FanFic.nl

Follow your heart, and you will find what you're looking for

<<2>> Haley Lynn Wright

De laatste doos pakte ik uit de achterbank van onze grote gezinswagen. De doos was zwaar en aangezien er op de doos stond: 'kleren van Haley.' had ik het gevoel dat ik veel te veel kleren had. Mijn armen verzuurde halverwege het tuinpad en de doos begin weg te glippen. 'Laat je weer alles vallen zusje?' plaagde Mike, mijn broer van 18, me. Ik stak mijn tong uit en gaf hem de doos. 'Wees eens lief en breng die even naar mijn kamer.' En ik liep de tuin terug in. Ik ademde de frisse lucht in en was verbaasd over het verschil tussen hier en Seattle. Ik besefte nu dat het in Seattle echt heel erg gestonken had. Maar hier rook het naar dennenbomen en natgeregend gras. Mijn broertje onderbrak mijn gepeins en sloeg zijn armen om me heen. 'Haley!!' gilde hij en drukte me tegen het gras aan. 'Thom..' klaagde ik terwijl ik in het gras hapte. Hij lachte en kwam overeind. 'Sorry Lynn.' zei hij en trok een engelengezichtje dat niet overkwam. Thomas is veertien en zit in de pubertijd en zijn hobby is mij irriteren. Maar toch is hij best lief soms. Ik rolde met mijn ogen en nam de hand aan die hij had uitgestoken. Met een zucht kwam ik overeind en liep het huis in. Mijn vader zat aan tafel te tekenen, een zucht ontsnapte weer mijn keel. 'Wat?' vroeg hij geïrriteerd. 'Moet je niet helpen uitpakken?' vroeg ik hem. 'Nee deze tekening moet eerst af. Bemoei je er niet mee Haley Lynn Wright.' Ik rolde met mijn ogen en stampte de trap op naar mijn nieuwe kamer. Ik ging in de vensterbank zitten en deed mijn raam een klein stukje open. Mijn ene been bungelde naar buiten en ik keek naar mijn eigen reflectie in de spiegel. Mijn huid was perzikkleurig en mijn haren golfde langs mijn gezicht. Met mijn uiterlijk was ik gezegend maar helaas had ik niet de persoonlijkheid die er bij hoorde. Ik ben verlegen en zeg niet veel. Kinderen op mijn oude school wisten vaak mijn naam niet eens. ‘Haley!’ hoorde ik mijn moeder roepen. ‘Wat!?’ riep ik terug. Van beneden hoorde ik het geluid van pannen en mijn moeder die terugriep. ‘Eten!’ Vanuit het huis kwamen drie paar voeten de trap naar beneden rennen en daarna de huiskamer in lopen. ‘Hayley. Roep even je vader wil je?’ Ik liep terug en riep hem. ‘Pap! Eten.’ Hij riep iets terug, dus ging ik er vanuit dat hij me gehoord had. Mijn vader en ik hadden niet zo’n goede band, het enige wat hij deed was werken en werken en werken. Hij was architect en zwaar onderbetaald. Hij werkte zichzelf nog eens een hartaanval, daar was ik zeker van. Ik hoorde de deur opengaan dus liep ik terug en schoof aan tafel. Het was druk, omdat mijn broertje een verhaal over een van zijn vriende vertelde aan mama en Mike praatte tegen pap over de studie die hij zou gaan volgen. Ik at snel mijn lasagne op en staarde uit het raam. De laatste dagen van de vakantie waren aangekomen en over een week moest ik naar de school in Forks. Met driehonderdzevenenvijftig leerlingen. Met mij en mijn broers erbij dan. Ik had het gebouw al even gezien en het zag er best gezellig uit. Terwijl ik staarde dacht ik aan de mensen die ik zou gaan ontmoeten. Mijn vader schoof zijn stoel naar achter en zei dat hij verder ging tekenen. Mijn moeder knikte en toen hij weg was legde ze haar hoofd op haar armen. Ik keek haar aan en ze zuchtte diep voordat ze de tafel ging opruimen.

Reacties: