FanFic.nl

Bad boys for life.

hoofdstuk 7

Die is volgeschreven met stift en krassen.

'Fuck oostehel'

'DUSHI, I LOVE YOU FOREVER AND EVER'

'Get rich or die trying'

Gedachteloos probeert Tom iets in de muur te krassen. De muur is veel te hard voor zijn nagel. Hij kijkt rond of hij iets scherps kan vinden, maar de afzonderingscel is op de matras en het papieren bekertje na leeg. De ramen zijn van dik kogelvrij glas, het toilet is van onbuigbaar staal, de muren en de grond zijn van een soort glad bespoten beton. Tom maakt zijn vinger nat en schrijft met grote letters op de muur: 'DA PIMP WAS HERE!' Het droogt al op als hij terug op zijn matras stapt. Wanneer Tom de deken over zijn hoofd trekt, zijn de letters al niet meer te zien. Even later is hij weer in een diepe slaap.

'Tom, kun je even wakker worden?' Hij herkent de stem van zijn psychologe. Met nog een wit gezicht van de slaap gaat Tom rechtop zitten. Hij rilt even als hij de deken om zich heen trekt. Voorzichtig pakt hij het papieren bekertje met thee en het broodje dat hem wordt aangereikt. 'Goedemorgen, man. Is het niet helemaal goed gegaan gister?' Tom geeft antwoord op de vragen die zij hem stelt. Hij dreunt de antwoorden op die van hem verwacht worden, zonder de vragen op het schoolbord te hoeven zien. Zo vaak is hij hier al geweest, zo vaak heeft hij het ritueel al doorlopen. Hij kent de vragen, hij kent de antwoorden. Hij weet precies wat hij moet zeggen om zo snel mogelijk terug te kunnen naar de afdeling. 'Ik had me moeten beheersen, mevrouw. Dat had niet mogen gebeuren.' De psychologe zucht. 'Tom, Tom, Tom. Wat moeten we met jou? Doe dat toch niet, man. Hier ben je echt te oud voor geworden.' Even verliest Tom zijn zelfbeheersing. 'Ik kan niet meer. Ik zit al vier jaar vast. En waarom? Nou heb ik weer verlenging gekregen en moet ik nog een keer zestien maanden. Ik leer hier niks. Al die focking kleuters hier. Ik word er doodziek van, mevrouw, doodziek.' 'Tom, ik weet het en ik vind het ook hartstikke vervelend voor je. Maar als de rechter heeft beslist dat jij verlenging nodig hebt, kan niemand daar wat aan doen. Dan moet jij proberen die tijd zo nuttig mogelijk te gebruiken in plaats van het iedere keer tot zulke incidenten te laten komen. Daar schiet jij niks mee op. Het maakt andere jongens bang en niemand wordt er wijzer van.' Tom zucht en knikt. Hij kijkt naar de grond. 'Oke, ben je weer gekalmeerd? Kijk me eens aan... Aankleden dan en terug naar je afdeling.

Buiten is het fris. De grauwe ochtendmis die vaak over het gebouw hangt, is opgetrokken. Een zonnetje straalt voorzichtig over de jeugdinrichting. In de verte fluit een vogel. 'Is er al een nieuwe?' vraagt Tom aan Georg. 'Yep, wel een aardige gozer. geloof ik.' 'Wat is 't? Mocro, Antilliaan, Turk?' 'Nee', grijnst Georg. ''t Is een doodordinaire Nederlander. Bill heet-ie.' 'Aaah mee, niet weer zo'n Kaas, gaan we in het weekend weer bloemkool nassen.' Georg lacht en geeft Tom een duw tegen z'n schouder. 'Tegen racisme was jij toch?' 'Ja, maar ook tegen jullie kaaskoppen, jullie houden me vast.' 'Jij hebt er zelf voor gezorgd dat je vastzit, vriend, wij niet.' 'Ach man, laat ook maar.'

Op de afdeling zit een jongen op de bank. Hij straalt langs alle kanten uit dat hij zich niet op zijn gemak voelt. Zijn haar zit in de war en zijn gezicht zit vol met puisten. 'Stel je even voor, Tom', zegt Georg. Tom geeft een slap handje en vraagt of hij naar zijn kamer mag. 'Je mag na het eten naar je kamer , niet nu. Laat Bill de afdeling maar even zien.' Als een geroutineerde gids leidt Tom Bill door de afdeling. 'Dit is de huiskamer. We zitten hier met z'n tienen. Iedere week komt en gaat er wel iemand. De meesten zijn hartstikke lijp.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.