FanFic.nl

Best friends are Forever

6.2: Before the Party (Adalain)

Adalain POV.
Amorey was net weg om boodschappen te doen. Ik zat op de bank met Hayden en Jennifer. Toen ze wegliep zei een van ons dat ze wat lekkers mee moest nemen, dan konden we deze middag lekker koken. Dat had ze dan ook gedaan. Toen we begonnen waren met koken hadden we er een puinhoop van gemaakt. Overal lag wel etenswaar. We hadden zoveel lol. Halverwege kwam Jennifer dus op het idee om dan ook die jongens uit te nodigen. Zo stonden we even later, geheel in de stress, te bedenken wat we nou weer aan moesten trekken en hoe we ze moesten uitnodigen. Het plezier van het koken was alweer geheel vergeten.

Ik was als laatste klaar met omkleden. Toen ik beneden kwam zat iedereen daar al. Leila had een wit beige zomerjurkje aan. Haar haren had ze los opgestoken. Onder haar jurkje, dat tot net boven de knieën was, had ze witte hakjes aan. Naast Laila stond Amorey. Zij had een prachtig jurkje aan. Daarbij leek het mijne in het niets te vallen. Ze had een bloedrode jurk aan tot net boven haar knieën. Op haar heupen lag een brede riem met een grote gesp. Onder de gesp was de jurk in laagjes. Haar schoenen waren in dezelfde kleur rood. Haar haar had ze los hangen. Hayden zat op de bank. Zij had voor een mooi nauwsluitend wit zomerjurkje gekozen. Witte ballerina’s eronder. Jennifer had het meest sjieke jurkje van ons allemaal aan. Het was een zwart kort jurkje. Het bovenstuk zat mooi om haar lichaam. Het korte rokje vulde het precies goed aan. Zwarte hakjes eronder. En ik, ik had een lichtbruin beige jurkje aangetrokken tot net boven mijn knieën. De rok was een beetje geplooid. Verder hadden we ons allemaal op ons mooist opgemaakt. Zenuwachtig konden we nu alleen nog wachten of de jongens zouden komen. Dan kon ons feest beginnen.

Even later was iedereen er. Onze stemming was nou niet bepaald ideaal. Wij, de meiden, hadden het ons een beetje anders voor gesteld. Edward en Emmet konden Jacob, Embry niet luchten. Toch bleef het heel beleefd. Heel even kon ik het niet meer volhouden. Ik excuseerde me even en liep naar buiten. Daar stond hij. Hem zou ik nooit vergeten.

Reacties: