FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 4

De ochtendlucht is grijs. Grijs als het beton van de vijf meter hoge muur die de tuin omheint. Wanhopig proberen magere zonnestraaltjes om over het beton het gras in de tuin te bereiken. Het lukt niet. In de grote tuin is geen plant of struik te vinden. Alleen gras. Een lekke voetbal ligt tegen de grauwe muur. Op sommige plaatsen is er op de muur geschreven. In het vale ochtendlicht hokt een groepje jonge jongens bij elkaar. Onuitgeslapen gezichten, sommige nog nat van het douchen. Het gras is op enkele plaatsen weggesleten door de vele voetstappen. De lucht is vochtig van de dauw. De meeste jongens roken een sigaret. De jongsten bedelden bij de ouderen om een haaltje. 'Komen jullie eten, mannen?' zegt een volwassen man in de deuropening. 'Het wordt weer een leuk lange dag.' 'Whollah... vast weer een dag om nooit te vergeten.' Tom rekt zich uit, geeft de jongen naast hem een zacht stompje in z'n zij en loopt naar binnen. 'Handen thuis, Tom', zegt de man. 'Je wordt veel te oud voor dit gedrag.' 'Geintje, man. Geintje', zegt Tom en schuift aan tafel. Het is stil aan de ontbijttafel in afdeling C van 'Oosterdel', de rijksinrichting voor jeugdigen. De enorme huiskamer is kaal en leeg. Een bankstel, een afgesloten kast en een voetbaltafel. En een enorme eettafel voor twaalf personen. Tien puberjongens eten zwijgzaam hun brood. 'Kun jij even verse kaas pakken, Georg?' vraagt Tom aan de man. 'Jij denkt echt dat wij groepsleiders hier jouw personeel zijn he, Tom', zegt Georg grijzend. 'Eet eerst even lekker die ouwe kaas op, anders moeten we die weggooien en dat is ook zonde.' 'Ja, maar daar heeft iedereen met z'n geile vingers aangezeten. Ik wil gewoon lekkere, heerlijke, romige, verse, Hollandse kaas. Vers uit het plastic.' 'Je eet eerst maar die ouwe heerlijke romige kaas op, verwend kereltje.' Niets doet eraan denken dat dit een jeugdgevangenis is. Het lijkt meer een enorm gezin met allemaal zonen.

De groepsleiders aan het hoofdeinde van de tafel zijn een volwassen man en vrouw die beiden veel te jong zijn om de ouders van deze jongens te zijn, maar hen wel corrigeren alsof het hun eigen zonen zijn. De jongens ondergaan het gelaten als een van de twee iets tegen hen zegt. 'Wat staat er op het programma vandaag?' zegt de mannelijke groepsleider. 'Ik mag naar huis, Georg, mijn laatste ontbijtje, spullen pakken en weg ben ik', zegt een grote Antilliaanse jongen. 'Focking mazzelaar, mag ik je sigaretten? Jij kunt toch zo nieuwe kopen', reageert een van de anderen. Tom kijkt uit het raam en sist zachtjes tussen zijn tanden. 'Man... ik moet nog zo lang.' Hij zucht het meer dan hij het zegt. Met lange tanden eet hij een boterham met kaas. Als iedereen klaar is, wordt er een momentje stilte gehouden. Daarna doen de jongens hun corveetaken. De tafel wordt afgeruimd, er wordt afgewassen en afgedroogd. De ene stofzuigt, terwijl de ander de vloer dweilt. Tom moet de toiletten schoonmaken. Geroutineerd haalt hij de borstel door de pot en haalt een doekje over het sanitair. Als de jongens klaar zijn, drommen ze samen rond de groepsleiders om hun rookwaar uit de kast te krijgen. 'Geen extra peuken achteroverdrukken', waarschuwt Georg. 'Ik tel ze na en als ik zie dat je iemand van onder de zestien laat roken, ben je meteen uitgerookt voor vandaag.' De jongens vragen de groepsleider om een vuurtje. 'Niet binnen roken', waarschuwt de groepsleider die hen in de deuropening een vuurtje geeft. De jongens lopen met hun brandende peuk de tuin in. Wanneer ze uitgerookt zijn, zegt Georg, de groepsleider: 'Oke, Ericsson, je kamer schoonmaken. De rest opschieten en zich klaarmaken voor school. En, Ericsson, als je klaar bent, roep me dan even, dan kan ik hem controleren en daarna kun je gaan. En laat ik je hier nooit meer terugzien, want dan ben je echt nog dommer dan ik dacht.' Ericsson lacht zijn tanden bloot. 'Mij zul je hier nooit meer zien, swa, ik zorg er wel voor dat ik hier niet meer beland. Voor mij geen ''Oosterhel'''meer.' 'Komt er vandaag al een nieuwe?' vraagt Tom aan Georg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.