FanFic.nl

Stand Alones.

Een wens

Het deed me pijn om je daar steeds zo te zien liggen. Elke dag opnieuw, toen ik je kwam bezoeken in het ziekenhuis, werd ik geconfronteerd met je ziekte. Ik zag hoe je steeds meer en meer aftakelde. Aftakelde, zoals oude mensen doen als ze op sterven liggen. Het maakte me kapot, Tom, het verscheurde me. Ik kon het niet. Ik kon je niet verder laten afzien, je verder laten lijden. Het leek wel alsof er steeds een stukje van mijn hart afstierf toen ik zag hoe het steeds slechter met je ging. Hoe je toestand steeds verslechterde.

Ik neem je niets kwalijk, Tom. Ik heb deze beslissing zelf genomen, niet jij. Ik heb zelf besloten om er een punt achter te zetten, om mijn laatste wens nuttig te besteden. Hoewel ik weet dat jij dit nooit gewild hebt, ben ik er zeker van dat het de juiste beslissing is. Ik ben er zeker van dat jij het meer verdient dan ik. Want weet je, Tom, ik zou nooit met het idee kunnen leven dat ik de nagel aan je doodskist was. Dat ik de persoon was die niet de moeite had genomen om je te redden.

De laatste tijd merkte ik dat je jezelf steeds meer van me afsloot, dat je probeerde om me beetje bij beetje los te laten om me zo het gevoel te geven dat ik niets meer aan je had, dat ik beter iemand anders kon zoeken. Iemand anders waarbij ik liefde en troost kon vinden. Ik weigerde om je zo makkelijk op te geven. Ik weigerde om je los te laten en je helemaal alleen achter te laten. Ik kon het niet. Nog niet.

Maanden heb ik gezwegen over het voorstel om mijn eigen hart aan je af te staan. Een voorstel dat je keer op keer afkeurde. Je vond het namelijk ziekelijk dat ik nog maar aan het idee durfde te denken. Het idee dat ik nog liever zelf dood ging, dan jou te laten sterven.
Ik heb erover gezwegen omdat ik zag dat het beter met je ging. Na al die maanden leek je eindelijk de vechtlust terug te hebben gevonden. Het leek alsof alles eindelijk terug goed zou komen, alsof alles terug zou zijn zoals vroeger. Vroeger toen alles nog goed was.

Dagen, weken, zelfs maanden heb ik gehuild. Gehuild om jou Tom, gehuild omdat ik wist dat je einde steeds sneller naderde, omdat ik wist dat alle hoop tevergeefs was. Ik wist dat je het einde van het jaar waarschijnlijk niet meer zou halen.
Het was verschrikkelijk. Eerst was je nog zo positief, leek het alsof je de ziekte al bijna overwonnen had. Plots veranderde alles. Je kreeg een longontsteking waardoor je toestand terug kritiek werd. Je gezondheid verslechterde in een razend tempo. Dokters zeiden me dat ik beter afstand van je kon nemen, dat ik me beter kon voorbereiden op het ergste. Kun je jezelf dat voorstellen, Tom, dat ik de persoon waar ik het meest van hield gewoon moest loslaten? Dat ik verder moest gaan met mijn leven, zonder jou?
De klap was enorm. Weken heb ik elk contact met dokters vermeden. Ik weigerde om te geloven dat je het niet zou halen. Ik weigerde om de hoop op te geven. De hoop dat jij je hier nog zou doorslaan. De hoop dat jij het zou overleven.

Hoewel het de mooiste dag van mijn leven moest worden, walgde ik van mijn achttiende verjaardag. Ik wilde geen auto waarmee ik kon rijden, ik wilde niet gaan stemmen, ik wilde niet ouder worden. Ik wilde het niet. Hoewel elke tiener er hartstochtelijk naar uitkeek, vond ik het verschrikkelijk. Verschrikkelijk omdat ik wist dat ik al die dingen alleen zou moeten doen, omdat ik de toekomst alleen zou tegemoet gaan. Helemaal alleen. Zonder mijn geliefde. Zonder de persoon waar ik heel mijn leven mee wilde delen. Zonder jou, Tom.

Ik was er kapot van, toen ik wist dat het mijn schuld was dat je toestand verslechterd was, want ik had je de longontsteking bezorgd door mijn verkoudheid. Ik had je ziek gemaakt.
Het idee dat je zou sterven door mijn schuld was gruwelijk, daarom besloot ik om mijn fout recht te zetten. Een fout die ik onbewust had gemaakt. Ik besloot om jouw nieuwe hartdonor te worden, want ik wist dat enkel een harttransplantatie zou helpen om jou te redden. Een nieuw hart zou betekenen dat een deel van jouw kanker weggenomen zou zijn, en dat was wat ik wilde bereiken. Ik wilde je verlossen van je smerige ziekte.

In het begin twijfelde ik of ik wel de goede beslissing had genomen, maar toen ik zag hoe blij je was toen er eindelijk een donorhart beschikbaar was, besloot ik om er toch honderd procent voor te gaan. Het deed me goed om je zo levendig te zien na al die weken. Ook al wilde ik voor altijd bij jou zijn, toch legde ik me erbij neer dat dit de beste oplossing was. De oplossing die jou zou redden.

Ik weet nog hoe vaak je zei dat je de hartdonor ongelooflijk dankbaar was. Of hoe graag je de persoon wel niet in levende lijve wilde zien, gewoon om te weten wat zijn of haar reden was om uit het leven te stappen. Want hoewel je doodgraag dat hart wilde, kon je niet vatten waarom mensen in hemelsnaam zelfmoord wilden plegen.
Ik herinner me nog goed de dag waarop je tegen me zei dat je dolgelukkig was dat ik eindelijk mijn voorstel om zelf hartdonor te zijn, kon vergeten. Het deed verschrikkelijk veel pijn toen je dat zei, Tom, zeker omdat je zelf niet besefte dat ik het was die jouw hartdonor zou zijn. Je besefte niet dat ik het was die uit liefde voor jou mijn eigen leven wilde opgegeven om dat van jou te redden.

Als ik dood ben, zou ik dan echt naar de hemel gaan? Of zou ik niets meer beseffen? Doet het pijn als ik dood ga? Is er echt zo’n plaats waarop ik vanaf een wolk naar Tom zal kunnen kijken? Een plaats waar ik met een gouden lepeltje rijstpap zal eten? Duizenden vragen heb ik, maar antwoorden zijn er niet. De dood, een groot mysterie, waar ik alleen een antwoord op zal kennen, als ik het ben.
Angst heb ik niet. Niet meer. Ik ben enkel nieuwsgierig naar hoe het zal zijn. Hoe het zal zijn om dood te zijn.

Het deed pijn, Tom, om afscheid van je te nemen. Zonder dat je het zelf doorhad, zou je leven compleet veranderen. Na de operatie zou je verder moeten zonder mij, helemaal alleen. Je zou iemand anders moeten zoeken om je te troosten, iemand anders om je lief te hebben.

Ik wil je geen pijn doen, Tom. Ik wil niet dat je de kans op leven vergooit om mij te redden, daarom heb ik besloten om het je niet te vertellen. Dat zou zowel jou als mij te veel pijn doen. Ik heb met de dokters afgesproken dat ze het je pas mogen vertellen als je, na de harttransplantatie, bijna helemaal genezen bent. In de tussentijd zal ik, volgens de dokters, even thuis zitten om alles te verwerken.

Weet je Tom, angst voor de dood heb ik niet. Niet meer. Het enige waar ik bang voor ben, is dat je kwaad op me zal zijn. Dat je me zal vervloeken. Dat je me zal haten. Dat je zal denken dat ik het uit egoïsme heb gedaan in plaats van liefde.

“Juffrouw bent u hier heel zeker van?”�
“Ja, ik wil Tom helpen genezen door mijn hart aan hem af te staan.”�
“Oké, als u er klaar voor bent, mag u het zeggen.”�
Een zucht verliet mijn lippen. Ik drukte op ‘play’ en hoorde hoe het liedje van Louis Armstrong met What a wonderfull world begon. Dit was het dan. Dit was het teken dat mijn einde aangebroken was. Het einde van mijn te korte leven.
“Ik ben er klaar voor.”�

Doodgaan, nooit heb ik gedacht dat het zo pijnloos en snel kon gaan. Vroeger was ik bang om te sterven maar nu ben ik er klaar voor. Nu heb ik een reden om te sterven. Nu zou ik je redden, je redden van de dood.

Eindelijk is je wens in vervulling gegaan, eindelijk heb je het leven dat je verdient. Treur niet om mij, want zolang jij gelukkig bent, ben ik dat ook. Voor altijd zal ik bij je zijn, diep in je hart. Ik zal over je waken en op je wachten. Wachten tot jouw tijd daar is. Wachten tot jij er klaar voor bent om me te komen vergezellen. Ik hou van je, Tom. Voor eeuwig en altijd.

Eén wens was voldoende om je te helpen. Eén wens was genoeg om je het leven te geven dat je verdiende. Eén wens die dankzij mij in vervulling is gegaan.

Deze standalone heb ik geschreven voor een schrijf wedstrijd. Ik zou het enorm weten te waarderen mochten jullie hem willen lezen en er eventueel jullie mening over willen geven. Dus hebben jullie zin om de beruchte jury te zijn om mijn stand alone te beoordelen.( zowel op grammatica fouten als op stukken in het verhaal)
Twijfel er zeker niet aan om dat te doen. Want het zou me echt enorm vooruit helpen.
Alvast bedankt voor de moeite.

Reacties: