FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 10: Frozen

“Maar, je moet echt een vuur pokémon in je team hebben. Begrijp me niet verkeerd- Zero en Tsubaki zijn geweldige pokémon. Maar als je een vuur pokémon erbij zou hebben, dan..”� Jayla stopte met luisteren naar het gepraat van Rachel. Het was overduidelijk, Rachel was een liefhebber van vuur pokémon. Misschien zelfs wel vuur in het algemeen. Maar zou dat haar niet een pyromaan maken? Onwillekeurig keek ze opzij naar Rachel. Ze scheen niet het type te zijn voor een brandstichter. Bovendien waren er de laatste tijd ook geen berichten van aangestoken branden geweest. Nog niet. Nee, Rachel was vast geen pyromaan. Nog.. niet. “Een Vulpix zou perfect voor jou zijn! Of.. of misschien een Charmander!”� hoorde ze Rachel zeggen. Jayla knikte, en liet een korte grinnik horen, die gelukkig nauwelijks hoorbaar was door het gepraat van Rachel. “Hé.. wat gebeurt er..?”� vroeg Rachel. Lichtjes fronsend volgde Jayla’s blik Rachel’s priemende vinger die wees naar de ingang van het pokémon center. Twee personen wiens gezichten verborgen waren met een bivakmuts sprintten uit het pokémon center. Een van de twee droeg een jutten zak die, alhoewel Jayla het niet met zekerheid kon zeggen, zwakjes scheen te bewegen. Een Chansey wilde ze achterna rennen, struikelde, en had daardoor geen enkele kans meer om ze in te halen. Niet dat die er eerder wel al was geweest; de Chansey was waarschijnlijk veel te langzaam geweest om ze in te halen. “Stop ze!”� riep iemand waarvan Jayla gokte dat het zuster Joy was geweest. Ze had nooit gedacht dat zuster Joy zo hard kon schreeuwen… De twee personen kwamen dichterbij, en snel ook. Jayla zette een stap naar achteren. Waarom moesten ze hí¡í¡r kant op komen? Waarom konden ze niet de andere kant op gaan? Dan zou ze zich er niet mee hoeven te bemoeien. Zouden ze haar er op aankijken als ze de twee personen liet lopen?

“Jayla, kom op!”� Een harde ruk aan haar arm liet Jayla terugkeren naar de realiteit. “Burn, kom op! Stop ze met je Ember!”� De kleine Cyndaquil twijfelde en keek naar zijn trainster, die hem een bemoedigend knikje gaf. Burn knikte terug, waggelde wat naar voren, en vanuit het niets ontstonden er vlammen op zijn rug. “Quil!”� riep de Cyndaquil uit terwijl hij de alles verschroeiende vuurballen op de twee personen afvuurde. De twee personen, die van dichtbij mannen bleken te zijn, stopten, en keken elkaar aan. De een knikte, en haalde een pokéball tevoorschijn. “Ha! Kom maar op! Ik ben niet bang!”� hoorde ze Rachel roepen. De man maakte een geluid dat verdacht veel op gegrinnik leek, en gooide de pokéball in de lucht. “Handel het snel af- we kunnen geen tijd verspillen,”� hoorde Jayla de andere man zeggen. Het rode licht dat uit de pokéball was gekomen, vervormde zich tot een blauw gekleurde pokémon, die Jayla’s pokédex herkende als ‘Vaporeon’. Vaporeon. Een water type. Burn zou het nooit kunnen winnen van een Vaporeon. Zelfs als zij al zou helpen… het zou toch geen verschil maken, of wel soms? “Burn, gebruik je Quick Attack!”� riep Rachel. De Cynadquil stopte zijn Ember aanval, zette zich af van de grond, en sprintte op de Vaporeon af, enkel een witte streep achter zich latend. Hij was snel voor een Cyndaquil, dat moest je toegeven. Snel, maar niet snel genoeg. Of misschien juist te snel. Ze had geen idee, eigenlijk. De Vaporeon reageerde voordat zijn trainer dat deed, en schraapte met haar poot over de stoep heen, om het op deze manier voor elkaar te krijgen om zand en straatvuil in de ogen van Burn te krijgen. “Water Pistool,”� zei de man. Zijn stem klonk overduidelijk geamuseerd. “Treec!”� hoorde Jayla, gevolgd door een ruk aan haar broekspijp. Ze negeerde het, en bleef als bevroren kijken naar het gevecht. Bevroren, dat was het juiste woord. Ze kon geen enkel woord uitbrengen. Ze kon zich niet bewegen. Het enige wat ze kon doen was toekijken hoe Burn werd geraakt door het Water Pistool, en hoe hij vervolgens door de impact ervan werd weggeslingerd. Hij had nooit een kans gemaakt tegen de Vaporeon.

“Nogmaals,”� beval de man. Deze keer klonk zijn stem enkel verveeld. Hij wilde het gevecht afronden. Voor de tweede keer trok Zero aan Jayla’s broekspijp. Opnieuw reageerde ze niet. De wangen van de Vaporeon werden boller door het water dat hij aan het verzamelen was. Burn probeerde trillend door de impact weer overeind te komen. Nee, dat was fout. Hij trilde niet door de impact van de aanval, maar uit angst. Hij wist zelf allang dat hij het gevecht had verloren. Waarom probeerde hij nog steeds om aan te vallen? “Kom op, Burn! Laat ze zien wat je waard bent!”� brulde Rachel. Ze moedigde haar pokémon aan. Wist zij dan niet ook dat het gevecht al voorbij was. Kort liet Jayla haar blik op Rachel rusten. Ze had haar vuisten gebald, en ze beet op haar trillende onderlip. Zij wist het ook. Waarom… waarom was het dan dat ze door bleef gaan? Jayla’s blik gleed weer naar Burn toe, die opnieuw de vlammen op zijn rug liet aanwakkeren, deze keer nog groter. Hij zou niet opgeven voordat het gevecht definitief voorbij was, dat stond vast. De bek van de Vaporeon schoot open, en een straal water schoot vooruit naar de Cyndaquil. Een groene met rode flits in haar ooghoeken, en gevloek dat afkomstig was van een van de mannen. Jayla keek naar haar pokémon, die trillend, hijgend en water uitspugend voor Burn stond. Hij had de aanval geblokkeerd..? Jayla beet op haar onderlip. Waarom was hij Burn te hulp geschoten? Waarom was hij aan een kansloos gevecht begonnen? Waarom… waarom was hij dapperder dan haar…? “Treec?”� hoorde haar Treecko zeggen. Hij keek achterom, recht naar Burn, die schijnbaar alsnog een deel van het Water Pistool had opgevangen. De Cyndaquil kwam moeizaam weer overeind, en knikte. Een opgeluchte zucht kwam van Rachel af. “Z.. Zero?”� zei Jayla, hopend dat haar stem vaster klonk dan zij dacht dat hij was. De Treecko keek haar pissig aan. Een blik vol woede, onbegrip, en net als Burn, een sprankje van angst. Hij was wel bang. Het enige verschil was dat hij wist dat er iets belangrijker was dan angst. Twijfelend begon Jayla te grijnzen. “Laat ze maar zien… dat we niet voor niks tweede zijn geworden.”� Zero bleef haar kort aankijken. De razernij en het onbegrip verdwenen uit zijn ogen, net als de angst. Hij knikte, en Jayla knikte terug. Ze hadden allemaal gelijk gehad. Het enige wat je kon doen als je was gevallen, hoe diep dan ook, was opstaan.

Reacties: