FanFic.nl

Renesmee's Sunset

Chapter 5 - Amazones

Zo snel als ik kon rende ik naar de deur en vloog Jake in de armen. Pas nu realiseerde ik me hoe erg ik hem gemist had - ook al was hij maar een dag weg.
Ineens hoorde ik wat gekuch achter Jacob wegkomen.
“Eu, Nessie. Wij zijn er ook nog hoor.”� een luid gebulder verstoorde het perfecte moment. Vijf volwassen jongens stormden op mij af. Als ik niet zo sterk was geweest zou ik helemaal worden platgedrukt door de jongens.
Ik hoorde Emmett zijn gedimde gebulder vanuit het hoekje van de kamer komen.
“Quil, Seth, Embry, Paul, Jared en Sam. Super dat jullie er zijn!”� - Riep ik met een big smile. Leah was blijkbaar toch niet meegekomen. Volgens mij mocht ze me nog steeds niet heel erg. Sam stond naast de hoogzwangere Emily met de armen om haar heen geslagen. Dus zo stonden Jake en ik er ook altijd bij. Mijn gedachten werden al snel verstoord door Seth. “Dus Nessie, eindelijk een bruiloft hé. Hopelijk heb je veel eten hier in huis. Ik rammel.”� - Jongens en eten, ja hoor. Volg je neus maar, dan vind je het eten vast wel. Snel renden ze naar de keuken, ze moesten echt wel uitgehongerd zijn. Emily liep op me af en omhelsde me. “Nessie, alvast gefeliciteerd met je trouwdag. Het zal zeker een super mooi feest worden.”� - “Sam, Emily jullie ook gefeliciteerd met de tweede. Weten jullie al wat het wordt?”� Ik had Emily ook al zo lang niet meer gezien. “We hebben nog geen idee wat het wordt Renesmee.”� antwoordde Sam.
Esmé haar moederlijke instinct nam het meteen weer over en begon zich meteen te bekommeren over Emily, natuurlijk volgde Sam haar.

“Hé Nessie. Kom eens even in de keuken.”� hoorde ik Paul roepen. Wat hadden ze nu weer uitgevonden. - “Heb je ook nog eten wat niet bedorven ruikt?”� grinnikte hij. Het zou ook weer eens niet anders. “Ik gooi jullie toch ook het huis niet uit?”� Snauwde Rosalie. Rosalie en weerwolven. Als dat ooit vrienden zouden worden, dan zouden er heel wat eeuwen voorbij zijn gegaan.
Jake zijn hondenvoer bak had Esmé bewaard als aandenken, het stond nu mooi in de grote witte vitrine kast in de woonkamer.

“Ze zijn hier over een half uur.”� klonk Alice haar zangerige stemmetje achter mij.
“Wie? Renee of de Denali clan?”� vroeg ik nieuwsgierig. Wat zou het handig kunnen zijn om gedachten te kunnen lezen zoals Edward. Als je zoals nu een hele groep aan wilde spreken had je niks aan mijn gave. “De Amazones. De laatste keer dat we ze gezien hebben is 14 jaar geleden.”� zei Edward, ik had niet eens gemerkt dat hij er bij was komen te staan.
“Renee zal hier zijn over twee uren.”� Zei Alice. “O ja, natuurlijk. Het is weer lekker gepland. Geen tijd meer om bij te kletsen met de Amazones.”� lachte ik.

Jacob was in de tuin aan het stoeien met de jongens van de roedel. Hij kon zich nu weer even helemaal uitleven. De tijd ging langzaam voorbij.
Daar was het geluid waar ik op had gewacht. Het geluid wat te snel was voor een mens. Een auto die met meer dan 120 kilometer per uur over de smalle weggetjes reed. Ik liep naar de woonkamer waar Esmé en Emily in een heel gesprek waren beland over babykleertjes. De jongens waren nog buiten aan het ‘spelen’ zoals ik het Rosalie had horen mopperen.
Er hing een ontspannen sfeer in de woonkamer. Ik zocht de kamer rond, op zoek naar Jasper. Hij zat in een stoel voor één van de grote ramen in de woonkamer naar buiten te staren. Waar hij aan dacht was voor mij een raadsel. En wat nu als de Amazones echt niet konden opschieten met de weerwolven. Wat zou er dan gebeuren? Nu raakte ik toch echt in paniek. “Rustig maar Nessie, er gaat echt niks met Jake of één van de andere weerwolven gebeuren hoor.”� zei Edward in een poging mij gerust te stellen.
Het geluid van de auto werd steeds duidelijker. Je hoorde het grint van de oprit knarsen. De autodeuren sloegen dicht en drie paar zachte voetstappen gleden over het weggetje naar de voordeur. Nog voor de deurbel was gegaan had Alice de deur al met een grote boog open gegooid.
“Zafarina, Senna en Kachiri! Kom binnen.”� riep Alice uitbundig.
“We zijn blij dat we bij de bruiloft van Renesmee aanwezig mogen zijn.”� zei Kachiri. Zafarina en Senna liepen direct op mij af en omhelsden me.
“Wat ben je groot geworden.”� Jubelde Senna, ze hadden me ook al 10 jaar niet meer gezien. Achteraf gezien snap ik niet waarom we ze nooit hebben opgezocht.
“Zafarina, mag ik weer een mooie illusie?”� Na al die jaren was ik nog steeds verslaafd aan haar ‘mooie plaatjes’. Een prachtig beeld van een beeldschoon bos. Met allemaal prachtige bloemen en planten.
Nadat ik was uitgekeken - eigenlijk, nadat Zafarina werd afgeleid door Alice die begon te praten over Bella haar outfit, blijfbaar had Zafarina ook een enorme modeverslaving - viel me iets op.
“Senna! Je ogen!”� Mijn mond viel open van verbazing. Blijkbaar was het nog niemand echt opgevallen. “Ze zijn niet rood meer.”�
Iedereen keek direct in hun ogen, ze waren inderdaad niet meer bruin.
“Geweldig! Zijn jullie overgestapt op dieren?”� riep Carlisle enthousiast. “Jazeker, toen we een tijdje geleden een gesprek over mensen hadden kwamen we tot de conclusie dat ze het niet verdienen om zo te sterven. Daarom hadden we besloten het voor een tijdje te proberen. En het beviel ons wel en gingen er mee door. Onze ogen zijn nu al bijna hetzelfde als die van jullie. Veel minder angstaanjagend. We kunnen ons zelf nu echt in het openbaar vertonen.”� zei Kachiri trots.

De Amazones en de Denali clan waren even gaan jagen. Emmett, Rosalie, Edward en Bella waren ook mee gegaan. Esmé was bezig met een maaltijd voor Renee, die elk moment kon arriveren samen met Alice en Jasper die haar op zouden haalden. Het was even helemaal stil in huis. De jongens van de roedel waren aan het rennen in het bos en Sam zat bij Emily op de bank die in slaap was gevallen.
Eindelijk wat tijd met Jake, al twee dagen lang had ik hem amper gezien. Ik sloeg mijn armen om zijn hals heen lag mijn hoofd tegen zijn warme lichaam aan. Zijn handen sloegen als warme kachels om mijn middel heen en drukte zijn lippen tegen de mijne. Nog steeds voelde elke kus, elke onwerkelijk maar toch zo aanwezig. Perfect. Ik voelde me veilig, al de stress van de afgelopen twee dagen viel in een keer van me af.

Daar ging de telefoon. “Wat is er Jasper?”� vroeg Esmé die de telefoon opnam.
Ik focuste me op het gesprek. “We zijn er over een uur. We staan in de file, dus wacht nog maar even met het eten.”� hoorde je Jasper kalm zeggen vanaf de andere kant van de lijn. Esmé liep de kamer uit.
Over een uur, dan zou Renee hier zijn met Phil.
Jake voelde volgens mij mijn stress weer aan. Ik voelde zijn warme lippen weer tegen die van mij aan drukken. Een uurtje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.