FanFic.nl

Competition For Love [Draco Malfoy]

Chapter II - Depulso

Chapter II - Depulso

Ze kon echt niet meer wachten tot morgen, dan zou het hele drama vast beginnen. Lachend draaide Taylor zich om in haar bed, Draco en Blaise die morgen om haar zouden strijden.

De volgende ochtend stond ik vroeg op, het was zondag maar toch had ik geen zin om uit te slapen. Ook al was er niemand meer te bekennen in de slaapzaal. Met een stapeltje kleding in mijn handen liep ik in mijn pyjama richting de bathroom. Daar douchte ik me snel en sloeg een handdoek om me heen en wikkelde ook mijn haar behendig in een handdoek. De twee jurkjes die ik mee had genomen hield ik nu om de buurt voor. Welke zou ik vandaag aan doen? Het kort zwart jurkje met bijpassende heels of die witte…. Bedenkelijk hield ik ze een voor een voor. Mijn gepeins werd al snel onderbroken door een stem die bij de deuropening wegkwam. “Als ik jou was zou ik de zwarte doen.”� Van schrik viel ik om en keek naar de persoon in de deurpost. “VERDOMME, MALFOY WAT DOE JE.”� Gilde ik kwaad en keek hem vernietigend aan. Blijkbaar had die vuile player besloten om direct in de ochtend te beginnen met zijn plan. “Snap je niet wat de term ‘Girls Bathroom’ inhoud? Sodemieter op!”� beet ik hem toe. “Rustig aan Taylor, ik wou je alleen maar iets vragen.”� Ik zag hem mij van top tot teen opnemen en hij knikte goedkeurend. “Bevalt het?”� zei ik op dezelfde arrogante toon als hij dat altijd zei wanneer meisjes hem aanstaarden. “Nu je het vraagt, eigenlijk wel. Misschien als die handdoek er we-.”� “MALFOY. LAAT DAT EN GA WEG.”� Als blikken op dit moment konden doden. “Als je niet weg gaat, dan ga ik naar een leraar om te zeggen dat je meisjes bespied in de bathroom.”� Die bedreiging leek hem niet te deren. Hij kwam dichterbij en wou me volgens mij overeind helpen. Nog voor dat hij bij me was stond ik op en liep naar mijn kleding waartussen mijn toverstok lag. “Ik kwam hier dus om je iets te vragen.”� Begon hij. “DAN VRAAG JE DAT STRAKS MAAR, ALS IK ME HEB AANGEKLEED. DEPULSO!”� Malfoy die steeds dichterbij aan het komen was vloog nu plots naar achter en keek me geschrokken aan. Dat had hij vast niet verwacht, niet dat een meisje een spreuk tegen hem zou gebruiken. Hij de ‘opper player’ de jongen die alles en iedereen kon krijgen als je zijn eigen woorden moest geloven. “Waar was dat nou goed voor?”� vroeg hij kwaad en krabbelde overeind.
“Ik zei toch dat je weg moest gaan.”� Zei ik ineens poeslief, verward door mijn plotse stemmingswisseling keek hij mij aan. “Ik val jou toch ook niet aan.”� Begint hij zichzelf te verdedigen, zo Malfoy. Probeert hij weer de schuld op iemand anders - mij - af te schuiven. O, wacht maar. Ik zou het hem laten bezuren, hij gaat het lastig krijgen. Hij moest bang worden dat hij het echt alleen met Parkinson moest gaan doen dit jaar, wat nou als ik meer naar die Zabini ging hangen. Dat die gedacht dat hij gewonnen had… Geniaal. “Taylor, hallo? Ik zei wat.”� Mijn gedachten werden onderbroken door Malfoy die ineens verrassend dichtbij stond. “Was ik te subtiel? Ik zei: ‘Ga-weg’.”� “Alleen als jij met me uit gaat.”� WAT! - Die had ik eigenlijk niet zien aankomen, wat dom. Die had ik wel moeten zien aankomen. “Eu.”� Stammelde ik, nee wacht. Ik ging van me afbijten. Zo makkelijk zou dit niet gaan. “Nee.”� “Nee?”� “Nee, ik wil niet met jou uit.”� En met die woorden pakte ik de kleren van de grond en beende de bathroom uit. Haha, nu had ik hem echt helemaal van zijn stuk gebracht. “Waarom niet?”� “Zal ik jou dat even fijn uitleggen? Ten eerste: Ben jij een player en ik ga niet uit met players. Ten tweede: Jij stormt hier ’s ochtends binnen in de meisjesbadkamer en luister niet naar mij wanneer ik zeg dat je weg moet gaan. Ten derde: Ben jij mij veel te opdringerig. En als je mij nu wil excuseren.”� Nu stond ik gewikkeld in een handdoek in de gang tussen de slaapzaal en de badkamer in. Fijn. Snel liep ik door naar de slaapzalen waar onze kamer in schoot en me omkleedde. Toch het zwarte jurkje maar, mijn haren föhnde ik met mijn toverstok droog en het viel in slagen over mijn schouders heen. De deur ging open en iemand kwam binnen, ik keek op en verwachte Draco daar weer te staan om verhaal te halen. Niets was minder waar, in de deuropening stond niemand minder dan Zabini te grijnzen. Die jongens waren echt doodsbenauwd om het een jaar lang met Parkinson te moeten doen.

Reacties: