FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 19

Verveeld sloeg Gitte een bladzijde om in haar werkboek Engels. Als hun hoofdstuk af was, moesten ze thuis de oefeningen maken en kregen ze er een verbetersleutel van. Dat was, wat Gitte betrof, het meest idiote systeem ooit, want de helft van de klas maakte die oefeningen gewoon niet en de andere helft - waaronder Gitte - verbeterde ze nooit. Wat inhield dat niemand er wat van leerde. Het ergste was nog wel dat de oefeningen poepsimpel en ontzettend saai waren.
Ze zat op de bank in de ruimte waar ze altijd gezeten had tussen de opnames van de film door. Als er iets geregeld moest worden, moesten ze hierheen komen, want hier bevonden zich ook de kantoren van onder andere Hugo en andere grote bazen. Jacob en Anneleen zaten voor haar. Hij tokkelde wat op zijn gitaar en zij zat met de tekst op haar schoot zachtjes mee te zingen. Ze hadden het misschien zelf nog niet door, maar deze twee pasten echt geweldig bij elkaar. Misschien moest ze hen maar eens een handje helpen, zoals met Julie en Joe. Nu ja, niet dat ze hen echt geholpen had, maar dat was ze wel van plan. En het zag er naar uit dat die haar hulp toch niet echt nodig hadden. Dan kon ze zich volledig concentreren op deze twee hier en voor die zouden toegeven...
Ze was gewoonweg een liefdesgoeroe! Misschien moest ze van koppelen haar beroep maken. Dit weekend vloog Joe over om met Julie af te spreken. Dan konden zij het boegbeeld van haar koppelaarsbureau worden! 'Wij vonden elkaar door Gitte Martens Inc.'
Of toch maar niet.
Ze had van Jake en Anneleen ook haar late kerstcadeautjes gekregen: van Anneleen een tienbeurtenkaart voor de heerlijke smoothieshop in het shoppingcentrum en van Jake een stapel CD's. Hij liet haar altijd proeven van nieuwe muziek omdat ze dat zelf nooit deed. Ze bleef haar eigen muziek - waaronder Jonas Brothers, Selena Gomez en Tom Dice - maar grijs draaien. Nieuwe bands leerde ze kennen via Jacob.
Ze had hen allebei een bon voor de Mediamarkt en een klein fotoalbum met foto's van hen op de set gegeven.
“Goed, hallo, meisjes en jongen!" riep Hugo vanuit de deuropening en hij grijnsde breed. “Ik heb geweldig nieuws!”�
Hij stopte even en keek hen verwachtingsvol aan, alsof ze meteen zouden beginnen applaudisseren. Toen dat niet gebeurde, ging hij gewoon verder: “Ik heb al aardig wat aanbiedingen binnen gekregen voor optredens!”�
Nu keek hij hen weer - terecht - blij aan en ze keken opgelucht terug.
“Eerst is er het thuisoptreden voor de winnaar van jullie optredens in december. Jullie hebben ook nog een aanbieding voor een soort voorprogramma van een reeks karaoke-optredens aan de kust in de paasvakantie en een soort geldinzameling voor het goede doel.”� legde hij uit. Wauw, wat een rijtje!
“Wat is er gebeurd met 'alleen maar acteren'?”� vroeg Gitte lachend, maar eigenlijk meende ze dat al lang niet meer. Na al die optredens was ze gaan beseffen dat op een podium kuipen en mensen entertainen ook best in haar zat. Ze vond het leuk om het beste van zichzelf te geven en de mensen te laten dansen. Het was meer geworden dan alleen maar wat sterven van de stress, het podium opgaan, een lidje zingen, dansen en stuiteren van de adrenaline.
Het was het gevoel dat ze had als ze zag dat mensen het leuk vonden, dat ze mee deden en enthousiast waren over hen.
“Wat houdt die geldinzameling in?”� vroeg Anneleen geïnteresseerd.
“Het idee is zo'n beetje geleend van Big Brother. Jullie worden in een huis gezet, waar jullie twee dagen moeten verblijven. Dit zal plaatsvinden in een weekend ergens in april. Via een digitale televisie krijgen jullie allerhande opdrachten die jullie tot een goed einde moeten brengen om het geld te verdienen. Het huis is ook omgeven door camera's.”� legde Hugo uit.
“Dat is té cool.”� grijnsde Jacob. “Ik heb altijd al willen meedoen aan Big Brother!”�
“Van de opdrachten en beste beelden wordt dan een eenmalige tv-aflevering gemaakt.”� ging hij verder. Wo-ho-ho-ow!
“Oké, nog cooler.”� zei Anneleen opgetogen. “Wat is het goede doel?”�
“Make-a-wish.”� antwoordde Hugo. “Maar goed, dat is pas in april. Wat vanmiddag al doorgaat, is dat thuisoptreden. De winnares is een meisje uit de buurt, toevallig, hé? Ze heet Lieselotte Moons. Dat is dat meisje dat aanwezig was op jullie optreden aan zee.”�
Juist, dat meisje dat ze vaag ergens van herkende. Ze zag haar gezicht nog zo voor zich en ze wist gewoon dat ze haar ergens van kende, alleen niet van waar. Misschien kreeg ze daar vandaag een antwoord op.

Met een bestelbusje waren ze richting Dilbeek gereden. Alle muzikanten, instrumenten en zij zelf zaten er in. Uiteindelijk hielden ze halt in een chique wijk. Het waren niet allemaal riante villa's, maar je zag dat de mensen er niet arm waren.
Ze stopten bij een mooi huis met een prachtige tuin, achter het huis gelegen. Er was een moderne veranda en een vijver met zwarte stenen rond. Vanaf daar begon het gras en het leek wel niet te stoppen. In de verte stond een schommel en nog verder zag ze een groot kippenhok. Wauw!
“Wat een prachtige tuin.”� bracht Anneleen uit. Rondom hen waren de technici al begonnen met het aansluiten van kabels, micro's en hun instrumenten. Lieselotte zou thuis komen om vier uur en dan zouden ze beginnen met het optreden. Ondertussen kwam een oudere vrouw buiten, van wie Gitte vermoedde dat het Lieselottes moeder was.
“Willen jullie iets drinken? Limonade? Cola?”� vroeg ze gastvrij. Gitte had het vreemde gevoel dat ze haar óók ergens van kende.
“Lieselotte was zo blij dat ze gewonnen had, volgens mij is ze jullie grootste fan! Kom maar naar binnen.”�
Het drietal volgde al naar binnen, toen Bjorn, een van hun muzikanten, ook riep: “Kan er iemand snel even helpen? Het is al half vier!”�
Ha, daar zag ze even schoon haar kans.
“Kunnen jij en Jacob dat even doen?”� vroeg ze aan Anneleen. “Anders lopen we toch maar in elkaars weg.”�
“Sorry, Gitte, maar ik moet echt dringend naar het toilet.”� excuseerde die zich. “De volgende heb je van mij te goed.”�
Verdomme, ze wist dat een van die twee moeilijk zou beginnen doen. Bij de beste koppels stribbelde een van de twee wat tegen in het begin van hun relatie. Volgens de relatiegoeroe was er nog niks aan de hand!
Tegen de tijd dat alles opgesteld was, leek het wel alsof er een mini-festival te gebeuren stond. De tuin kon in ieder geval al voor de wei van Werchter doorgaan.
Toen ze het hek hoorden dichtslaan en Lieselotte binnen kwam, begonnen ze aan hun optreden. Ze begonnen met 'Dare to dance', vervolgden met 'Love's about to come around', 'I'm not me', 'Let's dance', 'Look after me' en eindigden met 'Listen to us'.
“Aaaaah!”� gilde Lieslotte. “Dat was simpelweg fantastisch!”�
Ze had blijkbaar nog wat vriendinnen uitgenodigd ook, want heel de tuin zat afgeladen vol.
“Kunnen we soms een foto krijgen?”� vroeg ze nerveus.
“Ja, natuurlijk.”� grijnsde Jacob en samen met Gitte en Anneleen ging hij tussen de hele groep staan. Ze stond net op het punt om te vragen van waar ze die meid in godsnaam kende, wanneer haar moeder buiten kwam.
“Ik heb de keukentafel klaar gezet met schalen chips en flessen frisdrank. Laat het ons nog even gezellig maken, jullie hebben het vast ijskoud.”� zei ze vriendelijk. De kinderen zetten zich in een grote kring in de keuken en plots voelde Gitte zich wat ongemakkelijk. Ze staarden allemaal naar hen alsof ze een bedreigde diersoort in de zoo waren. Of Knut.
“Ga je misschien ook nog zitten?”� vroeg Jacob bijdehand. Hij zat omgekeerd op een van de stoelen, relaxed met een fles Fanta in zijn handen. Ze zag zo in zijn ogen dat hij hier liever met een biertje had gezeten, waarschijnlijk al flirtend met Anneleen. Snel ging ze zitten en ze kon het niet laten om even te glimlachen om haar gedachte.
Een stroom aan vragen overviel haar. Deze jongeren waren beter dan journalisten en ze stelden leukere vragen ook. Misschien moest ze hen dat eens vertellen, dan was hun toekomst al verzekerd. De nieuwe generatie journalisten...
De mini-gastvrouw, Lieselotte, bleef haar ondertussen maar bekijken. Ze werd er horendol van. Ze wist zeker dat ze die gelaatstrekken op nog een gezicht had gezien. Het meisje was allesbehalve lelijk, hoe kon het dat ze haar niet herkende?
“Ik ken jou, weet je.”� zei Lieselotte doodserieus. Ze wilde niet verwaand en hooghartig doen, maar natuurlijk kende ze haar.
“Ja, weet ik, anders zaten wij hier toch niet?”�
“Nee, ik bedoel dat ik je echt ken. Mijn broer heeft het soms over je.”�
Haar broer? Wacht eens even, dit werd interessant. Net toen ze dacht dat het al niet veel gekker moest worden en ze verder wilde vragen over Lieselottes broer, stapte Leandro de tuin in.
“Wat doe jij hier?”� vroeg ze verbijsterd. “Kom je mee genieten van de show? Dan heb je pech; hij is net afgelopen.”�
Wacht eens even. Mijn broer heeft het soms over je. Haar blik gleed van Lieselotte naar Leandro. Dezelfde knappe gelaatsuitdrukkingen, hetzelfde blonde haar en - nu ze erop lette - zelfs dezelfde groenachtige ogen. Lieselotte Moons. Leandro's achternaam was Moons.
“Leandro is jouw broér?”� vroeg ze geschokt. Arm kind.
“Oh ja, die hele freakshow was vandaag.”� zei hij venijnig.
“Hij is best leuk, hoor, alleen jou kan hij niet uitstaan.”� zei Lieselotte luchtig.
“Dat geloof ik graag, ja.”� mompelde Gitte.
“Er kan er maar eentje in de familie een goede smaak hebben, hé.”� knipoogde hij zelfingenomen en hij ging zijn huis binnen. Oké, nu wist ze het dus. Zijn zus leek sprekend op hem, zijn moeder had ze waarschijnlijk eens gezien op een oudercontact en hij woonde blijkbaar in een prachtige wijk in een mooi huis met een adembenemend ogende tuin.
Wat was in godsnaam zijn probleem met haar als hij zelf in een villa woonde en blijkbaar niets te kort kwam? Misschien was hij een mensenhater, alhoewel hij bij de rest van de leerlingen op school best goed scoorde. Misschien toch meer een Gitte-hater.
“Oh ja, en kunnen jullie alsjeblieft ophouden met dit gedoe, Kimberley komt zo.”� riep hij uit het raam, van wat volgens Gitte zijn kamer was. Goh, Kimberley kwam zo. Nadat ze bij heel het voetbalteam van de school langs was geweest of zo?
“Willen jullie misschien het huis eens langs binnen zien?”� stelde Lieselotte voor. Ze zag Jacob druk in gesprek met twee elfjarige meisjes die flirterig aan hun haar kwamen en overdreven vaak met hun tong langs hun lippen gingen. Stomme pubers.
“Denken ze nu echt dat ze hem kunnen krijgen?”� fluisterde Anneleen lachend, maar ze hoorde ook een zweem irritatie doorklinken in haar stem. Gitte wilde net een plagende opmerking maken, maar zag dat Lieselotte haar vragend aankeek.
“Ja, natuurlijk, is goed.”� zei ze vriendelijk en ze trok Anneleen mee naar binnen, terwijl ze Jacob, die wanhopig signalen naar hen uit stuurde, achter lieten bij de twee prille tieners.
Het huis zelf was een beetje ingericht volgens de koloniale stijl. Veel hout, maar modern genoeg om je niet in een tuinhuisje te voelen. Aan de muren gingen enkele foto's van het gezin. De trouwfoto van Leandro's ouders, wat communiefoto's...
De foto's van Leandro als peuter en baby waren prachtig. Zijn ogen waren toen donkerblauw, als de Middellandse Zee op een zwoele zomeravond. Hij was zijn charme nog niet echt kwijt geraakt.
“Oh, hallo, Gitte!”� zei een onbekende stem. Snel draaide ze zich om. Kimberley kwam net van buiten. Ze glimlachte vriendelijk naar haar, maar Gitte was niet in staat om hetzelfde terug te doen.
“Ik kom Leandro opzoeken.”� vervolgde ze op dat irritante cheerleader-achtige, altijd vrolijke toontje. “Is hij niet gewéldig?
Wat een prachtig koppel was het toch; ze wist niet eens dat Leandro een grondige hekel had aan Gitte.
“Het is een... euh, apart type.”� perste Gitte eruit. Ze had het gevoel dat Kimberley alleen zou vertrekken als ze antwoordde. En daarin had ze gelijk. Kimberley lachte breed en ging de trap op. Dat mens was nog irritanter dan ze dacht. Wist Leandro echt niet dat ze hem met de halve school bedroog of negeerde hij het gewoon?
“Wauw, jullie moeten elkaar niet echt, hé.”� polste Lieselotte. Gitte forceerde een glimlach. Ze kon niet zeggen dat Kimberley er nog andere jongens op nahield. Leandro mocht dan wel het bloed vanonder Gitte's nagels halen, hij bleef wel Lieselottes broer.
“Geeft niet, hoor. Ik mag haar ook niet.”� zei Lieselotte samenzweerderig. Nu glimlachte Gitte echt. Anneleen bestudeerde ondertussen de foto's die boven de piano hingen.
“Hé, wie is dat?”� vroeg ze plots. “Hebben jullie nog een zus?”�
Plots was al het plezier van de voorbije dag uit Lieselottes gezicht verdwenen. Gitte en Anneleen wisselden een verbaasde blik uit.
“Je hoeft het niet te vertellen, hoor.”� zei Anneleen onzeker.
“Nee, het is wel goed. Dat is Luna. Ze was twee jaar ouder dan Leandro? Toen ze tien jaar oud was, kreeg ze leukemie. Ik heb niet eens een herinnering aan haar, ik was amper twee toen ze stierf.”� fluisterde Lieselotte. Het was allesbehalve een goede reactie, maar Gitte kon niet anders dan het meisje geschokt aan te kijken. Leandro had nog een zus? En die was... gestorven? Wow, dat was net iets te veel informatie om in een keer te verwerken. Ze wilde net zelf naderbij gaan om de foto beter te bekijken als chter hen Leandro in de deuropening verschenen was.
“Lieselotte, met jou heb ik nog een appeltje te schillen. En zouden jullie nu eindelijk naar huis kunnen gaan?”� gromde hij bruusk. Gitte kon zien dat hij emotioneel was en ze wist dat dit niet het moment was om hem tegen te spreken.
“Euh, sorry, Leandro, van je zus. Lieselotte vertelde me net -”� begon Gitte.
“Ja, ja, het is al goed. Trap het af.”� mompelde hij. Hij knikte in een wat je vriendelijk zou kunnen noemen, beweging naar Anneleen en Lieselotte liet hen uit.

Eigenlijk moest ze haar Franse werkwoorden nog studeren, maar haar hoofd stond er nu niet naar. Ze kon niet geloven dat Leandro nog een zus had gehad. En dat hij daar nooit iemand iets van had verteld. Hij mocht dan wel een enorme zak zijn tegenover haar - waar ze nog altijd geen verklaarbare reden voor had -, ze kon niet anders dan nu medelijden met hem te hebben. Hoe kon hij dit op z'n eentje verwerkt hebben? Hoe kon hij een van de populairste jongens op school worden - zo niet dé populairste - als niemand iets af wist van wie hij echt was en wat hij had meegemaakt? Dit was absurd.
Intussen was Witteke naast haar komen liggen. Van haar ouders mocht ze in principe niet op bed, maar daar lag ze nu toch al elke nacht. Plots rinkelde haar gsm en zag ze Nicks nummer op het scherm verschijnen. Hij belde net op het goede moment, ze had er echt behoefte aan om even met hem te spreken.
“Hé, Nick!”� zei ze blij. “Alles goed?”�
“Ja, geweldig. Ik had een repetitie met The Administration vandaag.”� antwoordde hij opgetogen. “En met jou? Had je vandaag niet dat thuisoptreden?”�
“Hmm, ja...”� zei ze afwijkend. Ze wilde hem vertellen over wat ze te weten was gekomen, maar tegelijkertijd wist ze dat Leandro dat niet zou appreciëren. En het was niet zo dat ze hem opeens liever vond, maar ze kon op zijn minst respect opbrengen voor hetgeen wat hij had meegemaakt.
“Heb je uitgedokterd van waar je dat meisje kende?”� vroeg hij geïnteresseerd.
“Nee, het moet een misverstand geweest zijn.”� loog ze. Ze voelde zich er slecht over, maar ze kon het hem gewoon niet vertellen.
“Is er iets?”� drong hij aan.
“Nee, er is echt niets.”� antwoordde ze snel. “Dat meisje dat gewonnen had, had ontzettend veel vrienden en vriendinnen uitgenodigd en ze vond het optreden ontzettend leuk. Het was echt een toffe namiddag!”�
Ze hoopte dat hij niet hoorde dat haar stem minder enthousiast was dan dat wat ze vertelde.
“Da's mooi zo.”� zei hij, blijkbaar overtuigd. “Mijn repetitie verliep ook geweldig. Ik kan al niet wachten om te gaan touren in februari!”�
Ze praatten nog wat over wat er zoal gebeurd was en toen moest hij ophangen omdat er iemand van de band hem riep.
Dat was misschien een van de positieve dingen aan een lange afstandsrelatie. Moest Nick echt hier zijn en haar omhelzen, zou hij zien dat ze zich hier niet goed bij voelde en dat ze meer geschokt was over wat ze vandaag had ontdekt dan ze wilde toegeven.

Reacties: