet de chemo misschien ook niet zo’n pijn”� zeg ik lachend, waardoor ik hoop een beetje minder zenuwachtig over te komen “Je ziet er echt tegen op, hé?”� vraagt Nick, die zijn arm om me heen slaat en met me mee loopt door de gangen van het ziekenhuis, ik knik “Heel erg”� “Ik beloof je dat ik bij je blijf tot het allemaal voorbij is en je mag zo hard in mijn hand knijpen als je wilt”� fluistert hij terwijl hij me een knuffel geeft, ik glimlach, wat hij waarschijnlijk niet ziet doordat ik met mijn hoofd in zijn shirt verstopt sta “Dankje. Ik vind het echt heel lief dat jij er meer voor me bent dan mijn eigen ouders terwijl ik jou nog maar een dag ken”� vertel ik hem en kijk hem aan, hij glimlacht verlegen en bloost een beetje “kom, hoe eerder je aan de buurt bent hoe eerder het voorbij is”� zegt hij. We lopen de wachtruimte in en ik meld dat ik er ben, vijf minuten later word ik opgeroepen.
Ik sta op en loop de zaal in waar nog 4 andere ook een chemo krijgen, er staan verschillende bedden met gordijnen erom heen zodat iedereen toch een beetje privacy heeft, ik neem plaats op het bed dat me aangewezen word en Nick gaat op de stoel naar mijn bed zitten.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is doet de verpleegkundige de naald in mijn hand en laat de chemo beginnen.
Met mijn andere hand knijp ik heel hard in Nick zijn hand, de chemo doet echt pijn. Als het eindelijk over is moet ik nog even blijven zitten, en word de naald uit mijn hand gehaald, daarna helpt Nick me overeind en helpt me terug naar mijn kamer.
Daar ga ik op bed liggen en schuif op zodat Nick bij me kan komen liggen, samen kijken we wat films, tot ik ineens vreselijk misselijk word.
Ik ren naar de wc en begin heel erg over te geven, Nick komt naast me zitten en haalt mijn lange haren uit mijn gezicht, zachtjes wrijft hij met zijn hand over mijn rug “hé, rustig maar. Ik ben bij je en ik laat je niet alleen”� zegt hij lief en wrijft de tranen uit mijn gezicht, ik sta voorzichtig op en was mijn gezicht en poets mijn tanden zodat ik me wat frisser voel en natuurlijk ook wat frisser ruik..
Nick kijkt bezorgd naar me terwijl hij naast mijn bed zit en voorzichtig over mijn hoofd aait “voel je je wat beter?”� vraagt hij voorzichtig, ik knik. Het is niet zo, maar ik wil Nick geen pijn doen door te zeggen dat ik me vreselijk voel..
“gelukkig maar”� zegt hij een drukt een kusje op mijn voorhoofd.
“mag ik bij Selina blijven vannacht? Ze is echt heel ziek en er is niemand anders om bij haar te blijven”� hoor ik Nick tegen Kristen zeggen terwijl ik half wakker word “Vooruit dan maar, normaal doen we dat niet als iemand geen familie is of als mensen elkaar nog maar twee dagen kennen, maar ik zie dat jij nu al belangrijk voor haar bent en het kan haar dus alleen maar helpen zich wat beter te voelen”� antwoord Kristen.

Reacties: