Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 68. Sticky Surprise, a Memory to Remember!
Unexpected Friendship
68. Sticky Surprise, a Memory to Remember!
Mateusz' P.O.V.
Terug naar een paar dagen voor halloween. Het begon allemaal met het idee om Zwadderaars op een toepasselijke manier te straffen. Namelijk door ze te koppelen aan iemand. Dacht ik lachend in mezelf. Maar niet zo maar aan iemand, nee. Aan iemand die ze niet uit kunnen staan, namelijk halfbloedjes. Dat idee ontstond een paar dagen voor halloween toen zwadderaars hun al zoveelste streek hadden uitgehaald met een halfbloedje. Deze keer was het een ravenklauwer waar ik goed mee bevriend ben, namelijk Paul Joachim van mijn leerjaar. Niet te verwarren met Paul Melchior die in de eerste zit. Maar okee terug naar de streek, Paul liep samen met Karel en Anton naar de les toen opeens raad eens wie, de Eksters, hen stopten. Het volgende wat ik ga vertellen is volgens de mening van Lars, die toevallig langs liep. Alhoewel zo toevallig was het niet, want hij ging naar dezelfde les, maar hier komt 'ie:
Lars' P.O.V.
Ik liep door de gang te haasten, want ik had me verslapen en Denny en Mateusz waren me vergeten wakker te maken. Ik ga hun nog terug pakken, want ik weet wel zeker dat zij mijn wekker uit hadden gezet. Maar ik moet opschieten. Ik rende snel de bocht om en knalde tegen Loesje aan. "Ow sorry. Het was niet mijn bedoeling." Zei ik verontschuldigend terwijl ik opstond en haar omhoog hielp. "Geeft niet." Antwoordde Loesje. Ik raapte nog onze boeken op en gaf haar boeken aan haar. "Dankje. Maar ik moet snel naar bezweringen. Doeg." "Doei." Toen ze de hoek om ging zag ik opeens verder in de gang Paul, Anton en Karel omsingelt door de Eksters. 'Ow nee...' Dacht ik. Ik schoot snel achter een pilaar en dacht na. Opeens zag ik George en Fred die naar dezelfde les gingen als Loesje. Ik liep achter ze aan de bocht om. "Kunnen jullie me helpen." Vroeg ik. "Natuurlijk..." Antwoordde Fred en werd aangevuld door George: "...Waarmee kunnen we je helpen." "De Eksters zijn weer bezig." Antwoordde ik. "Met wie deze keer?" Vroegen ze in koor. "Met Paul, Karel en Anton." "Kom we gaan ze proberen te redden." Met z'n drieën gingen we de hoek weer om en ontwapende de drie Eksters die onze richting opkeken waarna Paul, Karel en Anton de andere Eksters ontwapende. Raar genoeg waren Elke en Thomas er niet bij. De drie ravenklauwers voegden zich aan onze kant en toen stonden we recht tegenover zes Eksters. Tot onze verbasing vuurde Ruben opeens een spreuk af op Paul. "Petrificus totalus!" Waarna Laurens nog zijn spreuk er aan toevoegde ook tegen Paul: "Flipendo!" Paul vloog verstijfd naar achter en landde met zijn hoofd tegen een standbeeld. De Eksters wisten niet hoe snel ze weg moesten rennen, zo snel sprinten ze weg. De tweeling ging snel hulp halen en Karel, Anton en ik keken hoe het was met Paul. Er vormde zich inmiddels al een plas bloed om zijn hoofd en ook kwamen er meer toeschouwers. "Die Eksters gaan eraan!" Zei Anton kwaad. Waar Karel en ik het mee eens waren. Twee minuten later kwamen de tweeling samen met Hagrid, Vilder en Anderling. Karel, Anton, de tweeling en ik volgde samen met Anderling Hagrid naar de ziekenzaal terwijl hij Paul droeg. Vilder zette de boel af samen met Sneep die daar inmiddels ook was.
Mateusz' P.O.V.
Gelukkig liep het goed af met Paul en hield hij alleen maar een litteken over aan deze gebeurtenis. Maar deze gebeurtenis vormde dus de basis voor onze plakkerige wraakactie. Zoals ik al zei eerder we gingen zwadderaars koppelen aan halfbloedjes. De volgende keer dat ze iets van plan zijn, zullen ze vast zitten aan de gevolgen. Dacht ik glimlachend. Op naar het Vlan-groepje. Ik vertelde mijn plan aan de groep en zij vonden het een goed idee. Alleen was Leona het niet eens met een van mijn voorwaarden, maar de groep besloot democratisch dus het ging door zoals ik wou. 'Hoezo dictatuur?' Lachtte ik in mezelf. Dus iedereen deed mee aan de stunt. Dit werd een plakkie. Twee dagen later voerde wij alle vijf een bezwering uit waardoor alle zwadderaars vast zaten aan hun slachtoffer. "Glucio Rixatori!" Elke keer vanaf dat moment dat een zwadderaar iemand lastig viel, werd hij of zij vast geplakt aan zijn of haar slachtoffer. Het hoogtepunt was dat Elke werd geplakt aan haar slachtoffer dat ze op dat moment lastig viel, Menno, een eerstejaars ravenklauwer. Behalve dat ze aan elkaar werden vastgeplakt kregen ze ook een blaadje op hun rug met een bericht. We hadden wel medelijden met hun slachtoffers, maar het moest helaas zo. Maar aan alles komt een einde. Zo kwam er ook een einde aan het feit dat niemand wist dat wij het waren. Iemand had ons verraden aan Sneep. Wie ons verraden had, zijn we nooit achter gekomen, maar we hebben het geweten. Sneep gaf ons een extra grote stapel strafwerk in combinatie met nablijven, maar het was het waard. Dat gezicht dat Elke trok was onbetaalbaar.
Weer terug in het heden realiseerde ik me dat ik moest opschieten om op tijd te komen bij mijn laatste les voor de kerstvakantie. Ik rende de hoek om en werd tegengehouden door Vilder. "Waar is de brand?" Zei Vilder spottend. "Loop verder of je kunt naar Perkamentus." "Okee, ik zal verder lopen." Zei ik bevel opvolgend. "Okee, je mag verder." Vilder zette een stap opzij en liet mij erdoor. Net op tijd liep ik het klaslokaal in voordat de leraar de deur sloot.
Ik werd wakker. Het was de eerste dag van kerstvakantie en dat betekende dat we vandaag terug gingen met trein naar huis. Snel pakte nog de laatste dingen in en bracht snel mijn koffer weg naar een verzamelpunt van waar ze door de huiselven naar de trein zouden worden gebracht. Daarna liep ik door naar de Grote Zaal en ging naast Lars en Denny zitten aan de tafel. We aten ons ontbijt waarna opeens Leona samen met Nathan de Grote Zaal binnenkwam. Ik keek half verbaasd en half boos naar Nathan. Leona schudde haar hoofd en liep naar de tafel van Griffoendor. Nathan kwam mijn kant op en hij zei: "Wat kijk jij raar?" Waarop ik antwoordde: "Waarom ga jij met Leona om? Zij behoort tot mijn vriendengroep, Nathanaël!" "Niet lang meer en daar ga ík voor zorgen." Zei hij met nadruk op 'ik'. Daarna draaide hij zijn hoofd naar Leona's richting waarna ik hetzelfde deed. Waarna hij verder ging en zei: "Dat is precies waar ik voor ga zorgen." Daarna liep hij weg terwijl hij mij verbaasd achterliet.
Inmiddels waren we in Londen aangekomen en verliet ik het coupé samen met Monika dat ik deelde met haar, Lars, Denny, Lili en Rachel. We namen afscheid van hun en liepen naar buiten. We verheugden ons al helemaal op wat we deze vakantie gingen doen; Monika gaat naar Leona's huis, terwijl ik naar het Nest ga. Maar we gingen eerst naar huis, omdat we eerst nog wat tijd thuis wilden doorbrengen voordat we naar onze 'vakantiebestemming' gingen. Vakantiebestemming. Grappig woord is dat in deze context. Toen hoorde ik opeens mensen lachen en ik zag dat het de ouders van Leona en de tweeling waren. Even later zag ik ook waarom ze lachtten. Ginny knuffelde Fred en Leona omhelsde George. Daarna zwaaide ze naar ons en ze liepen gezamenlijk weg. Niet lang daarna verlieten ook wij het station toen onze ouders aan waren gekomen.
Reacties:
leuk hoofstuk, alleen dat laatste stukje leek op een deja vu.
nou ja fijn dat je het af hebt