FanFic.nl

Renesmee's Sunset

Chapter 11 - Waiting

Het duurde nu al tien minuten en nog steeds wist ik niet wat er gaande was.
“Pssst. Jake, nu ga ik echt het bos in hoor. Ik kan er niet tegen dat onze familie daar maar in het bos staat met en paar vampieren.”� Vastberaden keek ik Jacob aan, in zijn ogen kon ik wel zien dat hij het liever niet had dat ik alleen daar heen ging.
“Als er iets is dat gil je maar, dan kom ik er zo snel mogelijk aan.”� Beloofde hij, het deed gewoon pijn hem hier zo zielig alleen te laten. Maar toch draaide ik me om en liep het bos in. Achter me hoorde ik Renee nog aan Jacob vragen waar ik eigenlijk heen ging, maar het antwoord maakte mij niets uit.
Daar zag ik Emmett al staan, snel rende ik naar hem toe en ging achter hem staan.
“Wie is dat?”� vroeg ik fluisterend tegen Emmett terwijl ik naar het meisje achter Aro gebaarde. Achter Aro stond een klein blond meisje met knalrode ogen, ze zag angstig als of haar laatste uur geslagen was.
“Een nieuw hulpje van onze o zo goede vrienden.”� Murmelde hij terug.
“Aro, lang niet gezien goede vriend,”� sprak Carlisle met zijn eeuwige-kalme stem “waar hebben we dit ‘onverwachte’ bezoekje aan verdiend als ik vragen mag?”�
Hij keek ons lachend aan, een glimlachje wat mij niet beviel. “Jullie zeer geliefde Alice heeft ons een berichtje gestuurd dat er een bruiloft zou zijn, dus bedacht ik dat het wel een leuke verassing zou zijn als we langskwamen.”� Zei Aro vastbesloten.
Vast, of ze wouden hier alles komen verprutsen, daar waren ze namelijk heel erg goed in. Nou ze zijn niet welkom. Een gesis van Edward zijn kant richting mij kwam naar me toe. Nou, als dat gesis was omdat Aro misschien mijn gedachten wel zou gaan lezen en hierachter zou komen mocht hij weten wat ik van hem vond. Een arrogante, egoïstische vampier die zichzelf net een beetje te hoog op de ranglijst heeft te staan.
“Beste Aro, we waarderen het allemaal heel erg dat je helemaal vanuit Italië naar ons toegekomen bent, alleen je komt een beetje ongelegen. Onze menselijke gasten vinden al deze ‘vreemde mensen’ al apart genoeg. Anders wordt het misschien wel een beetje te veel.”� Antwoordde Carlisle serieus, ik liep naar Quil en aaide hem over zijn kop een.
“Hé Jane, je bent vervangen of niet soms.”� Lachte Emmett naar Jane, zijn bulderende lach galmde door het bos heen.
Met schrik keek ik opzij, Emmett lach daar schreeuwend op de grond. “Jane, verdomme! Stop daarmee.”� Schreeuwde ik naar Jane, nog voor dat ik op haar af kon stormen stond Edward al met zijn armen om me heen. Ik kon me niet meer beheersen, woest probeerde ik me uit de greep van Edward te halen. Maar hij hield me stevig vast, ik kon geen kant meer uit.
“Aro, alsjeblieft!”� piepte Esmé, die stond te trillen. “Alsjeblieft”� jammerde ze er achteraan.
“Jane, lieveling, doe dit nou niet.”� Tevergeefs probeerde Aro Jane te stoppen. Maar ze ging maar door en Emmett lag nog steeds op de grond te draaien en zijn geschreeuw werd steeds erger.
“Renesmee! NEE!”� riep Edward, eindelijk had ik me uit zijn armen gewrongen. Ik rende op Jane af en greep haar bij de keel. Met een ruk scheurde ik haar arm eraf. “NEEEEEE!”� gilde ik, te laat. Nu lag ik op de grond, de pijn ging door mijn hele lichaam heen. De tranen spatten in mijn ogen maar de pijn ging maar door. Ik voelde niets meer, het enige wat ik nog hoorde was Edward die Bella riep, ook het gegrauw van twee enorme wolven klonk bekend. Ineens hield de pijn op, ik krabbelde op van de grond. Ik keek wat verward om me heen. “Quil, Embry, alsjeblieft stop.”� Piepte ik, dit kon ik niet meer aanzien, beide armen van Jane lagen wel vijftien meter bij elkaar weg.
“Aro, je kunt je wachters niet eens meer onder controle houden, dit is echt te ver gegaan.”� Zei Edward kwaad. Terwijl Felix de armen van Jane er weer aan vast zette. “Je gaat eraan, moet je je bek maar houden. Hij houdt van mij, dat zie je toch!”� jammerde Jane, ze rende op mij af. Maar nog voor ze bij mij was aangekomen hield sprongen Quil en Embry beschermend voor me. Emmett stormde naar voren en beukte Felix een end weg, vervolgens pakte hij Jane haar hoofd en scheurde het er in één keer van af. Iedereen keek wezenloos toe. Als laatste gooide hij een vuuraansteker op haar. Een enorme vuurhoop ontstond. “Nee, wat heb je gedaan.”� Murmelde Aro verbijsterd, ineens was hij haar kwijt. Voor altijd weg, terwijl iedereen er gewoon bij stond te kijken. Zelfs Demetri kon geen poot uitsteken. Hulpeloos keek iedereen naar elkaar, om wat er zojuist gebeurd was.
Ik voelde een hand op mijn schouder, het was Bella. Ze konden ons niets meer maken met haar in de buurt. En al helemaal niet zonder Jane. “Kijk naar wat je gedaan heb!”� schreeuwde Aro naar ons. Demetri leek ook eindelijk uit zijn verstarde positie te ontwaken.
“Laat het uit je hoofd jongen. We doen je wat.”� Siste Edward tussen zijn tanden door.
“Hier krijg je spijt van,”� riep Aro “Demetri, Felix en Ashley. Kom mee!”� commandeerde hij.
“Nee.”� Piepte het meisje wat alleen had staan toe te kijken.
Iedereen keek verbaasd op, ze had nog niets gezegd. “Nee, ik ga niet mee.”�
“WAAAAT?”� riep Aro kwaad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.