FanFic.nl

Renesmee's Sunset

Chapter 9 - The Reception

We liepen door naar buiten, het begon al wat schemerig te worden. Gelukkig maar, het zou niet best zijn als Charlie, Renee of Phil ons zou zien glinsteren. We hadden het nog steeds kunnen verbergen voor hen. Ook al viel het nu ontzettend op dat we er nog steeds het zelfde uit zagen. Maar zoals Edward altijd zei: “Na een paar decennia is iedereen die je kent dood.”� dus we maakten ons er geen zorgen om.
Iedereen volgde ons naar buiten, op naar de grote achtertuin waar iedereen makkelijk inpaste.
De bomen waren versierd met witte en roze linten, allemaal witte tafels met witte stoelen en een roze tintje. Een hele lange rij met allemaal heerlijk eten - voor mensen, weerwolven en half mensen half vampieren althans - .
Ik keek even naar de jongens van de roedel, al hun blikken waren gericht op de lange tafel met eten. Zelfs Jake zag ik een moment zijn ogen op de tafel laten vallen.
Ik grinnikte, still the same. We liepen door naar het midden waar lange tafels stonden van wel een paar meter, met alle maal stoelen er om heen. In het midden stond een gigantische taart. Aardbei gokte ik, ik wist dat dat Jake zijn favoriet was. Had Alice toch goed nagevraagd. Bij elke stoel zat een naamkaartje, natuurlijk zat ik naast Jake en aan de andere kant zat Bella. Naast Jake zat Billy, die veel meer ruimte had vanwege de rolstoel. Zo verspreide iedereen zich over de lange tafel. Alice liep naar een andere lange tafel en haalde het grote kleed er van af. Een enorme rij met voedsel, het had de lekkerste geuren en het zag er schitterend uit. Ik keek naar de jongens van de roedel die allemaal met grote ogen van verbazing naar de lange tafel keken. “Honger, Seth?”� vroeg ik lachend aan Seth toen hij tegenover mij ging zitten. “Volgens mij hadden een paar van ons niet gedacht dat we hier zoveel eten zouden krijgen en van dat lekkere eten nog wel. Quil en Embry hadden gewed, Embry zei steeds dat er niks te eten zou zijn en Quil dacht juist heel erg veel. Volgens mij hadden ze er een vijftigje tussen gelegd. Dat wordt betalen voor Embry.”� zei Seth lachend. “Dat wordt inderdaad betalen.”� zei Jacob lachend “Dachten jullie nou echt dat ik jullie honger zou laten lijden?”� vroeg Alice beschuldigend met een grijns op haar gezicht. Ik wierp een blik op Embry die naast de lachende Quil zat, Embry zijn ogen waren tien keer zo groot als normaal, gericht op de tafel.
‘ting ting ting’ Edward sloeg voorzichtig met een lepeltje tegen zijn glaasje aan. “Ik zou graag een toost willen uitbrengen op het bruidspaar, dat ze een heel lang en gelukkig leven mogen hebben met zijn tweeën.”� zei Edward terwijl hij zijn glas hief, meer handen met glaasjes drinken werden omhoog gestoken. “Op het nieuwe bruidspaar.”� werd er in koor geroepen door iedereen. Zelfs alle vampieren drinken heldhaftig hun glaasje drinken op, de gezichten die ze erbij trokken toen ze het drinken naar binnen werkten was gewoon te grappig voor woorden. “Ga maar staan bruidspaar, het is tijd om de taart aan te snijden.”� riep Alice vol verwachtingen terwijl ze de gigantische taart voor ons neer zette. “Hier is een mes. Alsjeblieft.”� iedereen keek ons aan. De fotocamera waar Jasper vanaf het begin van de receptie al mee aan het flitsen was hing nu boven onze neus. “Even lachen.”� fluisterde hij terwijl een enorm flitslicht ons verblinde. We pakten het mes met zijn beiden aan en sneden er een keurig puntje uit onder applaus van al onze gasten.

Nadat iedereen het taartje op had gepeuzeld en iedereen was begonnen met eten riep Alice me “Nessie, kom je even?”� zei ze, ik liep naar haar toe. “Het is tijd voor je tweede jurk.”� zei ze lachend, het zou Alice weer eens niet zijn. Ik liep met haar mee naar boven waar op de paspop een super schattig roze jurkje hing. Snel wisselde ze de jurk om, je mag nu weer naar beneden gaan. We liepen van de trap af, ineens hoorde ik Alice haar adem stokken. Ik draaide me om en keek in de wazige ogen van Alice. ‘Edward’ dacht ik. Nog voor dat ik het wist stond hij naast me. Alice keek ons aan “Ze komen eraan.”� zei ze verschrikt. “Wie komen eraan?”� piepte ik, dit beloofde niet veel goeds. “Hoe kan dat, hoe wisten ze hier van?”� vroeg Edward. “Ik had ze een kaartje gestuurd, niet een uitnodiging.”� fluisterde Alice.
“Carlisle, Esmé, Rosalie, Jasper, Bella”� fluisterde Edward. “Wat is er aan de hand Edward?”� Vroeg Carlisle geduldig. “Ze komen.”� zei Alice.
“Wie komen?”� vroegen Tanya en ik tegelijk, ik keek op. Tanya die naast me was komen staan, haar gezicht zo beeldschoon als het was stond verbaasd, eerder angstig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.