FanFic.nl

Voor ik dood ga.. (compleet)

Hoofdstuk 7

Vandaag ga ik weer naar school, ook al heb ik er niet veel aan. Ik vind het toch fijner om gewoon naar school te gaan en niet de hele dag thuis te zitten, als ik dat doe voel ik me alleen maar zieker..
Op school is het een beetje en chaos, iedereen vraagt eerst hoe het met me gaat en komen dan allemaal weer op me af stormen om te vragen of ik echt iets heb met Nick Jonas..
heel vervelend..
Ik mis Nick echt heel erg nu ik hier op school zit, ik had heb hem verteld over mijn haar en hij schrok er heel erg van, net als mijn moeder!
Mijn band met mijn moeder word ook steeds beter, ze neemt vrij van haar werk om tijd door te brengen met mij en om leuke dingen te doen.
Mijn vader doet vreemd de laatste tijd, mama zegt dat hij in de ontkenningsfase zit ofzo..
Ik weet het eigenlijk niet, hij doet de hele dag niks anders dan werken en komt laat thuis waardoor ik hem soms dagen niet zie..
Vanmiddag ga ik met mama en Evelien en haar moeder naar de stad om een jurk te kopen voor het eindfeest, ik ga erheen met Nick en heb er echt heel veel zin in!
Het feest ik vrijdag al (het is nu maandag), ik snap niet waarom het nu al is want meestal doen ze het voordat iedereen de examens in gaat en het schooljaar is nu nog maar voor de helft voorbij..
Het zal allemaal wel, ik weet nu in ieder geval zeker dat ik er heen kan..

In de stad vind ik gelijk de perfecte jurk, hij is een beetje zalm roze en ongeveer tot op mijn knieën, en zwarte all stars staan er helemaal geweldig onder! Haha, kan ik dat ook weer afstrepen op mijn lijst!
De dag vliegt voorbij en voor ik het weet is het tijd om naar het ziekenhuis te gaan, de dokters hadden iets belangrijks om aan ons te vertellen en ik ben heel nieuwsgierig wat het is..
“Selina, ga even zitten. We zijn ergens achter gekomen, en het is echt vreselijk.. ik weet ook niet hoe ik het je moet vertellen”� begint de dokter, ik kijk hem afwachtend aan. Hij zit een beetje zenuwachtig voor zich uit te kijken “Er is een fout gemaakt”� zegt hij dan, mijn moeder, ik en Nick kijken elkaar een beetje zenuwachtig aan “Je hebt geen leukemie en je hebt het ook nooit gehad. Jou test uitslagen zijn verwisseld met die van een ander meisje die onlangs is overleden”� ik weet niet wat ik moet zeggen. Aan de ene kant ben ik heel erg blij want ik ga niet dood! Maar aan de andere kant ben ik heel erg boos, ik heb chemo en bestraling gehad voor niks! Ik heb Nick zijn belofte laten verbreken voor niks! De hele lijst die ik met Evelien heb gemaakt is voor niks! Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik ren het kantoor uit naar buiten en laat me tegen de muur aan zakken. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en vraag me af wat ik moet doen.
Ik weet het echt niet meer..
Die pruik jeukt ook als een gek! Door die verdomde chemo ben ik mijn haar kwijt geraakt terwijl dat helemaal niet nodig was!
Ik pak de lijst uit mijn broekzak en vraag aan een man die langs komt of ik de aansteker even mag lenen die hij net in de jaszak wil stoppen.
“Bedankt”� zeg ik terwijl de lijst in de fik steekt en de aansteker weer terug geef, als de lijst bijna is weg gebrand gooi ik er wat water over.
“Sel, waar ben je?”� vraagt Nick door de telefoon, die ik net opgenomen heb.
“Nick, het spijt me. Ik zal je niet meer lastig vallen”� zeg ik en hang op.
Wat zal ik doen?
zal ik Evelien bellen en vragen of ze samen met mij weg wil lopen val alle ellende hier? Ik denk niet dat het een probleem word om haar mee te krijgen, zij heeft het thuis niet erg leuk en wil vast wel met me mee..
Ik besluit het gewoon te doen, ik bel haar op en negeer de sms’jes van mam en Nick, ik voel me zo schuldig tegenover Nick, ik kan hem niet eens meer in zijn mooie bruine ogen aankijken! “Eef, met mij. Ik moet je spreken, kan ik naar je toe komen?”� vraag ik “natuurlijk! Dat weet je toch”� zegt ze.

“en daarom wil ik weglopen van alle drama hier, naar Londen. Ga je met me mee?”� eindig ik mijn verhaal, ze kijkt me met grote ogen aan “Tuurlijk ga ik mee! Maar wil je Nick gewoon hier achter laten?”� vraagt ze, ik knik voorzichtig “ik kan hem niet eens meer aankijken, ik vind het zo vreselijk dat hij zijn belofte heeft gebroken voor mijn lijst die eigenlijk helemaal nergens op sloeg”� zeg ik “oh, meisje toch! Tuurlijk ga ik mee, zullen we nu gaan? We kopen daar gewoon kleding en spullen die we nodig hebben..”� zegt ze, ik knik. Het enige wat ik snel nog op haal van huis is, alweer, mijn vaders creditcard, mijn eigen pinpas en mijn laptop die ik in mijn favoriete tas stop.
Ja, dat past want het is een mini laptop.
We lopen door de heerlijke zon naar het vliegveld die gelukkig niet heel ver weg is, het voelt goed.
Alles hier achterlaten, en samen met Evelien weg gaan.
Zorgen dat we, voor een poos, een fijner leven hebben.
School, dat maakt ons niet uit, we hebben door al het ziekenhuis gedoe al zoveel gemist dat we dit jaar waarschijnlijk toch niet halen, dus we zoeken wel een school in Londen.
“Ik kan bijna niet geloven dat we dit echt doen”� zegt Evelien terwijl we in de rij staan om een vliegticket te kopen “Ik ook niet! Maar het word echt helemaal te gek!”� antwoord ik, voor de zoveelste keer voel ik mijn telefoon over gaan en ik kan wel raden wie het is “oké, die telefoon zet ik dus uit. Het doet Nick nu misschien pijn, maar hij zal erachter komen dat het beter is”� zeg ik tegen mezelf.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.