FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 11: Jump

“Treeck!”� grijnsde Zero, op dezelfde manier als hij tijdens de wedstrijd had gedaan. Alsof alles mogelijk was, zolang ze maar in elkaar geloofde. Er was alleen een probleem. Ze hadden de wedstrijd verloren. En in de tussentijd hadden ze nauwelijks iets weten te bereiken, als je de vangst van Tsubaki niet meetelde. Als je slim was zou je verder gaan met trainen, zodat het je niet nog een keer overkomt. Dat waren de exacte woorden van Jamie. Ze zou ruim in het voordeel zijn geweest als ze naar hem had geluisterd. Zero zou dan sterker zijn geweest. Hij had meer ervaring gehad, en ze zouden minder tijd hebben verloren door haar hulpeloze gedrag. Dan zou Burn niet gewond zijn geweest, en zou Zero nu, hopelijk, het gevecht allang hebben beëindigt. Of Tsubaki. “Rachel..?”� vroeg Jayla twijfelend. Rachel keek Jayla aan, en alhoewel ze grijnsde alsof er niets aan de hand was, vertelden haar ogen een ander verhaal. Ook Rachel wilde het gevecht beëindigen. En dan het liefst op een manier waarop Burn het zou overleven.

“Hoe veel… energie heeft Burn nog over..?”� vroeg Jayla. Rachel keek automatisch naar haar pokémon toe. De Cyndaquil, die overduidelijk meeluisterde, snoof alsof hij gekwetst was, en liet de vlammen op zijn rug branden. Een wazige, rode gloed verscheen om de Cyndaquil heen, veroorzaakt door zijn ability, Blaze, waardoor zijn vuur aanvallen sterker werden als hij nog maar weinig energie over had. “Meer dan genoeg,”� antwoordde Rachel. Misschien.. misschien zou het niet nodig zijn om ze te verslaan. Heel misschien.. was er een kans dat tegenhouden genoeg was. Bovendien, Zero en Burn waren niet de enige twee pokémon die ze hadden. Ze keek achterom, half verwachtend dat haar pokémon er niet meer zou zijn. Dat Tsubaki weg zou zijn gevlogen, beschaamd omdat haar trainer een lafaard was. De Swablu zat, echter, enkel een meter achter haar, met haar vleugels voor haar ogen gevouwen. Wat was ze toch weer een goed voorbeeld voor haar pokémon. Tsubaki was al even bang als haar. Ze draaide haar hoofd weer naar voren toe, beseffend dat de mannen waarschijnlijk geen zin hadden om te wachten tot Jayla klaar was met waar ze mee bezig had. En ze kreeg gelijk. De Vaporeon sprintte inmiddels naar voren, sprong in de lucht om over Zero heen te gaan, om op deze manier een einde te maken aan het gevecht met Burn. “Shhii….-”� siste Jayla.

“Burn, gebruik je Ember!”� brulde Rachel, hard genoeg om Jayla halfdoof te maken. De Cyndaquil opende zijn bek, en reageerde op het Water Pistool dat de Vaporeon afvuurde. De vuur aanval was nauwelijks sterk genoeg om de aanval te stoppen. Er was een ding wat de aanval echter wel kon doen. De Vaporeon vertragen. “A-absorb, Zero!”� riep Jayla een stuk zachter dan Rachel had gedaan. De twijfel in haar stem was nog steeds hoorbaar. Zelfs al had ze besloten om haar pokémon te steunen in het gevecht, ze was er nog steeds van overtuigd dat het alleen maar kon eindigen als een ramp. Zero hief zijn beide armen op, en keek strak naar de Vaporeon. Zijn poten begonnen rood te gloeien, voordat het als een straal op de Vaporeon werd afgeschoten. De Vaporeon werd geraakt door de aanval, en viel op de grond, gedwongen om zijn aanval te staken, wat het alleen maar erger maakte. Hij had geen verdediging meer tegen de Ember van Burn, die hem nu volop wist te raken. Zelfs al was vuur niet erg effectief tegen water soorten, hij zou het op zijn minst voelen. Afwachtend keek Zero naar Jayla. Ah, dat was waar. Het was de bedoeling dat zij bepaalde wat zijn volgende aanval was.. toch..? Rachel was haar echter voor. “Burn! Pak dat walgelijke beest terug met een Quick Attack!”� De Cyndaquil stopte met het afvuren van de vuurbollen, en sprintte op de Vaporeon af, een wit met rode streep achterlatend. Zou die aanval ooit kunnen raken..? Hij was zo ruw. Ongepland. De Vaporeon zou hem met gemak kunnen ontwijken als hij het goed wist te timen.

“Zero, spring!”� riep Jayla. De Treecko twijfelde niet, en volgde haar instructies. Maar.. springen? Waar was dat in hemelsnaam goed voor..? Het antwoord was simpel, en kwam zelfs op hem af. De Vaporeon, die het verstandig had gevonden om de aanval te ontwijken, sprong de lucht in. Helaas voor de Vaporeon, was dat recht op Zero af. “Pound, Zero!”� riep Jayla. In haar stem weerklonk blijdschap; haar plan had gewerkt. De Vaporeon had precies zo gereageerd als ze had gedacht. Hij had gesprongen. Zelfs als hij niet was gesprongen en een Water Pistool had gedaan, zou ze Zero Pound hebben laten doen. Hij was in de lucht, waardoor hij meer vaart zou hebben als hij neerkwam. En meer vaart betekende natuurlijk ook meer kracht. De Treecko begon te grijnzen. Haar ‘spring’ commando was dus niet nutteloos geweest. Hij draaide zijn lichaam in de lucht, trok zijn staart naar achter, en raakte de Vaporeon vervolgens met volle kracht op zijn rug, met als gevolg dat de Vaporeon gedwongen weer naar de grond toe moest. Was dat alles? Nee. Natuurlijk was het dat niet. Een tweede klap raakte de Vaporeon, deze keer recht in zijn maag. Burn was degene die de tweede klap uitdeelde. Hij was immers slim genoeg, of misschien juist naïef genoeg, geweest om door te gaan met zijn Quick Attack. Vloekend keken beide mannen naar de bewusteloze Vaporeon. Hoe hadden ze in hemelsnaam kunnen verliezen..? Hoe hadden ze kunnen verliezen van twee meisjes? Hoe hadden ze kunnen verliezen van een naïef heethoofd en een angsthaas?

De man bromde iets, en liet de Vaporeon terug keren. Aan hun houdingen te zien maakten ze zich klaar om het op een rennen te zetten. Recht op Jayla en Rachel af. En om uit te vinden dat ze de twee mannen deze keer niet zouden kunnen tegenhouden hoefde je geen genie te zijn. Een enkel geluid bracht redding. Een enkel langzaam luider wordend brommend geluid. De mannen schenen ergens bang voor te zijn, en ze begonnen, opnieuw, te vloeken. “We hadden er nooit aan moeten beginnen…!”� siste de een. De ander haalde zijn schouders alleen op, en begon nu de schuld bij de ander te leggen. Ze kregen ruzie, waarbij de jutten zak op de grond viel. Een kreet die uit de zak kwam was nog net hoorbaar boven de stemmen van de mannen. Er zat echt iets in die zak. Iets levends.

Reacties: