FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 07: And I was like: No!

Ik voelde me goed na de hele middag gedanst te hebben, had het gevoel dat ik de wereld weer een tijdje aan zou kunnen en het goede gevoel dat het dansen met zich meebracht zou ook wel niet al te snel weer verdwijnen.
In mijn kamer aangekomen viste ik een knielang zomerjurkje uit mijn enorme inloopkast en trok het aan. Ik ging op de kruk bij de kaptafel zitten en begon mijn lange haar langzaam te borstelen.
Ik lette niet op mijn haar, maar bestudeerde afwezig mijn gezicht.
Ik zag er beter uit dan in het weeshuis, hoewel mijn ogen leeg stonden en levenslust uit me weggevloeid leek.
Er werd op mijn deur geklopt.
'Wie is daar?' vroeg ik verbaasd.
De deur ging open en mevrouw Smith kwam binnen.
'Mevrouw Smith,' zei ik verbaasd, maar beleefd.
Ze sloot de deur achter zich.
'Je moet je netjes aankleeden voor het avondeten zometeen,' meldde ze me en liep mijn kledingkast in.
Met stomheid geslagen bleef ik op mijn stoel zitten en knipperde verbaasd met mijn ogen.
'Oké,' zei ik aarzelend.
Ze hield me een lange, donkerrood met witte jurk voor.
'Deze lijkt me geschikt,' besloot ze.
'Sta op,' gebood ze.
Ze duwde me de jurk in mijn handen en bonjourde me naar de badkamer, waar ik de jurk verbaasd aantrok.
Toen ik terug kwam, stond ze met een klein kistje in haar handen.
Toen ze hem opende zag ik een prachtige ketting die ingelegd was met robijnen.
Ze hing de ketting om mijn nek en begon toen bruut mijn haar te kammen.
'Goed,' besloot ze toen ze daar klaar mee was.
'Luister naar me Julia,' zei ze streng.
Verbaasd keek ik haar aan. Wat was dit nou weer allemaal?
'Soms zijn er dingen in het leven van een vrouw die ze niet wil doen, maar die moeten omdat het haar plicht zijn,' vertelde ze zacht.
Ik knikte langzaam.
Mevrouw Smith kneep heel even haar ogen dicht en haalde diep adem, alsof ze enorme pijn aan het verwerken was.
Ze liep naar de deur en opende hem. In de deuropening draaide ze zich nog één keer om.
'Het spijt me Julia,' fluisterde ze en sloot de deur.
Ik draaide mijn gezicht naar de spiegel.
De robijnen lagen als bloeddruppels op mijn lichte huid.

Ik bracht het hele uur daarna door met me afvragen wat dit nou allemaal te betekenen had, en toen kwam Joanna me halen voor het avond eten.
Ze leek zenuwachtig, maar toen ik haar er warm naar vroeg, antwoordde ze dat het niks was, dat ze zich gewoon aanstelde.
Ik liep achter haar aan naar de keuken.
Voordat ik de deuren naar de eetkamer opendeed, haalde ik even diep adem en toen liep ik naar binnen.
Ik zag meneer en mevrouw Smith al aan tafel zitten en nam plaats op de lege stoel naast Christopher, toen ik ook hem gezien had.
Het eten ging voorbij als alle andere avonden. Meneer Smith voerde een compleet monoloog terwijl mevrouw Smith en ik ons doodstil hielden en Christopher af en toe nog wat knikte naar zijn vader.
Ik wist niet waarom, maar ik was bang. Alsof me iets te wachten stond waar ik niks tegen kon doen.
'Zeg eens Julia,' begon meneer Smith opeens. Door alle wijn was hij behoorlijk opgevrolijkt, en ik schrok me een ongeluk.
Vragend keek ik hem aan.
'Hoe denk jij over het huwelijk?'
Ik dacht dat ik erin bleef. Ik kuchte een paar keer.
'Het huwelijk is een mooi geschenk. De bezegeling op ware liefde,' zei ik met een glimlachje.
Meneer Smith knikte kort. 'Neem haar maar mee naar buiten Christopher,' zei hij zacht.
Christopher stond op en wenkte me. Snel stond ik ook op en liep achter hem aan naar buiten.
De zon ging bijna onder en liet haar laatste stralen in de grote tuin vallen.
Ik liet de stralen mijn huid verwarmen terwijl ik zwijgend met Christopher over het grasveld liep.
'Julia?'
'Ja?' vroeg ik zacht.
Christopher haalde diep adem en zuchtte toen. 'Hou jij nu van iemand, met heel je hart? Heb jij je ware gevonden?' vroeg hij zacht.
Ik slikte, proberend het brok in mijn keel weg te slikken.
'Ik heb mijn ware liefde nog niet gevonden,' zei ik zacht en keek naar de zon.
'Jij?' voegde ik er fluisterend achteraan.
Ik voelde hoe hij naar me keek en toen zuchtte. 'Nee, ik ook niet.'
'Je vind haar wel,' glimlachte ik, en geloofde in mijn woorden.
'Maar dan is het te laat,' fluisterde hij.
Ik bleef staan en keek naar hem op, mijn wenkbrauwen gefronst.
Christopher keek me even meelevend aan en knielde toen neer, in zijn hand lag een doosje.
Hij opende het. 'Omdat het van mijn vader moet, en we eigenlijk geen keus hebben: Wil je met me trouwen Julia?'
Ik bracht mijn trillende hand omhoog en drukte mijn vingers tegen mijn lippen.
Vaarwel mijn vrijheid.
Vaarwel mijn hopeloze droom.

Reacties: