FanFic.nl

Glee - just another story

[1]

Vanaf de minuut dat ze het vliegtuig uitstapte en het de aankomsthal inliep, was ze al zenuwachtig. Ze zou nu eindelijk achter haar ware identiteit komen, haar echte moeder zien. Haar vader had al haar hele leven alle details over haar moeder verzwegen, maar nu, nu was alles naar buiten gekomen. Haar vader was een week geleden overleden door een ongeluk en had haar een brief achtergelaten met alle informatie. Rustig liep het meisje met lichtbruin krullend haar naar de bagagebanden. Ze beet even op haar lip en keek door het grote glazen raam die de wachthal liet zien. Even dacht ze een glimp van iemand te zien, die haar bekeek, maar het was een jonge vrouw met lang donkerblond haar. Nee, dat was niet haar moeder. Het was dat ze terugkeek naar de band, anders had ze haar koffer gemist. Snel pakte ze de koffer beet en trok ze hem van de band af. Snel reed ze met haar koffer naar de poortjes die naar de wachthal leidde. Rustig liet ze opnieuw haar paspoort zien en mocht ze naar buiten. Ze keek even rond, maar zag nergens een vrouw met kort bruin haar, zoals de vrouw in de mail had beschreven. Er was enkel één iemand die aan de eisen voldeed, maar die stond daar met twee jongens en een kale man. Dus dat leek haar sterk. Rustig bleef ze rondkijken, tot ze plotseling een stem hoorde.
“Lucy? Lucy Thomas?”� vroeg de stem verbaast, waarna het meisje zich omdraaide naar de vrouw. Dus toch, het wat dus toch de vrouw met de twee jongens en de kale man. Snel haalde ze een hand door haar krullende haar.
“Ja, mevrouw.”� Antwoordde Lucy vriendelijk, maar wel nerveus. Dus… Als het goed was, was dit haar moeder. Het was best vreemd. Al jaren had ze gedroomd van de vrouw die haar moeder kon zijn… En nu. Nu stond de vrouw, haar moeder, recht voor haar.
“Ah, kom eens hier meisje! Je bent zo mooi! En zo groot geworden! En zeg maar Carol, meisje!”� zei de vrouw, Carol, opgewonden. Ze gaf Lucy een knuffel en liet haar al gouw weer los. “Dit hier zijn Burt, mijn man, dit is Kurt, zijn zoon.”� Elk stak op het juiste moment zijn hand op. De tweede jongen, met een ietwat verwarde uitdrukking op zijn gezicht, keek het vreemde meisje aan. En op een of andere manier kon Lucy wel een aantal gelijkenissen vinden. Wacht, dat was een grapje zeker… “En dit, dit is Finn.”� Zei Carol, terwijl ze haar hand op de schouder van de lange jongen legde. “Hij is je halfbroer.”� Zei Carol vriendelijk.
“Dus… Dit is Lucy.”� Mompelde Finn, nog steeds met de verwarde blik. “Waarom heb je dat niet eerder verteld?”� vroeg hij. En nu begon ook Lucy zich af te vragen waarom ze überhaupt niet eens wist dat ze een broer had…
“Nou, haar vader en ik besloten om het stil te houden. En aangezien jou vader net gestorven was…”� Carol beet even op haar lip. “Het spijt me Finn. Ik had het je moeten vertellen.”�
“Maar… Ik was al geboren. En toen… Hoe kon ik dat niet weten?!”� vroeg Finn verbaasd.
“Je wist het wel, ik was zwanger en jij wist het. Aan het einde van mijn zwangerschap zei ik je dat het kindje dood was gegaan.”� Er verscheen een klein beetje begrip in de uitdrukking van Finn. “Je weet het weer, niet waar?”�
“Ik hoopte zo dat het een leuk zusje zou worden.”� Zei Finn rustig, “Dat ze ook van sporten zou houden.”�
“Laten we maar gaan.”� Zei de kale man. Zijn zoon, Kurt, leek nogal… Vrouwelijk. Ach, Lucy wist het ook niet precies, ze zag het wel.
“Ja, goed idee.”� Zei Carol snel.



Een dag later liep het bruinharige meisje de school binnen. Al vanaf het eerste moment was ze onzichtbaar voor de andere scholieren. Enkel een paar meisjes in cheerleaderpakjes en hoge staarten merkten haar op, maar het enige wat ze deden was haar arrogant aankijken of tegen haar aanbotsen en haar de schuld ervan geven. Lucy zuchtte even. De bel ging, maar zij had geen idee wat ze in vredesnaam heen moest. De plattegrond van de school was vrij ingewikkeld en tot overmaat van ramp had ze de plattegrond ook nog eens op de kop vast. Natuurlijk. Lucy haalde even een hand door haar lange donkere krullende haren. Ze bekeek de plattegrond opnieuw, ze draaide de plattegrond even om en toen weer terug. Verzonken in gedachten liep ze verder, waardoor er niet veel later een flinke klap ontstond en haar tas en plattegrond op de grond vielen. Ze keek even naar degene waar ze tegenop was gebotst. Hij had een rood met wit jasje met een grote zwarte M aan. Waarschijnlijk een van de sporters. Zijn lichtblonde haren vielen best wel op, maar zijn blauwe ogen waren nog opvallender. Hij glimlachte verontschuldigend naar het donkerharige meisje voor hem.
“Het spijt me!”� zei Lucy snel, straks viel het nog op dat ze de jongen van top tot teen in zich opnam.
“Oh, dat maakt niets uit.”� Zei de jongen grijnzend. “Ben je nieuw?”� vroeg hij toen hij bukte om haar tas en plattegrond op te rapen. En ook op dat moment bukte Lucy om het zelfde te doen.
“Eh, ja.”� Lucy glimlachte even naar de jongen en pakte haar plattegrond, en precies op datzelfde moment pakte ook de blonde jongen de plattegrond op. “Sorry.”� Verontschuldigde Lucy opnieuw toen hun handen elkaar raakten en Lucy haar hand snel wegtrok.
“Niet erg!”� zei de jongen lachend. Hij stond op en gaf de plattegrond en de tas terug aan Lucy, die ook opstond. “Ik ben Sam Evans.”� De jongen stak zijn hand uit.
“Lucy Thomas.”� Zei Lucy vriendelijk terwijl ze zijn hand pakte en even schudde. “Nice to meet you.”�
“Het zelfde geld voor mij.”� Zei Sam vriendelijk. “Dus. Waar moet je naartoe?”�
“Spaans, van mr. Schuester.”� Zei Lucy tegen de jongen. Hij glimlachte en Lucy vroeg zich af waarom.
“Daar moet ik ook heen, dus dat komt wel goed.”� Zei de jongen vriendelijk. En inderdaad, de weg naar het Spaans lokaal was niet heel ver en ze zat al redelijk in de goede richting. Ze kwamen niet veel later aan in het lokaal en de leraar, een nog vrij jonge man, keek ons even verbaast aan. “Mr. Schue? Dit is Lucy Thomas, een nieuwe leerling.”� Zei Sam snel tegen de leraar. De hele klas staarde ons aan en Lucy voelde meteen alweer de zenuwen opkomen. Dat had ze altijd. Als ze voor een grote groep stond, barstte de zenuwen los. En dan vooral als ze je zo aanstaarden. Dat was het ergste van allemaal.
“Lucy Thomas zei je?”� vroeg mr. Schuester, of volgens Sam, mr. Schue. Lucy knikte even snel. “Ah, dat klopt, ga maar zitten. Sam wijst je wel de weg, nietwaar Sam?”� vroeg de leraar. “Blijf na de les maar even zitten.”� Voegde de leraar er nog even aan toe.

Reacties: