Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Changing minds (TC) » 4
Changing minds (TC)
4
Vermoeid duwde Tom de klapdeuren van de operatiekamer open terwijl hij de bloederige handschoenen uittrok. Het kapje, masker en schort belandden samen met de handschoenen in de vuilbak. Zijn benen deden pijn van de urenlange operatie en hij snakte naar een douche en een bed, maar voor hij kon rusten, had hij nog iets anders dat hij moest doen.
Hij liep de ruimte in waar een tiental mensen zaten te wachten. Zodra hij binnen kwam, vloog een van hen recht en keek Tom bang aan. Bill.
Rustig liep Tom op hem af en liet Bill terug gaan zitten terwijl hij naast hem ging zitten. Bill keek hem nog steeds bang aan.
“Alles is goed verlopen.”¯ Een grote druk leek van Bills schouders te vallen. Hij zuchtte opgelucht en leek eindelijk te ontspannen. “We hebben het gezwel volledig kunnen verwijderen, dus normaal zou hij geen aanvallen meer mogen krijgen. Binnen een half uurtje zal hij ongeveer wakker zijn. We moeten nog enkele kleine testen doen, en dan mag je bij hem.”¯ Een lach verscheen op Bills gezicht.
Hij keek Tom aan, twijfelend of hij hem om zijn hals zou vliegen of niet. Uiteindelijk besloot hij om het niet te doen.
“Bedankt, Tom.”¯
“Het is oke, ik doe gewoon mijn werk. Hoe gaat het met je kin trouwens?”¯
“Het gaat wel.”¯
“Als je een pijnstiller wil, moet je het gewoon vragen, oke?”¯ Bill knikte. “Goed, ik heb nu nog wat papierwerk, maar zodra je bij hem mag, zal ik je komen halen.”¯
Tom verliet de ruimte en sleepte zich naar een ruimte waar hij rustig zijn papieren in orde kon maken. Hij was pas halverwege de tweede pagina toen de vermoeidheid van de lange shift en de operatie het won van zijn wil om wakker te blijven.
De pieper die vlak naast zijn hoofd lag, was de oorzaak van het wakker schrikken van Tom. Vermoeid keek hij naar het nummer en belde om te vragen wat er was.
Gerry was, een kwartier later dan verwacht, eindelijk wakker geworden. Tom zuchtte en begaf zich naar kamer zes. Hij testte Gerry’s motoriek en testte of zijn geheugen in orde was. Alles zag er goed uit, Gerry leek humeurig, maar dat schreef Tom toe aan de pijn en de vermoeidheid. Hij noteerde enkele dingen en verliet de kamer.
De ruimte waar hij Bill daarstraks achtergelaten had, zag er verlaten uit. Twee vrouwen zaten met elkaar te praten, een jongen was in slaap gevallen bij het lezen van een stripverhaal. Aan de andere kant van de ruimte lag een lichaam over vijf stoelen verspreid. Aan de rustige, regelmatige ademhaling concludeerde Tom dat hij sliep. Hij was jaloers op hem, hij wilde ook slapen.
Hij liep op de jongen af en hurkte neer bij zijn gezicht. Voorzichtig legde hij zijn hand op Bills schouder en schudde hem zachtjes wakker.
“Bill, word eens wakker.”¯ Langzaam en vermoeid gingen de bruine ogen open. “Hey. Gerry is wakker, je kan naar hem toe.”¯ Bill knikte zachtjes.
Hij ging recht zitten en rok zich uit. Een tattoo op zijn linkerheup kwam onder zijn T-shirt uit piepen. Bills armen trilden toen hij zich recht duwde.
“Hij heeft pijn, en de pijnstillers vermoeien hem. De kans is dus groot dat hij alweer slaap als we bij hem aankomen.”¯
“Geeft niet, dan kan ik ook nog wat slapen.”¯
Hun voetstappen klonken door de gangen, geen van hen beide zei iets. Zoals Tom al voorspeld had, sliep Gerry toen ze bij de kamer aankwamen. Bill zette zich neer op de stoel naast het bed, Tom verliet de kamer meteen.
Op zijn horloge zag Tom dat zijn shift er al even op zat, en verheugd zich erop dat hij naar huis kon. Dat papierwerk maakte hij morgen wel af.
Hij liep door de gang en zag het licht in kamer 1 nog branden. Hij liep er op af en toen hij zijn hoofd naar binnen stak, keek Jorinde hem lachend aan.
“Zet die muziek uit, je zou al lang moeten slapen.”¯
“Ja, papa.”¯
“Ik meen het, Jorinde. Als het aan mij lag, sliep ik ook al lang.”¯ Gehoorzaam stak ze haar mp3-sper weg en Tom deed het licht uit.
Hij zette zijn tocht verder en was opgelucht toen hij de kleedkamer bereikte. Maarten stond net op het punt om te vertrekken, maar zette zich weer neer toen Tom binnenkwam.
“Zware shift gehad?”¯
“Ik ben kapot.”¯ Tom trok zijn kastje open en nam zijn kleren eruit.
Hij ruilde het blauwe uniform in voor zijn eigen kleren en draaide ten slotte zijn piercing weer in zijn lip. Samen verlieten de twee neurochirurgen het ziekenhuis in stilte. Ze groette elkaar nog bij hun auto’s en stapten dan in.
Zich netjes aan de snelheid houdend, reed Tom naar huis. Zijn flat was aangenaam stil. Zijn spullen dumpte hij in de woonkamer, zelf liep Tom door naar de badkamer. Hij stroop de kleren van zijn lichaam en sprong in de douche. De warme stralen deden hem goed en even was hij van plan om er gewoon onder te blijven staan totdat hij weer moest gaan werken.
Toen de temperatuur van het water daalde, veranderde hij van gedachte. Hij sprong uit de douche, droogde zich af en plukte een zuivere boxershort uit de kast. Hij poetste zijn tanden terwijl het water nog van zijn cornrows droop en dook dan onder de lakens. Er gingen geen vijf minuten voorbij voor hij sliep.
Zelfs na acht uur slaap voelde Tom zich uitgeslapen, en zo zag hij er ook uit toen hij de volgende dag in het ziekenhuis verscheen. Met zijn gewoonlijke lach begroette hij iedereen en liep dan door naar de kleedkamer. Hij nam een zuiver uniform en begroette Maarten die net bezig was met zijn schoenen uit te trekken.
Hij kleedde zich om, deed zijn piercing uit en ging dan samen met Maarten zijn statussen ophalen. Ze stapten samen in de lift, maar aan de derde verdieping scheidden hun wegen.
Waar Maarten heen ging, wist Tom niet, maar hij startte zijn ronde bij het meisje dat hem gisteren nog ‘papa’ noemde. Het verbaasde hem niet dat Jorinde al volop bezig was met het uitkiezen van een film om te kijken.
“Goedemorgen, kan je niet kiezen?”¯
“Nee! En, Tom, mag ik eens iets vragen. Bestaat dat echt, een piemelvergroting?”¯
“Tuurlijk, zoiets heet een erectie. Ik hoop dat je dat niet van plan bent.”¯ Antwoordde Tom lachend waarna hij zijn tong uitstak. “Maar goed, alles in orde?”¯
“Mijn rug doet minder pijn, dus ik denk van wel.”¯
“Prima, dan ga ik verder. Val de verpleegsters niet te veel lastig, oke?”¯
“Okidoki!”¯ Ze stak haar beide duimen op en Tom verliet de kamer.
Zijn volgende patiënten sliepen nog, dus ging hij door naar kamer zes, waar Gerry rechtop in zijn bed zat.
“Goedemorgen. Hoe zit het met de pijn?”¯
“Wel te verdragen.”¯ Blijkbaar was hij nog steeds humeurig.
“Heb je nog andere klachten? Krampen ofzo?”¯
“Nee.”¯ Tom noteerde wat en achter hem ging de deur van de badkamer open.
“Oh, hey, Tom.”¯
“Goedemorgen. Goed geslapen?”¯
“Ja, een stoel slaapt wel slecht, maar toch.”¯
“Jij moet je mond houden. Bij jou hebben ze niet je schedel opengehaald en aan je hersenen geprutst. Jij bent niet dood aan het gaan van de pijn, jij hebt geen enkele reden om te klagen!”¯ Bill keek Gerry bang aan.
“Ik, ik dacht dat hij geen aanvallen meer zou hebben?”¯
Tom keek naar Gerry’s hartslag, die was normaal. Hij begreep niet wat er aan de hand was, maar toen hij de jongen zag, begreep hij het.
“Dit is geen aanval.”¯ Even was het stil in de kamer, toen ademde Bill diep in. “Kom even mee.”¯
Tom nam Bill mee naar de gang, die laatste schudde verward zijn hoofd.
“Nee, nee, dat kan niet. De kwaadaardige Gerry kan niet de echte Gerry zijn.”¯
“Ik vrees dat, dat de enige verklaring hiervoor is.”¯
Bill kon het niet geloven. Zijn adem trilde, zijn hele lichaam trilde. Dit kon niet waar zijn.
“Ik werd verliefd op een illusie.”¯ Fluisterde hij zacht.
[reacties??]
Reacties:
Jorinde is echt SUPERCOOOOL :3
Gerry is gewoon een rotvent
niks aan te doen
Bill pak gewoon Tom op z'n bek ;]
x]
<333
Ik vind het lief hoe Tom tegen Jorinde praat, hehe, haast alsof hij wel degelijk haar vader is. ;'P
En, en, n'ahw, ik vind het zielig voor Bill dat Gerry nog steeds de zelfde klootzak is. *aait*
Hup, hup, verder jij! <33
Arme Bill ö
Zijn vriendje is niet wie hij lijkt te zijn ö
En arme Tom ö
Zo'n shifts dat die draait ö
Snel verder ! <3
oow bill toch
snel verder
Xx