Hoofdcategorieën
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Hetalia One-Shots + Drabbles:. » ~*Under a Summer Tree*~ <3 DuitslandxZuid Italië One-Shot <3
.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.
~*Under a Summer Tree*~ <3 DuitslandxZuid Italië One-Shot <3
Eigenlijk zat Romano altijd onder die boom. Altijd diezelfde boom. Hij was groot, oud, en zat altijd vol met groene, grote bladeren in de zomer. In de herfst was hij rood, in de winter kaal en in de lente zaten er kleine groene knopjes in, maar in de zomer was hij het mooist.
Eigenlijk zocht niemand zoiets achter Romano; hij was altijd maar de norse oudere broer van Feliciano. Hij werd eigenlijk nooit echt bij zijn echte naam genoemd, ‘Lovino’. Niet dat hij dat wou of zo; maar het zou fijn zijn als iemand die naam onthield.
Eigenlijk beloof het weer zo’n typische dag te worden, met Romano onder die boom, die alle emoties tegenhield. Hij keek lichtjes omhoog, zijn olijf gekleurde ogen dwalend over de speelplaats. De speelplaats was in de verte, ver in de verte, en toch kon hij nog goed zien wat er gebeurde.
Was dat Antonio?
En Feliciano..?
Met pijn in zijn hart keek Romano naar de grond. Het was niet alsof Antonio echt om hem gaf; hij leek gewoon op Feliciano. Nou ja, de buitenkant. Van binnen was Romano anders; daarom hield niemand van hem. Hij was niet zo vrolijk, niet zo zorgeloos, of ‘schattig’.
Hij stond op het punt om weg te gaan toen hij wat aan de andere kant van de boom hoorde. Het ritselen van gras, alsof iemand neerplofte zonder enig souplesse. Romano bleef nog even zitten, en luisterde naar de ademhaling van de persoon aan de andere kant van de boom. Het klonk zwaar en overdreven, alsof iemand heel erg zijn best deed om niet in tranen uit te barsten.
Romano bleef stilletjes zitten, en luisterde naar de plotselinge gitaar klanken van achter de boom. Wie neem zijn gitaar nou in hemelsnaam mee naar een park? Jee…
„Es ist nicht so, dass mir nichts gehöt,
nicht wie ich zu ignorieren,
aber Sie hassen mich, das ist klar.
Es ist von mir erwartet, dass ich ihn sehen,
aber ich möchte lieber Sie sehen.
Er hat schon eine,
nein,
viele Menschen, die ihn beobachteten.
Wer sicherstellen, dass Sie?
Kann ich bitte Ihren Engel sein?
Wäre das erlaubt?
Du brauchst mich,
nicht ihn.“
Romano haalde een wenkbrauw op. Wat voor taal was dat? Nieuwsgierigheid overviel hem, en hij gluurde langs de boom, heel voorzichtig. Zijn ogen gleden langzaam over het lichaam van niemand minder dan de man wie hij altijd zoveel problemen bezorgde, altijd overal de schuld van gaf.
Ludwig.
Dan moest dat Duits zijn. Want Ludwig was Duits. Hij was de Duitser waar zijn broertje altijd mee optrok. Let op: verleden tijd. Feliciano had hem pas geleden verteld ‘dat hij hem niet meer nodig had’. Nou klopt het dat Romano nooit zo verzot was geweest op Ludwig, maar dat had hij toch wel war cru gevonden.
Wacht, had Feliciano niet Romano ooit gedwongen om Duits te leren? Ooit was Feliciano dol op Ludwig; maar toen kwamen er meer mensen en had Feliciano hem niet meer nodig. Toch ging iedereen er maar vanuit dat Ludwig op hem zou letten; dus dat deed hij.
Romano’s blik viel naar de grond in schaamte toen hij doorhad wat Ludwig eigenlijk net had gezongen. Dat had wel over Feliciano moeten gaan. Maar wie was de andere persoon?
“MmRomano..”
Het was niets meer dan een mompel, een mompel van iemand die zijn hoofd had begraven tussen zijn knieën, en toch wist Romano precies wat de ander zei.
Was hij het?
Was hij de ander?
Hij draaide zich om, reageerde langzaam.
“Se avete intenzione di fare molta differenza, è possibile guardare me o contro di me. Posso. Questa volta.
Ma anche una volta, ma mai pií¹. E poi non dire a nessuno ...
Promettimi che bene prendersi cura di me? Proprio come hai fatto per lui? Giuro te?”
Langzaam draaide Ludwig zich om, zijn blik kruiste met die van Romano, en hij knikte langzaam. Heel langzaam.
“… Ja..”
Romano kroop naar de andere kant van de boom, legde twijfelachtig zijn hoofd op Ludwigs schouder, zoals hij Feliciano altijd zag doen, maar kroop al snel dichter tegen hem aan terwijl hij tranen probeerde tegen te houden. Tranen van verdriet, vreugde, eenzaamheid, alles. Dat er eindelijk iemand voor hem was, maar ook het besef dat hij de enige was; en altijd de enige zou zijn.
“G-Grazie..”
“Bitte.”
Ludwig's 'lied', vertaling:
Het is niet alsof het me niks uitmaakt,
niet alsof ik je negeer,
maar je haat me, zoveel is duidelijk.
Het wordt van me verwacht dat ik op hem let,
maar liever let ik op jou.
Hij heeft al iemand,
nee,
zoveel mensen die op hem letten.
Wie let er dan op jou?
Mag ik dan alsjeblieft jouw engel zijn?
Zou dat mogen?
Jij hebt me nodig,
hij niet.
Het kan incorrect zijn want ik was lui en heb Google Translate gebruikt x'D
Romano, vertaling:
Als het je dan toch zoveel uitmaakt, mag je van mij wel op me letten. Dat mag. Voor deze keer.
Maar dan ook eens maar nooit meer. En niemand vertellen dan...
Beloof je dan goed voor me te zorgen? Net zoals je voor hem deed? Zweer je het?
Het einde:
Romano: Dankjewel.
Ludwig: Alsjeblieft/Graag gedaan.
Reacties:
moooi hoor alleen is het onhoudde, schat van me.