FanFic.nl

One Shots

009. When my father left us.

Ik staar naar het plafond terwijl tranen geluidloos over mijn wangen stromen.
Ik wist dat deze dag zou komen en ik dacht dat ik het aan kon, maar nu het dan echt zo is, ben ik daar niet zo zeker meer van.
Het geluid van de dichtslaande deur galmt door mijn hoofd en doet elke keer een nieuwe hysterische aanval uitloken.
Ik ga op mijn zij liggen, de koele vloer voelt goed tegen mijn wang.
Een nieuwe pijnsteek gaat door me heen als ik mijn moeder beneden ook hoor huilen.
Eigenlijk wil ik naar haar toe rennen en haar omhelzen, zoals zij mij altijd troostte.
Maar ik kan het niet.
Mijn lichaam heeft geen kracht meer en heeft naast de pijn ook de zijn om te leven en al mijn gevoel eruit gehuild.
Mijn lichaam voelt leeg. Alsof mijn ziel vast vertrokken is, en die woorden brengen me op een nieuw idee.
Langzaam kom ik overeind en loop de trap af. Ik kijk één laatste keer naar mijn moeder en open dan de voordeur.
Zonder te aarzelen stap ik de koude en donkere nacht in.
Ik begin te rennen, de bekende weg naar het bos, en daar aangekomen de bekende weg naar het meer.
Ik kijk hoe de maan haar flauwe schijnsel op het water laat vallen en blijf even staan.
Dan loop ik het water in tot ik niet meer kan staan.
Ik kijk omhoog en laat me dan naar beneden zakken.
Het laatste dat ik zie, is het flauwe schijnsel van de maan.

Reacties: