FanFic.nl

Ik heb lef !

Chapter two

Volgens Govert-Jan was diegene dan een slapjanus. Iets wat vlak boven de grond kon en durfde, moest je in de hoogte ook geen probleem opleveren. Hij had zelf geen spatje last van hoogtevrees, zei hij.
'Opschepper!' riep Maaike. Govert-Jan haalde laatdunkend zijn schouders op. Toch vond hij het kennelijk nodig zich te bewijzen, want even later ging hij in de vensterbank zitten. De ramen waren open. We zaten wel vaker in de vensterbank, maar hij zat akelig ver op het randje en hij liet zijn benen aan de verkeerde kant naar beneden bengelen. Ik keek naar beneden en kreeg kriebels in mijn buik bij het idee dat ik daar zo zou zitten. Ons lokaal bevond zich vlak onder het dak - het was half-en-half een zolder - en de tegels van de speelplaats lagen drie verdiepingen lager... Gegarandeerd bijzonder harde tegels. 'Govert-Jan, je bent gek. Kom naar binnen!'
Misschien had hij geluisterd als het niet Maaike was geweest die het zei. Zijn gezicht kreeg dezelfde uitdrukking als dat van mijn kleine broertje als hij niet naar mijn moeder wilt luisteren. Toen vroeg hij treiterend: Vind je het eng?' en hij schoof nog een klein stukje naar buiten. (Hij was overigens wel zo verstandig om zich daarbij met een hand aan de vensterbank binnen vast te houden.)
Maaike hield zich flink. 'Eng? Welnee jongetje, val jij maar lekker dood hoor. Beter jij dan een ander.' Maar ik denk dat ze het wel degelijk eng vond, want ze keek daarna niet meer naar hem.
Govert-Jan zag dat hij de aandacht van de rest had en begon een show. Hij hinkelde in het raam op en neer, speelde op een been staand vliegtuig en deed alsof hij viel. Ik keek ook maar niet meer, want de kriebels in mijn buik bezorgden me slappe benen. Ik ging achter in de klas zitten en hoopte dat de leraar gauw zou komen. Toen ik een stel meisjes hoorde gillen dook ik al ineen. Eigenlijk verwachte ik een doffe klap van diep beneden.

Maar toen zag ik wat er werkelijk aan de hand was: Govert-Jan hing aan de dakgoot!
Ik plaste zowat in mijn broek van schrik. Hij bleef niet rustig hangen ook, maar onder het uitstoten van een Tarzankreet begon hij zich te verplaatsen en lenig als een aap ging hij aan zijn armen langs het raam. Met een soepele beweging slingerde hij zich weer naar binnen en op de vensterbank maakte hij een buiging. Als hij een applaus had verwacht kwam hij er bedrogen uit, want hij werd met gescheld ontvangen. Toch klonk er ook bewondering door in de stemmen die 'Idioot' en 'stommeling' riepen.
De jongens hadden hem natuurlijk wel vaker sterke staaltjes zien uithalen bij gymnastiek, maar dit sloeg echt alles. En Alice was zo'n kalf dat ze hardop zei: 'Je moet toch maar het lef hebben!' Govert-Jan glunderde. Toen verkondigde hij met het oog op Alice eenvoudig:'Iedereen zou het kunnen. Als je maar sterk genoeg bent om aan je armen te hangen.' Kennelijk had dat het uiterste van zijn bescheidenheid gevergd want direkt daaroverheen zei hij:'Maar ja, deze brave jongetjes zijn misschien wat zwakjes.' Bas liet zich op de kast zetten. 'Ik ben sterker dan jij hoor, Goofje-eigendunk. Ik ben alleen niet zo stom als jij.' Govert-Jan smaalde: 'Je durft niet. Jullie durven geen van allen.' En toen gebeurde er iets totaal onverwachts: Remco, die zich nooit erg op de voorgrond drong, riep opeens dat hij het best durfde. 'En ik zal het je laten zien ook, opschepper!' Hij keek even naar Alice en en toen wipte hij het raam in en drie seconden later hing hij aan de dakgoot. We werden allemaal stil. Als er iets met hem zou gebeuren was dat veel erger dan als Govert-Jan gevallen was. Ik dacht aan Remco zoals hij enkele dagen eerder een spreekbeurt had gehouden over paarden. Een beetje nerveus, maar toch hartstikke gaaf. Ik had nog nooit meegemaakt dat een jongen zo over paarden praatte. Ik vond Remco echt heel aardig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.