FanFic.nl

Een overdoses aan drama (Lucas/Edwin)

Een overdoses aan drama

Titel: Een overdoses aan drama.
Schrijver: Ik. (Veanar = Schuilnaam!)
Samenvatting: (Spoilers voor aflevering 4203!) Lucas en Edwin horen het nieuws van Wiet.
Koppel: Lucas/Edwin. Een vlaagje Sjoerd/Wiet.
Waarschuwing: spoilers voor de shortie van aflevering 4203! En het is een beetje depressief. En dat terwijl die aflevering GEWELDIG wordt. Maar goed.
Afwijzing: Dit is een fanfictie: Ik ben niet de eigenaar van GTST en verdien hier geen geld mee. Voor meer informatie over fanfictie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fanfictie
Woorden aantal: 1.356
Schrijvers Notities: Een soort “wat ik denk dat er gaat gebeuren”� fanfic. Dit neemt dan plaats na de gebeurtenissen in de shortie.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Edwin beet op zijn lip en wreef de sneeuw uit zijn ogen.

Zijn handschoenen waren nat. Ze lieten een streep nattigheid op zijn mobiel na.
De druppels vervormden het scherm van zijn mobiel. De achtergrond van Willem en de tijd - het uur van de waarheid - waren wazig.

Wiet had hem nog geen smsje teruggestuurd.

Hij borg zijn mobiel op in zijn zak. Hij friemelde met zijn vingers, die nog steeds niet waren opgehouden met tintellen.

Hij had het vreemde vermoeden dat hij Lucas’ geur met zich mee droeg.

Lucas’ ogen hadden zacht gestaan. Krinkeltjes in de hoekjes, een schittering en een brede lach. Een warme hand in zijn nek die zachtjes door zijn haar aaide.
Edwin had toen diep ingeademd en besloten om eindelijk verantwoording te nemen.

Alles opbiechten aan Wiet. Of vertellen dat het niet meer werkt.
Edwins handen friemelden met de sleutel van zijn brommer.

Hij zou waarschijnlijk stotteren. Hij had geen uitleg voorbereid. Hij zou het haar niet eens kunnen uitleggen al had hij wel geoefend.
Hoe vertel je iemand dat je niet verliefd op haar bent, het al die tijd op haar beste vriend bent geweest en dat hij haar eigenlijk gewoon gebruikt heeft?

Er was geen goede manier om dat uit te leggen.

Maar hij voelde Lucas’ hand nog steeds in zijn rug staan. Hij kon het beeld van Lucas met die lach op zijn gezicht niet weghalen. Hij zou dit voor hem doen. En voor zichzelf. En voor Wiet.

Het drukte in op zijn hart.
Zijn hart, die wensen uit bonsde die hij maandenlang had ontkent.

Hij moest zijn ‘relatie’ met Wiet beëindigen. Nu.

Hij wreef door zijn haar en probeerde zijn hart te kalmeren toen hij de steigers opliep. Het was glad, en soms voelde Edwin zijn voet wegglijden. Zijn hart zou dan nog sneller slaan dan dat het al deed.

De boot lag er stilletjes bij. Het water klotste even tegen de palen van de steigers, maar ging toen weer liggen. Edwins moed zonk hem in de schoenen. Er lag al ijs op de schaatsbaan. Het was veel te koud. Zouden Jack en Wiet met dit weer wel op de boot zitten?

Hij stapte voorzichtig op het dek. Hij voelde zijn hart tegen zijn borstkas slaan en zijn ademhaling sneller worden. Wiet, ik moet je iets vertellen.. Wiet, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar..

Hij veegde wat van het ijs weg met zijn handschoen, zodat hij door het raam kon kijken.

Binnen in de boot was het rommelig. Zeker bewoond. Wiets kleren lagen door de kamer verspreid, en de grote plant stond er nog levend bij.

Hij klopte op het raam, maar niemand kwam om de deur open te doen. Hij riep Wiets naam, maar ze kwam niet tevoorschijn.
En ze had nog steeds niet geantwoord op de vraag of ze thuis was.

Hij voelde zijn hart weer een rustig tempo aannemen (hij hoefde het niet te zeggen, niet vandaag), maar de lood op zijn schouders lag er nog steeds (hij zou het morgen moeten doen, hij was er nog niet vanaf).
Edwin schoof voorzichtig terug over de planken.

Hij greep de sleutel van zijn brommer beet terwijl hij terugliep.
De sleutel van dezelfde brommer waar Lucas zijn armen om zijn middel had geslagen.

Hij voelde dat zijn buik zich vulde met warmte voordat hij op zijn brommer stapte.

--

“Wat is er met jou aan de hand?”� Bianca aaide door zijn haar en glimlachte het glimlachje van moeders die allang wisten wat hun kinderen hadden uitgespookt.

Edwin voelde zijn wangen rood kleuren. Zijn glimlach wilde maar niet weg, maar tegelijkertijd sloeg zijn hart tegen zijn borstkas en voelde hij zich heel klein.

Hij legde zijn hoofd op zijn moeders schouder. Hij moest zich bukken om dat te doen. Wat een onzin, dacht hij. Hij was helemaal niet klein. Waarom voelde hij zich dan zo?

Edwin stamelde een haastige “er is niets”� en drukte een kus op haar wang.
Bianca glimlachte en aaide over zijn arm, ging verder met het snijden van paprika’s.

Edwin keerde haar de rug toe en ging voor de televisie zitten. Een nieuwslezer begon over het weer, maar Edwin staarde er langs.

Hij verkeerde in zijn eigen wereldje. In zijn gedachten hoefde hij het niet meer geheim te houden.

Daar zoende Lucas hem en zoende hij terug. Keer op keer. En die glimlach zou er zijn.
Die glimlach van Lucas waar Edwin het tot in zijn tenen warm van kreeg.

Toen wist hij het nog niet. Hij dacht, voor heel even, dat hij de wereld wel aan kon.

--

Lucas was naar hem toegekomen nadat Jack ze allebei had gebeld. Paniek in de stem van de koelbloedige politieagent.

Edwin hoorde het nieuws over Wiet. De drugs. De overdoses. Dat ze niets konden doen behalve afwachten.
Hij had met deuren gesmeten. Zo hard dat hij het proces dat hij had opgebouwd bijna weer verwoest had.

Wiet lag in het ziekenhuis. Koude rillingen gingen over Edwins rug. Dat was niet erg -
dat was vreselijk.
En dan was er de vraag: als Wiet wakker zou worden (want, zei het koude gevoel in Edwins maag, misschien overleefde ze dit wel niet), wat zou hij dan zeggen?

Zou hij het kunnen maken om: “Sorry Wiet, ik maak het uit. Het werkt niet meer en ik ben niet verliefd op je,”� te zeggen? Net nadat er zoiets ergs met haar gebeurd was?

Zou hij in plaats daarvan weer moeten liegen? Verder gaan met de leugen dat hij verliefd op haar was? Zou hij dat Lucas alweer moeten aandoen?

Het was zo’n puinhoop. Edwin zat met zijn handen in zijn haar en staarde naar zijn knieën.

Toen ging de deurbel. Lucas stond er. Afwachtend, net als hij. Met zijn handen in zijn zakken en zijn ogen wijd open.

En nog steeds, zelfs in zo’n situatie, sloeg zijn hart over toen hij Lucas zag, rook, voelde.

--

“Het is niet onze schuld en dat weet ik ook wel..”� zei Edwin, zijn hoofd veilig tegen Lucas’ schouders gedrukt. Met Lucas’ armen om zich heen ademde Edwin in en uit.
Lucas drukte zijn lippen tegen Edwins voorhoofd.

Edwin zuchtte en voelde zijn schouders iets lichter worden.

Het kon hem niet meer schelen dat ze midden in de woonkamer zaten. Dat hij eigenlijk nog met Wiet had. Dat hij nu dan vreemd ging. Dat zijn ouders elk moment binnen zouden kunnen komen en hem met Lucas op de bank zouden zien zitten, hun gezichten te dichtbij elkaar en hun handen verstrengeld.

Gestamp doorbrak hun stille wereldje, en de deur sloeg open. De energie en emoties rolden van Sjoerd af. Zijn lange haar was wild en geklit. Zijn stem was snel en hakkelend.

Of Edwin het wist van Wiet. Probeerde hij te zeggen. De paniek in zijn stem overheerste de verstaanbaarheid van de woorden.

Edwin liet zijn broer uitrazen, en knikte. Hij had de kracht niet om zich van Lucas’ schouder af te plukken.

Sjoerd zei niets. Zijn ogen stonden vol andere dingen.
Edwin zag wat zijn broer voor Wiet voelde, wat hij nooit voor haar zou gaan voelen, en voelde zich een klootzak. De kamer draaide.

Lucas greep zijn hand beet. Gaf het een kneepje.
Sjoerd sloot met niets ziende ogen de deur. Mompelde iets over het ziekenhuis.

“Hij weet dat hij niet bij Wiet kan, toch?”�

Lucas knikte.

“Wat kunnen we doen?”� vroeg Edwin.

“Niets,”� zei Lucas. Hij zat er verslagen bij. Niet één maar twee beste vrienden in het ziekenhuis. En de realisatie dat er gedeald werd in zijn nachtclub.
Zijn wenkbrauwen hingen laag.

Edwin wikkelde hun handen samen en ging languit op de bank liggen. Verstrengeld lagen ze daar.
De bank was te klein. Te krap. Maar toch vielen hun oogleden dicht.

Emotioneel uitgeput.

Edwin aaide door Lucas’ haar heen, zijn arm over Lucas’ rug geslagen.

--

Daar vond Bianca ze later. Slapend: hand in hand.
Het nieuws dat Wiet wakker was geworden en dat ze zou herstellen lag op haar lippen.

Maar ze kon het niet maken om ze wakker te maken. Ze glimlachte en gaf Edwin een kus op zijn voorhoofd.

Ze zou het later wel vertellen.

--
Eind.

Reacties: