Hoofdcategorieën
Home » Twilight » ~ Lost in Twilight. » ~ Chapter 5.4
~ Lost in Twilight.
~ Chapter 5.4
De dag ging tergend langzaam voorbij en na twee lesuren had ik het gevoel alsof ik al minstens drie eeuwen in de muffige klaslokalen had doorgebracht. Zelfs lezen en fantaseren was nu niet genoeg om me door de saaie schooldag heen te slepen. Ik wist dat het onmogelijk was, of in ieder geval daar dicht in de buurt, maar ik kon mezelf er niet toe brengen om het nieuwe boek zomaar te vergeten. Het lag daar ergens op me te wachten, ik móest hem halen. Geïrriteerd pulkte ik aan een velletje op mijn duim, terwijl mijn geschiedenisleraar op de achtergrond wat neuzelde over de burgeroorlog. ‘Stik toch lekker in je burgeroorlog,’ mompelde ik binnenmonds en trok het velletje er in een ruk af. Dat resulteerde in een kleine, maar hevige bloeding naast mijn duimnagel en chagrijnig keek ik hoe het bloed op mijn shirt viel. En opeens had ik een idee.
Zonder nog verder na te denken sloeg ik mijn boeken dicht en propte ze in mijn tas. Ik stond haastig op en liep met mijn tas over mijn schouder naar de leraar toe. ‘Meneer, mag ik alstublieft naar huis. Ik voel me echt helemaal niet lekker,’ zei ik en trok een pijnlijk gezicht terwijl ik mijn hand op mijn maag legde.
Verbaasd keek hij me door zijn halfronde brilletje aan, alsof hij half was vergeten dat ik in zijn klas zat. Alsof hij was vergeten dat er überhaupt een klas naar hem aan het luisteren was. ‘Uhh, natuurlijk, ...’
‘Elizabeth,’ vulde ik hem zachtjes aan en ik voelde mijn hartslag versnellen. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik had de behoefte om rondjes te gaan rennen, rond te springen en te lachen, maar in plaats daarvan hield ik mijn gezicht netjes in de plooi.
‘Juist.. Elizabeth, ja. Nou, ga maar naar huis en veel beterschap.’
Ik knikte dankbaar en liep met grote passen de klas uit. Pas nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken zuchtte ik opgelucht en deed een soort vreugdedansje. Dit was niet voor mij, totaal niet, maar dit was een noodgeval. Zo snel als ik kon stormde ik de school uit en rende haast naar de bushalte. Het was maar goed dat ik de vorige avond nog naar de bustijden had gekeken, want normaal gezien ging ik er nooit mee ergens heen, noch wist ik de tijden uit mijn hoofd. Maar op de een of andere manier hadden mijn hersenen dit beetje informatie wel weten te onthouden, alsof zij al wisten dat het nog nodig ging zijn.
En inderdaad, na nog geen twee minuten ongeduldig met mijn voet te hebben bewogen, kwam de bus aanrijden. Zorgvuldig las ik eerst de lijn en bestemming en stapte toen naar binnen. ‘Goedemorgen,’ glimlachte ik ongemakkelijk. ‘Een dagkaart alstublieft.’
De middelbare man keek me een beetje vreemd aan en stempelde daarna een kaartje voor me af. ‘Zeven dollar.’
Ik reikte in mijn portemonnee en viste er een aantal briefjes uit. Daarna pakte ik het kaartje uit de man zijn hand en liep de bus verder in. De man maakte me zenuwachtig, zou hij door hebben gehad dat ik spijbelde ? Het was natuurlijk een vreemde tijd voor een scholiere om met de bus te gaan. Ik paniekeerde lichtelijk. Natuurlijk wist hij het. Zou hij me gaan verlinken ? Wat nou als straks plotseling.. Nog net op tijd riep ik mezelf tot een halt met het laatste beetje gezond verstand dat nog over was. De man zou vast wel wat beters hebben te doen dan spijbelende jongeren aangeven. En daarbij, wist hij veel. Misschien woonde ik wel in de grote stad. Of had ik een stage in een winkel. Rustig ademde ik in en uit, wachtend tot de paniekaanval weer voorbij zou zijn. Muziek, besloot ik, dat had ik nodig en meteen haalde ik mijn verminkte mp3 uit een van de zijvakken van mijn tas. Ik duwde de dopjes in mijn oren en liet me overspoelen door Three Days Grace.
Reacties:
ze gaat het boek toch halen
zul je net zien dat het uitverkocht is......
dat zou ik zo zielig voor haar vinden
Ze gaat het boek halen toch?
Snel verder, het was weer een geweldig hoofdstuk
<3
wow, zoiets zou ik nooit durven ö Zomaar spijbelen om een boek te halen, hoe belangrijk het ook voor me is ö
Snel verder!
Liefs,
Soetkin