FanFic.nl

It's a love story, baby just say yes...

[2]

De eerste schooldag was altijd het ergste. De populaire jongens, de populaire meiden, de sporters, de cheerleaders, whatever, allemaal waren ze even erg. En natuurlijk was ik altijd weer opnieuw hun grootste slachtoffer. Ik deed er niets aan, ik kon er niets aan doen. Nee ik was niet rijk, ik was niet populair. Ik droeg bijna nooit mooie kleding. Ik was niet zo. Rustig liep ik het plein op van de school. De nerds werden één voor één in de container gegooid door een aantal sporters, zo rustig mogelijk liep ik er langs. Gelukkig viel ik niet zo op, anders had ik een groot probleem gehad. Ik stapte snel naar binnen en liep naar mijn kluisje. Eerste uur Frans, geen probleem, daar zat ze op een veilige afstand van de sporters en populaire mensen. Ik opende mijn kluisje en bekeek de inhoud daarvan. De gang was vrij druk, jongens, die elkaar aan het plagen waren, meisjes die aan het roddelen waren en wezen naar een paar van de nerds, die natuurlijk er niet helemaal top uitzagen. Ik richtte me weer op mijn kluisje en pakte mijn boeken, notitieblok en etui uit mijn kluis. Ik stopte alles in mijn tas, voelde een windvlaag, gevolgd door een harde klap. Mijn kluisje was dichtgesmeten door een van de sporters. Ik werd tegen de kluisjes aan geduwd en mijn tas werd afgepakt. De tas smeten ze in een van de prullenbakken. Ach, ik was het gewend. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat een van de populairste jongens aan kwam lopen, samen met zijn vriendin, Sarah. De bitch. Ze was de hoofd cheerleader, de opperbitch en het rijkste en populairste meisje van de school. Ze keek even naar Alex en Sarah, die voor haar stopten. Op een of andere manier moest ik in de ogen van Alex blijven kijken, het gebeurde gewoon, het ging automatisch. Vorige week was het me pas echt opgevallen, die grijsblauwe ogen, met een vleugje groen, die zandblonde haren, die wild allerlei kanten op stonden door de natuurlijke slag in zijn haren. Zijn prachtige lichaam dat door het sporten er altijd goed uitzag. Jemig, ik moest hier echt mee ophouden. Ik beet op mijn lip en merkte dat ik angstig begon te worden. Ik had al zo vaak problemen gehad door deze mensen. Alex keek mij even aan, maar wendde toen zijn blik af naar Sarah.
“Laat haar. We komen nog te laat. Ik kan er echt niet nog een onvoldoende bij hebben.”� Zei Alex kalm. “En trouwens, ze heeft al genoeg aan die tas.”�
“We pakken haar wel bij gym.”� Zei Michael Welsh. Ik merkte hoe ik werd losgelaten en dat de anderen allemaal wegliepen. Mijn god, wat haatte ik die mensen. Toch had het me verbaasd dat Alex me niets had aangedaan en me gewoon had laten gaan. Ik viste mijn tas uit de prullenbak en bekeek hem even, bijtend op mijn lip. Gedver. Dan moest ze hem vanmiddag waarschijnlijk weer de hele avond schoon proberen te krijgen. Waarom mocht ze niet gewoon van haar vader naar een andere school? Ja, daar hadden ze geen geld voor. Sinds haar moeder was overleden kregen ze amper meer geld, haar vader was een monteur, maar haar moeder was een artieste geweest. Maar goed, dat kwam nog wel goed. Ik zuchtte en draaide me om. Mijn tas hield ik met één hand vast, ik ging die echt niet over mijn schouder hangen. Ik zuchtte en liep naar het lokaal Engels. Ik stapte naar binnen en keek naar de lerares, die naar de klas gedraaid stond. Ik liep snel naar mijn vaste plaats aan het raam in de rechterhoek van de klas.
“Goedemorgen!”� riep de lerares opgetogen door de klas. “Ik heb een geweldig nieuwtje ontvangen! Natuurlijk is het niemand van jullie ontgaan dat we niet naar Rome gaan dit jaar.”� Een luid boe-geroep onderbrak de lerares even en ik keek geduldig naar de lerares, die er bovenuit probeerde te komen. “Maar, meneer Carter en ik hebben een aantal dingetjes voorgesteld… Rome gaat het niet worden, maar wat dachten jullie van Verona?”� riep de lerares enthousiast. De meesten wisten niet eens waar Verona lag. Allerlei vragen gingen door de klas, maar ik had een kleine glimlach op mijn gezicht. Verona, de stad van Romeo en Julia, de prachtige stad in het noorden van Italië.
“Wat is in vredesnaam Verona?”� vroeg Michael geërgerd. Dat kind had enkel pindahersentjes, maar verder… Ik keek naar de lerares die richting de wereldkaart liep.
“In welk land kun je de stad Verona vinden?”� vroeg de lerares. Een paar mensen staken hun handen op, maar ik niet, ik had daar geen zin in. “Brittany.”�
“Italië, mevrouw.”� Zei het blonde meisje. Brittany was een van de nerds van de klas. Ze had lange blonde vlechten en een klein brilletje. Haar kleding was netjes, beschaafd en ze droeg altijd kleine zwartje schoentjes.
“Dat is juist!”� zei de lerares enthousiast. “Maar… Dan is nog de grote vraag, wí¡í¡r in Italië?”� De lerares keek rond. Er was niemand die zijn of haar hand op stak. “Alexander?”�
“In het Noorden?”� vroeg Alex. Hij gokte maar wat, ten minste, zo deed hij het.
“Precies.”� De lerares glimlachte en keek rond door de klas. “Elena, kun jij ons vertellen wat er zo bekend is aan Verona?”� vroeg de lerares aan mij. Ik beet op mijn lip. Ja, nu moest ik…
“Verona is voornamelijk bekend door het verhaal van Romeo en Julia van Shakespeare. Daar speelde het verhaal zich af. Je hebt daar ook de casa di Giulietta. Dat moet het huis van Julia voorstellen.”� Vertelde ik rustig. Door de klas hoorde je veel gejoel, als nerd enz.
“Rustig!”� riep de lerares boos door de klas. “Ze heeft gelijk, we gaan het vandaag over Shakespeare hebben.”� Dit werd écht een hel tijdens gym.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.