FanFic.nl

Mundus Novum

5.

Na twee volledige dagen niets dan bos gezien te hebben, zou men zeggen dat het een opluchting moest zijn om eens iets anders te zien. Dat het ervan af hangt wat dat iets is, wordt er nooit bij vermeld. Het is natuurlijk fantastisch om een dorpje tegen te komen, maar dan wel een dorpje dat iets anders uitstraalt dan dood en verderf.
Arbor was zo altijd geweest; stralend, uitnodigend, uitblinkend tussen het prachtige groen, zonder de natuur te verstoren.
Maar zo was het niet meer.
Niet sinds Corvus’ troepen langs waren geweest. Ze hadden niets van het prachtige Arbor overgelaten, er was geen straattegel meer te bekennen waar geen bloed of as op lag, er was geen huis dat nog in tact was, geen plant die nog groene bladeren had. Er was gewoon helemaal niets plezants meer.
Eventjes was de groep jongeren uit het veld geslagen. Er deden altijd verhalen de rondte over nabij gelegen steden. Arbor was één van de meest besproken gevallen. De verhalen erover waren altijd vrolijk, prachtig, gingen over gelukkige mensen en gezellige feesten.
Daar was niets meer van te zien.
Adam was de eerste die zichzelf hervond. ‘Goed, aan de slag dan maar?’ vroeg hij aan zijn bondgenoten. Die knikten alleen maar, waarna ze verdergingen met het staren naar de ruïnes die er nog stonden. Langzaam overbrugden ze de laatste paar meters richting het stadje, en hoe dichterbij ze kwamen, hoe verschrikkelijker het beeld werd. Lichamen, overal lichamen. Onherkenbaar, verkoold, en toch overduidelijk aanwezig. Verwondingen, bloed, verminkingen, losse lichaamsdelen, al het onprettige was in grote mate te vinden.
‘Splitsen we op, of blijven we bij elkaar?’ vroeg Nadezhda dapper aan haar vrienden.
‘Ik denk dat het het beste is als we in tweetallen gaan,’ antwoordde Kayley, en iedereen was het met haar eens. Dus gingen de partners met elkaar op zoek naar alles wat een aanwijzing zou kunnen zijn, alles wat hen eventueel een stap verder zou kunnen helpen.
Jessica en Strify liepen richting de grote, centrale fontein. Ooit zou hij waarschijnlijk op die in hun woonplaats geleken hebben. Ooit zou hij waarschijnlijk wit zijn geweest, en grote hoeveelheden water de lucht in gespoten hebben, maar hij deed niets meer. Hij was nog wel gedeeltelijk wit, maar wel met een onaangename tekening van bloedspetters erop. Aandachtig nam Jessica het patroon in zich op, voor zover er een patroon in de spetters zat. Eigenlijk zat dat er niet. Het meisje liep geconcentreerd een aantal cirkeltjes om de waterspuwer heen, maar ze zag niets opmerkelijks.
Toen Strify haar aantikte, schrok ze zich wild. Ze was zo opgegaan in het zoeken van een onbekend iets, dat ze vergeten was dat hij naast haar stond.
‘Jess, moet je kijken,’ fluisterde hij zachtjes. Voorzichtig keek ze opzij, en na een glimp van zijn prachtige blonde haar en blauwe ogen opgevangen te hebben, volgde ze zijn vinger met haar blik, richting het standbeeld bovenop de fontein. Het was een ruiter op een paard, waarschijnlijk de stichter van Arbor, of een ander persoon dat veel betekend had voor het stadje. Jessica zag dan ook niet meteen waar het om ging. Het was klein, het was onopvallend, maar het was er wel degelijk: een met bloed geschreven boodschap. Salve, hostes, kon Jessica nog net ontcijferen.
‘Hallo,’ antwoordde ze sarcastisch. strify knikte alleen maar. Samen liepen ze nog twee rondjes rond de fontein, maar meer dan de kleine boodschap konden ze niet vinden.
Nadezhda en Bill speurden de grond af, op zoek naar eventuele gesteentes, voetstappen, of andere aanwijzingen.
‘Zoek maar gewoon alle dingen die mooi glimmen,’ grinnikte Nadezhda. ‘Maar raak ze alsjeblieft niet aan voordat ik ze nader bekeken heb.’ Bill gehoorzaamde, het beviel hem wel dat hij met glimmende dingetjes mocht werken. Dat hij eigenlijk niet meer was dan een speurhond ontging hem helemaal. Aandachtig zocht hij de grond af, maar echt veel vond hij niet.
Opgeven was nooit goed. Het getuigde van zwakte, van een tekort aan discipline. Of toch niet? Was het niet zonde om, als je wist dat je iets niet kon, ermee door te gaan? Verspilde je dan geen kostbare energie, die je beter kon steken in iets wat resultaat op zou leveren? Bill vond dat hij lang genoeg had gezocht, zonder resultaat. ‘Ik ben moe,’ bekende hij. ‘Zullen we even gaan zitten?’
Nadezhda was het er niet mee eens en wierp hem een boze blik toe, waarna ze rustig verder zocht. Het duurde niet lang voor ze stokstijf stil bleef staan, geschrokken van wat ze zag. Ze had al die tijd geweten dat het risico bestond, maar het bleef een schok. Iets waarvan je weet dat het kan gebeuren, maar toch van schrikt, omdat je zo hard hoop dat ’t niet gebeurt. In die situatie bevond Nadezhda zich.
‘Nadezh?’ vroeg Bill. ‘Is er iets?’
Hij kende het meisje, hij wist dat ze zich niet heel snel druk maakte en dat er heel wat moest gebeuren om haar van haar werk af te houden. Maar ook op Bills vraag antwoordde ze niet, wat de jongen enigszins angstig maakte.
‘Nadezh?’ vroeg hij nog een keer, en hij stond op om naar haar toe te lopen. ‘Gaat het?’
Pas toen hij naast haar stond, deed het meisje een poging tot praten. Het lukte niet echt, ze kon alleen maar betekenisloze geluidjes uitstoten.
‘Jongens!’ riep Bill, die zich voorbereid had en dus een heel stuk minder schrok. ‘Kom eens hier!’
Tom en Kayley kwamen onmiddellijk aangerend. ‘Wat is er?’ riep de jongen enthousiast, denkend dat hij niet meer hoefde te werken omdat er aanwijzingen waren gevonden.
Nadezhda wees met een bibberende vinger naar wat ze gevonden had, en stuk voor stuk werd iedereen er stil van.
‘Is ze…’ begon Tom.
‘Leeft ze nog?’ vroeg Adam, die iets minder geschrokken was.
Nadezhda knikte. Ze kon voelen dat er nog een ziel in het bewegingsloze lichaam zat; want ze kon het meisje aanvoelen. Zwakjes, maar het kon wel. Doden kon ze niet voelen.
Nog meer dan toen de vrienden het stadje binnenliepen, kwam het vreselijke besef naar boven dat Corvus echt meedogenloos was. Dat ze zelfs de kleintjes, de prachtige, blonde meisjes, niet spaarde. De jonge kindertjes, van zo’n tien jaar oud, die hun hele leven nog voor zich hadden en van alles en nog wat hadden kunnen betekenen in de toekomst. Zelfs die kinderen werden niet gespaard, en het was pijnlijk daarmee geconfronteerd te worden.
Toen bewoog het. Nadezhda sprong verschrikt op en slaakte een gilletje, waarna ze van schaamte haar hand voor haar mond sloeg.
‘Mijn god,’ piepte Bill, die zijn verschrikte partner in zijn armen sloot om haar te beschermen.
‘Kan iemand haar misschien optillen?’ vroeg Jessica.
‘Ja, dat moet wel lukken,’ zeiden Tom en Adam in koor.
‘Waarom zouden we haar optillen?’ vroeg Kayley verwonderd.
‘Zodat we haar in veiligheid kunnen brengen. Dan kunnen we haar verzorgen tot ze beter is,’ legde Jessica haar gedachten uit.
‘Geen goed idee,’ wierp Bodine tegen.
‘Hoezo niet?’
‘Stel dat ze haar rug gebroken heeft. Optillen kan in zo’n geval het verschil tussen leven en dood betekenen. We moeten haar laten liggen zoals ze ligt en haar hier ter plekke verzorgen en zorgen dat er niets met haar gebeurt.’ Daar zag de rest van de groep de logica wel van in, en iedereen ging opnieuw een andere weg; op zoek naar mogelijke middelen om het meisje te genezen.

Reacties: