FanFic.nl

It's a love story, baby just say yes...

[1]

Die ochtend was duister. Natuurlijk was iedereen binnen, het waaide ongelofelijk hard, het stormde. De regen viel met bakken uit de hemel, alsof onze grootvaders moesten huilen van schaamte. Maar ons maakte het niets uit. Wij waren gelukkig. Op dat grote veld, vol met prachtige bloemen, was er nu niets meer prachtig aan. De bloemen verwelkten enkel elke dag meer. Maar mijn liefde voor haar deed dat niet, het groeide enkel sterker. Ik zou alles voor haar doen, alles. Haar lange, donkerbruine golvende haren vlogen door de wind in het rond. Haar prachtige, glanzende bruine ogen vonden de mijne en zo bleef het tafereel stil staan. Seconden tikten langzaam voorbij, het leken wel uren. Maar niets was meer erg, ik was bij haar. Zij was mijn grote liefde, mijn Eva, mijn Julia, mijn alles… Ik wilde haar niet kwijtraken, enkel omdat onze ouders het er niet mee eens waren. En zodra ik in de ogen van mijn geliefde keek, zag ik de tranen bij haar opkomen.
“Niet huilen.”� Fluisterde ik zachtjes, ik veegde haar tranen weg. Zelfs als ze huilde, was ze prachtig. Ik keek het meisje voor me even aan. “Het komt allemaal goed.”� Rustig sloeg ik mijn armen om haar heen en drukte haar zachtjes dichter tegen me aan.
“Nee, het komt niet goed. Snap je het dan niet?”� Het meisje maakte zich los uit mijn armen. “Het is voorbij… We kunnen zo niet doorgaan. Het is te gevaarlijk.”� Ze slikte even en zuchtte toen triest. “Ik wil niet dat er iets met je gebeurt, snap dat dan.”�
“Mij gebeurt niets. Maak je daar maar geen zorgen om. Waar ik me zorgen om maak… Dat ben jij.”� Ik legde mijn hand op haar zachte wang. Langzaam streelde ik met mijn duim over haar rechterwang en glimlachte bezorgd naar het meisje.
“Als je denkt dat je hem aankan, dan ben je niet goed bij je hoofd.”� Ze beet even voorzichtig op haar lip, alsof ze bang was dat ik plots vreemd zou reageren, maar ik hield mijn mond en bleef haar wang strelen. “Alex, luister. Als hij zijn vrienden er bij haalt, ben je nog lang niet jarig.”�
“Ha, dat klopt!”� Grapte ik, maar het viel niet helemaal goed.
“Stop, dit is doodserieus.”� Het meisje sloeg even boos tegen mijn borst aan, maar dat deed geen zeer. “Je snapt het niet. Ik wil niet dat hij je iets aandoet oké?”�
“Elena, stil maar.”� Suste ik haar zachtjes. Met de hand die daarnet nog op haar wang had gelegen ging ik nu langzaam door haar lange, natte, donkerbruine haar heen. “Het komt goed.”� Het meisje deed een stapje dichterbij, pakte mijn vrije hand en keek even in mijn ogen. Door de storm begon het kouder te worden, door de regen waren we beiden doorweekt, maar dat maakte niets uit. Ik was bij haar. Ze sloeg haar armen om mijn hals, en ik legde beiden handen om haar middel. Ik sloot mijn ogen en voelde haar zachte lippen op de mijne. Dat dit het einde kon betekenen wisten we beiden niet…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.