FanFic.nl

Lizzy's story

hoofdstuk 4

Wow, ik was vergeten hoe betoverend het kasteel was. Het was net alsof ik voor het eerst door Zweinstein liep. Al die schilderijen, alle harnassen en natuurlijk de grote zaal. ‘Weet je zeker dat je hier al eens bent geweest,’ vroeg Harry. ‘Je kijkt alsof je het nog nooit eerder hebt gezien.’ Met tegenzin keek ik Harry aan. ‘Ik was vergeten hoe mooi het hier op Zweinstein was.’ glimlachend ging ik naast hem zitten. Ron zat tegenover me en Hermelien naast Ron. Ik keek naar de leraren tafel. Zo te zien was er niet veel veranderd. ‘Jammer, Sneep heeft niet een of andere toverdrank genomen waardoor hij niet meer op school kan zijn.’ Zei Ron tegen Harry. ‘Is Sneep nog niet veel veranderd? Ik kan me nog goed herinneren dat hij mij punten gaf, het leek net alsof hij een kus van een dementor kreeg.’ ‘Wil jij beweren dat je ooit hier op Zweinstein punten hebt gekregen van Sneep en ik het herhaal het voor de zekerheid Sneep.’ ‘Ja, hij moest wel, mijn toverdrank was net zo sterk als die van hemzelf.’ ‘Wow, dat heeft Hermelien zelfs niet voor elkaar gekregen.’ Het gezicht van Ron was vol bewondering. Ik wou nog wat zeggen maar Hagrid kwam al binnen met de eerste jaars. Het ritueel van het sorteren was niet veranderd. De hoed zong een lied, Anderling las de namen op in alfabetische volgorde en de leerlingen werden in gedeeld. Toen Zwabber, Anthon als laatste was ingedeeld stond Professor Perkamentus op. ‘Nu alle eerste jaars zijn ingedeeld wil ik jullie voorstellen aan nog een leerling, Elisabeth Jacobson. Elisabeth is twee jaar geleden afgestudeerd, maar omdat ze nog maar zeventien is wou het ministerie graag dat ze nog een jaartje zou meedraaien op school, om de theorie nog een beetje op te halen.’ Waarom moest Perkamentus dit allemaal vertellen. Straks word ik weer als een freak hier behandeld. ‘Elisabeth, welkom terug op school.’ Met een rood gezicht stak ik mijn hand in de lucht als teken dat ik hem gehoord had. En dan vertelt hij dit allemaal en dan noemt hij me ook nog Elisabeth, Merlijns baard, ik heet Lizzy. Maar daar zou ik me later wel druk om maken, het eten stond op de tafels en het rook heerlijk. Ik schepte gebakken aardappeltjes en een karbonaadje op terwijl het water me in de mond liep. Wat had ik dit eten gemist. In de Lekke Ketel was het ook wel goed alleen dit was heerlijk. ‘Owh wat kunnen deze huiselfen toch koken.’ Zei ik tegen niemand in het bijzonder. ‘Ja, dat kunnen ze zeker, het is alleen jammer dat ze er niet voor worden betaald.’ ‘Oh Hermelien begin nou niet weer met dat SHIT,’ zei Ron bijna op een smekende toon. ‘Mag ik misschien vragen wat SHIT is?’ ‘Het heet geen SHIT het is S.H.I.T, Stichting Huiself voor Inburgering en Tolerantie.’ Wat heeft dat mens nu weer bedacht? Een stichting voor huiselfen, zat er soms een steekje los bij haar? ‘Hermelien wil graag dat de huiselfen betaald krijgen voor hun werkzaamheden,’ zei Harry om het verder uit te leggen. ‘Maar huiselfen vinden het juist fijn om te werken ze hoeven er niet voor betaald te krijgen.’ Zei ik met een verbazing in mijn stem. ‘Zo zijn ze opgegroeid, ze weten niet anders.’ ‘Daarom, het is de taak van de S.H.I.T om de huiselfen te laten zien dat het ook anders kan.’ ‘Ik wens je veel succes, het gaat je in nog geen honderd jaar lukken.’ Hermelien keek me nog eens woest aan. ‘Sorry, Hermelien maar je hoeft niet boos op mij te worden. Ik geef je mijn mening en jij hebt het recht om je eigen mening het hebben, we leven niets voor niets in een vrij land.’ Hermelien mompelde nog wat en ging verder met eten.
Na de toetjes en de toespraak van professor Perkamentus mochten we naar de leerlingenkamer. Hermelien en Ron die klassenoudsten waren liepen met de eerste jaars naar de leerlingenkamer. Ik liep samen met Harry naar de uitgang van de grote zaal. Bij de deuren keek ik naar rechts en keek ik recht in de grijze ogen van Draco. ‘Wow je liet me schrikken.’ ‘Maak je maar geen zorgen, ik ben geen monster ofzo,’ glimlachte Draco. ‘Nou daar ben ik niet zo zeker van.’ Zei Harry toen hij doorhad tegen wie ik het had. ‘Potter, ik wou je niet beledigen, jij bent het monster hier op Zweinstein.’ Ik had wel door dat Draco en Harry niet zo goed met elkaar konden opschieten maar dat het zo erg was had ik toch niet gedacht. ‘Umh, Draco wij lopen verder naar de leerlingenkamer, ik zie je morgen wel tijdens het ontbijt oké? We houden de boel een beetje op.’ ‘Oké, Lizzy, ik zie je morgen wel.’ Hij glimlachte nog een keer naar me een verdween toen met zijn twee grote vrienden aan zijn zijde. Ik was heel even bang dat ze hier in een gevecht zouden belanden. Harry pakte mijn hand en begon te lopen. Het zag er niet naar uit dat ik een uitleg zou krijgen. Of was hij gewoon op zijn teentjes getrapt omdat ik normaal tegen Draco praatte? ‘Lizzy? Wat doe jij hier?’ de dikke dame haalde me uit mijn gedachten. ‘Hallo, ik kom u weer eens storen, zodat u in de nacht ook nog wat te doen heeft.’ ‘Och meid toch, die taak is allang vervuld door Harry.’ ‘Varkenssnuit.’ Zei Harry nors. ‘Heb ik je op je teentjes getrapt schat.’ Met een lach klapte de dikke dame open. Met een lach ging ik in een stoel zitten. ‘Zo Harry wat hoor ik nu waar ben je de hele avond?’ ‘Harry, die wisselt samen met Malfidus een of ander hokje waar ze hun verzameling nog groter willen maken, en dan heb ik het niet over postzegels.’ Een meisje met rood haar kwam bij ons zitten. ‘Ginny, moet dit nou?’ Harry keek haar smekend aan. Alsof ik niet mocht weten van zijn avontuurtjes met meisjes, dacht hij nou echt dat ik dat nog niet door had? ‘Ginny? Ben je ook een Wemel?’ ‘Jup dat ben ik. Jij bent Elisabeth?’ ‘Oh alsjeblieft noem me Lizzy, maar vertel eens ben jij met Harry of met Draco in dat hokje geweest?’ ‘Whahaha, met geen een van beide, mijn vader zou me opsluiten als hij wist dat ik met Draco in een hokje zou zitten en tsja Harry die komt met het flut argument dat ik het zusje van zijn beste vriend ben en blablabla.. ach ja ik krijg hem nog wel eens zover..’ ‘Hallo, ik zit hier ook nog gewoon. Maar als jullie liever hebben dat ik weg ga dan ga ik wel naar bed.’ Waarschijnlijk dachten Ginny en ik hetzelfde want we zeiden tegelijkertijd ‘Welterusten.’ Hij sloeg zijn ogen ten hemel en liep naar de jongensslaapzaal.

Reacties: