FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 12: Worthless

Zachtjes beet Jayla op haar onderlip. Met duidelijke spijt in haar ogen keek ze naar Rachel, die bewusteloos voor haar lag op de brancard waar ze haar op neer hadden weten te leggen. Waarom was Rachel er een stuk ernstiger aan toe dan zij? Waarom hadden ze Rachel de volle laag gegeven, en niet haar? Kort keek ze naar de nu zacht blauw gekleurde hand van Rachel, voordat ze haar ogen sloot. De mannen hadden geprobeerd om met geweld weg te komen. Rachel, die natuurlijk had besloten om niet te stoppen nu ze al zo ver waren, was in de tegenaanval gegaan, samen met de half uitgeschakelde Burn. Jayla, die zich nog steeds schuldig had gevoeld, had samen met Zero geprobeerd om mee te helpen, wat de situatie uiteindelijk alleen maar slechter had gemaakt. Het was haar schuld dat Rachel linker hand was gebroken. Tenminste, dat was wat de ambulance broeder had geconcludeerd. Verder had Rachel waarschijnlijk een ontelbaar aantal blauwe plekken en kneuzingen. Zelf was ze er een stuk beter aan toe. Ze had een gescheurde lip, en hoogstens een aantal blauwe plekken. Dat was vrijwel niks, toch? Ze had geluk gehad dat ze Zero meer energie had gehad dan Burn; het was grotendeels door hem dat ze er met zo weinig schade vanaf was gekomen. Ze balde haar handen tot vuisten. Waarom had ze Tsubaki niet gewoon Sing kunnen laten gebruiken? Het zou alles in een keer op hebben gelost. Geen gevecht. Geen gewonden. Het was allemaal veel makkelijker geweest. Waarom dacht ze alleen maar achteraf na over dat soort dingen? Ze legde haar armen kruislings over elkaar en kneep in haar bovenarmen. Sinds ze een trainer was geworden had ze nog niks bereikt. Ze had niks goed kunnen doen. Opgeven was op het moment de meest logische keuze, eigenlijk.
“Hé.. Jayla…”� Het was de zachte en vermoeid klinkende stem van Rachel die haar aandacht trok. “Rachel..?”� antwoordde Jayla. Haar stem klonk geknepen en bang, alsof ze verwachtte dat Rachel haar iets aan zou doen. “Hebben we ze gestopt..?”� vroeg Rachel. Twijfelend keek Jayla haar aan. “Ze zijn ontsnapt, maar.. ze hebben de zak achtergelaten,”� antwoordde ze, wijzend op de jutten zak die nu in de hoek van de ambulance lag. Ze had medelijden met de pokémon die er in zat, maar had nog niet gedurfd om te kijken wat er in zat. Hij was niet van haar, dus welk recht had ze om er wel in te kijken? “Ah, dat is goed…”� zuchtte Rachel, en ze sloot haar ogen weer. Het was.. goed? Het was goed dat ze gewond was geraakt? Het was goed dat de daders hadden kunnen ontsnappen? Niet begrijpend keek Jayla naar de glimlach die zich op Rachel’s gezicht had gevormd. Hoe kon ze hier ooit tevreden mee zijn?
“Je weet zeker dat je niet weet wie de daders waren?”� Jayla schudde met haar hoofd. Het was inmiddels al de vijfde keer dat deze vraag haar was gesteld. Terwijl Rachel’s hand werd gespalkt en bedekt met gips, werd zij ondervraagd door een politie agent. Er waren heus niet alleen maar vrouwelijke politie agenten, wat de reclames ook mochten zeggen. “En.. je hebt ook geen flauw idee wat er in de zak zat..?”� vroeg de man deze keer. Jayla schudde opnieuw met haar hoofd. “Nee, meneer. We vermoedden alleen dat er iets levends in de zak zat. Hij bewoog namelijk,”� antwoordde ze. De man keek haar schattend aan, voordat hij besloot dat ze de waarheid sprak, en knikte vervolgens. “Goed dan. Spreek verder met niemand over water is gebeurd, begrepen?”� zei de man. Zijn stem klonk vriendelijk, maar zijn ogen stonden hard en kil. Een discussie was uitgesloten. Wat had er in die zak gezeten? Er niet over mogen praten maakte haar alleen maar meer nieuwsgierig. Jayla knikte als teken dat ze het had begrepen. “Mooi. Je kan nu naar je vriendin toe. Ze zouden nu ook klaar moeten zijn met haar,”� sloot de man het gesprek af.
Zonder nog een woord te zeggen stond Jayla op, en liep de geïmproviseerde verhoor kamer uit. Hadden ze Rachel soms verhoord tijdens het gipsen? Het leek haar sterk. Tenzij de dokter natuurlijk ook een politie agent was. Ah, wat zou het ook. Ze duwde de deur open die naar Rachel’s kamer zou moeten lijden, en keek lichtelijk bezorgd naar de blondine, die zo te zien had besloten dat een hand in het gips niet betekende dat je minder met die arm kon doen. “Zal ik je.. helpen..?”� bood Jayla aan. Rachel schudde met haar hoofd. “Neuh, dat is niet nodig. Dat mn hand gebroken is, betekent niet dat ik niks meer kan,”� sprak ze, om vervolgens op de meest onhandige manier die er maar was haar schoudertas om te doen. Ze had absoluut geen hulp nodig. Het leek alleen maar zo. “Luister.. het spijt me van.. nou ja…”� begon Jayla. Zij was het persoon geweest dat op Rachel’s hand was gestapt. Wat ze ook zou proberen te zeggen, het was haar schuld. “Nah,”� reageerde Rachel, met haar goede hand een wegwerp gebaar makend. “Het was een ongeluk, right? Bovendien hebben we dat kunnen bereiken,”� was haar antwoord, ‘dat’ half fluisterend uitsprekend. Een korte grinnik ontsnapte uit Rachel’s mond. Jayla kon alleen maar vaagjes grijnzen. Voor haar was spreken over wat er was gebeurd dus ook taboe. En dat was, natuurlijk, ook gewoon hilarisch voor haar, op de een of andere manier.
“Ik ben een waardeloze trainer..”� zuchtte Jayla toen ze eenmaal de ziekenboeg uit waren. Rachel keek haar vragend aan. “Ik kon niet eens iets doen toen die mannen onze richting op kwamen… ik was niet meer dan een blok aan je been.”� Zachtjes beet Jayla op haar onderlip. Het klonk zelfs nog erger als ze het hardop zij. Rachel schoot in de lach. “Baka…”� grinnikte ze. Jayla keek haar vragend aan. Baka..? “Idioot,”� herhaalde Rachel, “je bent geen waardeloze trainer. Dat heb je bewezen door het gevecht alsnog aan te gaan. Je bent een beginnende trainer. Dat is iets heel anders.”� Jayla begon te fronsen. “Maar.. jij bent ook een beginnende trainer!”� protesteerde ze. Rachel schudde met haar hoofd. “Als ik een beginnende trainer was geweest, had ik meegedaan aan die wedstrijd. Ik ben al een trainer voor een half jaar. Je bent heus niet de eerste beginnende trainer die zich waardeloos voelt.”� Jayla knikte. Het zware, drukkende en teleurstellende gevoel verdween langzaam.

Reacties: