FanFic.nl

Faylinn y Tylwyth Teg

Deel 9

De eerste schoolweek is voorbij gevlogen. De lessen waren super interessant en ondertussen kan ik ook al veel meer met mijn toverkrachten. Transformagie ligt mij goed. Donderdag heb ik Kynan zijn haar groen gekleurd. Hilarisch! Jammer dat hij het niet zo hilarisch vond, groen haar zou hem best goed afgaan.
Fred en George zijn geweldig. De afgelopen week zijn we dichter naar elkaar toegegroeid. Moesten ze ooit van Zweinstein afgaan, ik ga mee! Ik merk wel dat het hun stoort dat ze niet weten waar ik soms heen verdwijn. Misschien dat het tijd wordt om iedereen maar eens te laten weten dat ik een elf ben. Nu ja, niet iedereen als in iedereen van de school, maar iedereen als in iedereen waarmee ik in de coupé op weg naar school zat. Ja, het wordt inderdaad tijd, dat ik het zeg. Maar eerst: vliegen!

Het bos is geweldig, vanboven af bekeken. Hier en daar zie ik een eenhoorn weglopen en daarjuist, toen ik over een nogal donker stuk vloog, hoorde ik precies duizenden kaken klikken, spinnenkaken.
Alleen vliegen is saai. Thuis deed ik dit met Alfrune. Alfrune, ik moet haar dringend een brief sturen!
Nu ja, het vliegen op zich is wel leuk. Het geeft vrijheid, alsof je alles aankan. Maar het is eenzaam. Niemand om tegen te praten en te lachen, te zeveren en te plagen.
Wanneer ik een eindje verder vlieg, hoor ik muziek bij het meer. Snel maak ik me klein en vlieg richting het meer.
Het is gitaarmuziek and I’m loving it! Diegene die daarop speelt is echt goed, wat zeg ik, fantastisch!
Ik ga zitten op de tak van een hoge boom die blijkbaar vol hangt met nat, kleverig mos.
‘Ieuw’ Roep ik wanneer ik het opmerk. Snel maak ik mijn kleedje proper met mijn hand. Jammer genoeg riep mijn niet zo goed denkende brein mijn stem te snel laten roepen en heeft de jongen beneden aan het meer het gehoord.
‘Is hier iemand?’ Roept hij ‘Iemand hier?’ Wacht, ik herken die stem! Lang leve het lot, grijns ik.
Carlo Kannewasser, de jongen van mijn dromen - letterlijk - , staat onder mij aan de rand van het meer.
Wanneer Carlo terug op zijn gitaar begint te tokkelen, vlieg ik naar een boom vlak naast hem en land op een tak die hij net niet kan zien, maar vanwaar ik hem wel kan zien.

Come dance with me, my darling, under the moon
I‘m hoping that you won’t think it’s too soon
I feel a spark between us, do you feel it too?
Tonight it‘s gonna be just me and you
Oh, come and stir my cauldron,
And if you do it right
I’ll boil you up some hot, strong love
To keep you warm tonight
Come with me on a broomstick
To watch the stars above
And I will give to you, dear
A cauldron full of hot, strong love
A cauldron full of hot, strong love
I know there’s something ‘bout you I can’t describe
But I can’t do without you by my side
I try to keep it low but I can’t deny
I want you for my own until I die

Zou hij over mij denken zoals ik over hem denk? Misschien heeft hij dat vreemde gevoel ook gehad tijdens de sorteerceremonie. Of gaat het lied over iemand anders? Waarschijnlijk wel.
Hij kan alleszins goed zingen. Enorm goed!
Misschien moet ik maar eens met hem gaan praten. O mijn God, ik heb kriebels in mijn buik! Nee, geen kriebels, iets veel explosiever, gelukzalig explosief.
Ik vlieg weg van de boom en als ik ver genoeg ben, transformeer ik naar mijn grotere zelf.
Na de lessen heb ik een strapless diepgroen jurkje aangedaan met rond mijn middel een linnen lint dat in een sierlijke strik met twee lange linten tot het onderste van de jurk loopt.
Ik loop rustig naar de plek waar Carlo zit en hoor dat hij datzelfde liedje opnieuw speelt.
Die stem! Goddelijk bijna. Zo vol met warmte en gevoel. Dat is volgens mij iets waar ik nooit aan zal kunnen wennen.
‘Hey’ Zeg ik verlegen.
Carlo schrikt op en springt recht.
‘Sorry, ik wou je niet laten schrikken’ Glimlach ik.
‘Oh, het is niets’
‘Je zingt echt goed, weet je. Van wie was dat liedje?’
‘Nee, echt niet. ’t Was van Celine Malavaria, mijn moeder is een grote fan, dus ik ben gedwongen om al haar liedjes te kennen’ Grijnst hij verlegen. Oh mijn God, hij is zo ongelooflijk schattig als hij verlegen is.
‘Maar je was echt echt goed hoor! En ik lieg niet’ Lach ik.
‘Als jij het zegt zal het dan wel waar zijn zeker’ Zegt hij onzeker.
‘Erewoord!’ Zweer ik plechtig terwijl ik mijn twee vingers in de lucht hou.
Daardoor schiet hij in de lach, en geloof mij, dan is hij zelfs nog schattiger dan wanneer hij verlegen is.
‘En wat vind je nu van onze school na een volle lessenweek?’
‘Best wel gezellig en de lessen zijn geweldig! Ik ben echt blij dat ik hier terechtgekomen ben’ Ook omdat jij hier bent en er niemand zo leuk is als jij, denk ik er achteraan.
‘Waar ging je vroeger eigenlijk naar school, als ik vragen mag?’
‘Ik ben tot vorig schooljaar heel mijn leven naar dreuzelscholen geweest en ik had er geen flauw idee van dat er werkelijk iets als magie bestond’ Ik hoopte wel dat het bestond, maar zoiets weet je nooit zeker tot je het werkelijk ziet, hé.
‘Huh? Dat snap ik niet echt. Hoe ben je eigenlijk hier terecht gekomen?’
‘Hm, dat is een lang en ingewikkeld verhaal, misschien dat ik het je later nog vertel’

Reacties: