Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Save your kisses for me..!x [TC] » part 26
Save your kisses for me..!x [TC]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
23 jan 2009 - 11:45
Aantal woorden:
728
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
240
part 26
part 26
Bill POV
Ik word gewekt door mijn wekker die afgaat. Vermoeid sta ik op, maar als er een pijnscheut door mijn hoofd trekt zet ik me meteen op de rand van mijn bed. Mijn hand leg ik tegen mijn hoofd. God, die voelt warm aan! Meteen trek ik terug. Een zucht verlaat mijn mond, lekker zeg, ben ik ziek! Er word geklopt op mijn deur. ‘Bill; schiet je op?’, ‘Nee!’, mopper ik. Mam komt mijn kamer binnen. ‘wat is er?’, ‘ik voel me niet zo lekker.’, mam legt haar hand op mijn voorhoofd. ‘Bill, je hebt koorts!’, yeah, mens vertel me iets nieuw! ‘jij gaat vandaag niet naar school! Ik bel zo meteen naar je school en dan gaan we naar de dokter!’, ik knik. ‘ga nu nog maar wat slapen!’, ik knik en leg me terug in bed.
Ik word gewekt door mijn gsm die nu wel echt gek doet. Ik neem mijn gsm en zie dat ik een sms’je heb, oké dat is al wel effe geleden gestuurd. Ik open het.
Hé liefie, waar zit je? <3 Tom!
Ik lach, oké dan. Ik begin terug te typen;
Hé Tom, geen zorgen ben enkel ziek! ^^
Bill!<3
Bill!<3
Ik druk op versturen en leg me terug neer. ‘Bill, maak je klaar, we gaan zo naar de dokter.’, zegt mam die in de deur staat. Ik knik en sta op, kleed me om en ga naar de badkamer. Ga met een borstel en stijltang door mijn haar en zet een muts op. Dan ga ik naar beneden en zet me aan de keukentafel. ‘ben je klaar?’, ik knik. Mam staat op en ik ook, ik doe mijn jas en schoenen aan en ga met mam mee naar de auto en stap in. Mama start de auto en vertrekken richting de dokter. Bij de dokter aan gekomen is het al best druk in de wachtkamer. Met een zucht laat ik me op het veel te harde bankje vallen, twee kleine kindjes zitten met de blokjes te spelen. Ze zijn een soort kasteeltje aan het maken of zo, ze mogen blij zijn dat ze samen kunnen spelen, heb ik nooit kunnen doen, vroeger was het enkel ik en mam, mijn vader heb ik nooit gekend, we hebben thuis wel foto’s, van vroeger, ik, mam, pap en nog een kindje. Mam zegt dat het mijn broertje is, nou ja, broertje, naar het schijnt was hij net tien minuten ouder dan mij. Ja we waren, of zijn, een tweeling. Mam zei, dat bij de scheiding, pap hem had meegenomen, hij vond dat hij recht had op een deel van ‘ons’. Ik vind het ongehoord om een tweeling uit elkaar te halen, zoiets doe je niet! Ze horen bij elkaar. ‘they just belong to each other!’ ik begrijp dat pap ons niet wou verliezen, maar ons uit elkaar halen was toch niet nodig? Hij kon toch ook het hoederecht aanvragen of zoiets? Of gewoon die week daar de andere daar, oké, dat zou ik niet leuk vinden, maar ik heb liever mijn broer en dat heen en weer gedoe dan nu, dat ik mijn broer niet eens ken! Ik zucht en mam kijkt me medelevend aan. Ik glimlach geruststellend en richt mijn blik weer op de twee jongens. Als het ene jongetje een blokje er op zet stort het hele kasteeltje in. Het andere jongetje word boos en begint te huilen. Een vrouw staat op en neemt beide jongentjes. Ze sust ze en dan zijn ze stil. De dokter komt de wachtkamer binnen, de vrouw met de twee jongentjes staat op en loopt achter de dokter aan. Gekuch weerklinkt door de, nu, stille wachtkamer. Ik kijk naast me en zie een iet wat oudere man zitten, hij kijkt me aan en haalt een grijns tevoorschijn. Meteen wijk ik mijn blik af en neem mijn gsm te voor schijn en begin er wat mee te prutsen. Na een tijdje mogen wij naar binnen. we zetten ons op de stoelen voor dat bureauachtig ding. De dokter zet zich ook neer. ‘Oké wat scheelt eraan?’, vraagt hij en kijkt me aan, ik draai met mijn ogen. Mijn moeder doet de hele uitleg, van mijn hoofdpijn, koorts, etc. etc. etc. de dokter knikt. ‘oké zet je maar effe daarop.’, en hij wijst naar een bedachtig ding. Ik zucht, sta op, ga naar dat bed, ga het trapje op en plof op het bed neer.
reacties?
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.