FanFic.nl

Best friends are Forever

6.5: Explain s.v.p.! (Laila)

Stomverbaasd luisterde ik naar de conversatie tussen de twee groepen jongens. Ik kon er niet tegen dat ik niet wist waar het precies overging. Erger nog: ik werd er boos door. Ik doorbrak de stilte op een boze toon. ‘Zo, Kunnen jullie misschien even uitleggen wat hier aan de hand is met al die bloedzuigers, parasieten en honden?’ Ik keek de jongens verwachtingsvol aan. Het stak me dat Embry me niet aankeek. Mijn spaanse opvliegendheid begon op te laaien en ik moest een heleboel moeite doen om niet verder te ratelen in het spaans. Ik balde mijn handen tot vuisten. ‘Want als jullie op deze manier doorgaan gooi ik jullie NU het huis uit.’ Embry’s hoofd schoot omhoog. ‘Laila.’ Hij legde zijn hand op mijn arm en trok me naar zich toe. ‘Toe nou. Het is gewoon een.. Meningsverschil.’ Ik keek hem sarcastisch aan en trok mezelf los. ‘Moet jij eens even goed luisteren Embry Sam Call.’ Ik hoorde zacht gegiegel achter me. ‘Ik herken een leugen van drie kilometer afstand en jij verteld niet de waarheid!’ Ik porde hem op zijn borst met mijn vinger. Hij glimlachte even en keek toen naar de ‘bloedzuigers’. Die knikten en Jacob nam het woord. ‘Nou..’ begon hij ongemakkelijk. ‘Het gaat een beetje raar klinken misschien. Maar wij..’ hij maakte een ons gebaar tussen hem en Embry. ‘Zijn weerwolven. En zij zijn Vampieren.’ Hij wees naar de twee bleke jongens aan de andere kant van de kamer. Stomverbaasd keek ik hem aan en een glimlach verscheen op mijn gezicht. ‘Je maakt een grapje hé?’ grijnsde ik. Maar tot mijn grote verbazing bleef zijn gezicht serieus. ‘Dat was dus geen grapje.’ Mompelde ik zachtjes en keek om naar de rest van de meiden in de kamer. ‘Kun je het bewijzen?’ vroeg Hayden aan Jacob. Hij knikte en wenkte ons naar buiten. Hij sprong de bosjes in en er klonk een zacht gejank vanuit de verte. Ik vestigde mijn aandacht weer op de bomen en twee ogen gloeiden op vanuit het donker. De gedaante stapte verder en er doemde een grote wolf op. Stomverbaasd staarde ik in de grote zwarte ogen van het gigantische beest. ‘Oké Oké! Ik geloof jullie!’ Riep Jennifer terwijl ze naar Emmett toe liep. ‘Maar ik wil geen geruzie in ons huis! Ons huis is onpartijdig.’ Ik voegde daar nog aan toe. ‘Net zo onpartijdig als wij.’ Embry sloot zijn armen om me heen en trok me mee naar het bos. ‘Ik wil even met je praten.’ Verklaarde hij, toen ik hem verbaasd aankeek. Ik volgde hem het donkere bos in.

Een grote boomstam lag op het pad en hij klopte op de plaats naast zich. ‘Dus..’ begon hij. ‘Ben je bang?’ Hij keek me aan met zijn grote bruine puppyogen. Ik giechelde even om die benaming in mijn hoofd. ‘Nee.’ Zei ik daarna, met een heldere stem. Hij glimlachte en pakte me vast. ‘Zeg me alsjeblieft wat je net dacht?’ vroeg hij aarzelend. Ik glimlachte weer en legde het uit. ‘Nou, ik keen in je ogen en toen bedacht ik dat je wel een beetje puppyogen hebt. En aangezien je een grote hond blijkt te zijn.. Vind ik dat die benaming best past.’ Hij rolde met zijn ogen en drukte een kust op mijn wang. ‘Je bent soms best raar.’ Fluisterde hij in mijn oor. ‘Wie is hier een grote puppy?’ pestte ik hem terug. ‘Laila?’ fluisterde hij weer. ‘Ja.’ Fluisterde ik terug. ‘Er is nog iets anders dat je moet weten.’ Ik staarde hem aan. ‘Toen ik jou voor het eerst zag, wist ik meteen dat je van mij was. Dat ik nooit zonder je zou kunnen.’ Ik staarde hem nu aan met uitpuilende ogen. ‘Oh nee, je gaat me niet ten huwelijk vragen hé?’ vroeg ik, bijna bang. Hij lachte luid en pakte mijn handen vast. ‘Laila je bent mijn inprent.’ Mijn mond zakte open en niet begrijpend keek ik hem aan. ‘Als dat alles is?’ Hij aaide me zacht langs mijn wang. ‘Dat betekend dat ik voor altijd alleen maar van jou zal kunnen houden.’ Hij legde de nadruk op altijd en ik besefte dat het geen grapje was. Maar het maakte me niets uit, want hij had bekent dat hij van me hield. Even fronste ik bij die gedachte, ik kende hem maar twee dagen. Dit ging veel te snel. ‘Laila! Praat asjeblieft.’ Smeekte hij me toen hij mijn bezorgde gezicht zag. Hij liet mijn handen los en legde ze om mijn gezicht. Ik was verbaasd dat ze zo zacht aanvoelde, ik had eerder een ruwe textuur verwacht. Hij kuste me zachtjes en ik reageerde verbaasd op zijn lippen. Zijn warmte werd mijn warmte en ik trok hem dichter naar me toe.

Reacties: