FanFic.nl

Unexpected Friendship

70. Christmas, Discovery and Dragons

Monika's P.O.V.

Ik stond plotseling naast Yvonne, ik keek haar vragend aan. Ze merkte niet dat ik haar vaag zat aan te staren. "Oeps. Sorry, ik had dat niet moeten doen." Lachte Yvonne. "Wat moeten doen?" Vroeg ik verbaast. "Wat doe ik hier, het ene moment ben ik op de leerlingenkamer van huffelpuff en het andere moment ben ik hier." Kwam er verward bij me uit. "Oh, ja… Eh… ik heb de Amnesia spreuk op je uitgeoefend." Zei Yvonne een beetje schuldig, maar toch met een beetje gegiechel erin. "Maar dat zouden we toch morgen pas doen?" Vroeg ik verbaasd toen ik serieus naar haar keek, maar ze keek me nog steeds aan alsof ze me stiekem uit zat te lachen. "Dat is het punt, het is al morgen en ik heb je geheugen gewist." Ik keek haar nog steeds verrast aan. Ik keek om me heen en zag alleen een paar mensen buiten staan, waaronder Fred en George, Xavier, Tom, Leona, Mateusz, Lars, Denny en Yvonne die me nog steeds een beetje zat uit te lachen. "Moontje, ik denk dat je een koekje van eigen deeg hebt gekregen." Zeiden George en Fred in koor. Ik wist wat ze bedoelde, mijn geheugen was wel gewist, maar dat vergeet ik niet. De Halloween-avond toen ik zat te ruziën met Stella, had ik haar geheugen gewist. En ik had de tweeling bedreigd om het ook te doen bij hun. Ze hadden gelijk, ik kreeg een koekje van eigen deeg.

De kerstvakantie was begonnen, ik had op Zweinstein van iedereen afscheid genomen. Ik ging ze zeker missen, vooral de Huffelpuffers en mijn goede vrienden, ze voelde aan als een tweede familie. Thuis aangekomen knuffelde ik mijn ouders, maar vooral mijn moeder heel vaak, omdat we een goede band hadden. Ik miste mijn kamer en ging op mijn bed rusten. Ik zuchtte van blijdschap en rook aan mijn frisse dekbed, waar sterretjes op zaten. Ik had niet zo veel heimwee, maar ik had het leven hier nu wel gemist. Mijn moeder had lekker gekookt die avond, we hadden haar lekkere gerechten gemist. En vooral met kerst had ze lekker gekookt. Na de eerste kerstdag ging ik naar Leona toe, Leona vond het jammer dat ik niet eerder kon komen. Ze had gerekend dat ik er op kerstavond en eerste kerstdag al bij haar zou zijn. Die morgen ging ik met de haard naar Leona. Ik herinnerde dat ik wat groen spul moest meenemen, de laatste keer dat ik met de haard reisde was toen ik naar Zweinsveld ging. Aangekomen bij Leona, zat ik helemaal onder het roet. Ik zag Leona met een grijns, ik wist niet of ze me blij was te zien met haar grijns of zat ze me nou uit te lachen. Ze nam mijn koffer over en we liepen naar haar kamer, ondertussen zaten we gezellig te kletsen, wat we tot nu toe hadden meegemaakt tijdens de vakantie. Ik zei dat Tom een keer langs was gekomen tijdens de eerste kerstdag. Ze keek me nieuwsgierig aan, maar hij kwam gewoon als vriend. Leona giechelde, maar ik keek haar serieus aan. En daarna hield ik het niet meer vol en lachte ik ook. Leona vertelde me ook dat een van haar beste vriendinnen ook een heks was, wat ik helemaal geweldig vond. Ik herinnerde me het weer, wanneer Lili en ik erachter kwamen dat we heksen waren. Die vriendin kon het ook heel goed vinden met Percy, waardoor Leona en ik een plannetje gingen verzinnen, om hun te koppelen. We kletsten nog gezellig door, totdat haar moeder bij de deuropening stond. Ze nam ons mee naar Londen voor een gezellig meidenuitje. De uren gingen snel voorbij, we hadden veel geshopt, realiseerde we toen we weer bij Leona's huis waren. Ik had nog cadeautjes meegenomen en gekocht, want ik had kerstavond niet bij Leona gevierd. Leona zei dat ze kerstavond bij de Wemels had gevierd, maar dat we de tweede kerstdag ook bij de Wemels zouden vieren. Mevrouw Wemel had echt te veel gekookt, waardoor ze steeds mensen ging uitnodigen. De moeder van Leona vond het toch gezellig bij de Wemels, dus dat kwam goed uit. Maar ik, ik wist niet of ik wel bij George in de buurt wou zijn. Hij was nog steeds kwaad op mij, dat ik Carlo had vergeven. Ja. Leona zei dat hij me leuk vond. En ja. Ik vind hem ook wel leuk. Maar misschien komt alles nog wel goed. Het is kerst, er kunnen mooie dingen gebeuren.

Die avond liep ik met de familie Stokbroeks naar de Wemels. Bij de deur opening zag ik George meteen.
"Oh nee." Zei ik tegen mezelf. Leona liep naast me en keek me vragend aan, ze volgde mijn blik en zag naar wie ik zat te staren.
"Wat is er?" Vroeg ze.
"Ik dacht dat ik het zou aan kunnen om hem te zien, maar dat kan ik niet." Zei ik verdrietig.
"Wat is er dan?" Vroeg Leona door. We kwamen bij de deuropening van de Wemels.
"Niks." En ik keek George aan. Percy hielp Leona met haar jas uitdoen. En maar natuurlijk George mij.
"Plannen ze dit of zo?" Gromde ik tegen mezelf. George keek verward, maar moest een beetje om me lachen. Dat deed hij altijd, als ik kwaad tegen mezelf aan het praten was. "Dankje." Zei ik tegen George en we keken elkaar voor 5 seconden recht in de ogen.
"Ik Eh…" En ik wees met mijn wijsvinger richting de woonkamer, waarna ik weg was. Ik liep snel weg, want ik had geen zin om met hem te kletsen, dat zou zo ongemakkelijk worden. Ik plofte neer op een bank, die heel erg lekker zat. Ik deed even mijn ogen dicht, het zou zo makkelijk zijn om even te slapen, de bank deed het erom. Ik deed weer mijn ogen open en zag een oudere versie van Fred en George naast me ploffen. Ik keek verward.
"Wie ben jij?" Vroeg ik nieuwsgierig, maar wel een beetje vrolijk.
"Ik? Ik ben Charlie Wemel!" Zei hij trots en grappig en we moesten beiden lachen.
"Nu zie ik waar de tweeling hun humor van hebben, maar dat kan ook van jullie vader zijn." Lachte ik. Hij had een boek bij zich. Die ik oppakte.
"Hmm, dus jij houdt van draken?" Er stond een draak op de voorkant, met de titel Meester van de Draken. Hij knikte en pakte het boek van me over en liet me er een paar zien. Na het hele gesprek wist ik nu meer van draken, dan ik ooit in een les van verzorging van Fabeldieren zou leren. Hij vertelde me dat hij ook op Zweinstein zat, maar ik had hem nooit gezien. Hij zat in het 7e jaar. Hierna wilde hij heel graag met draken gaan werken, en leren over draken. Maar als het aan mij lag, wist hij al kei veel over draken. Toen hij het boek opende las hij het niet voor, want hij keek maar af en toe op de bladzijde, wat ik heel knap vond. Even later ging Charlie even wat eten pakken. Ik keek de kamer rond en zag Leona en Mateusz boos naar elkaar kijken, alsof ze zaten te ruziën. Misschien was er gewoon een miscommunicatie, want waarom zouden die twee ruzie hebben. Charlie kwam terug en hij had ook wat voor mij meegenomen. We kletsten verder en de avond ging snel voorbij. Perkamentus die had me mijn medicijnen meegegeven, voor de black-outs en om de amnesia spreuk op te voeren. Ik ging slapen, het dromen ging snel.

Ik stond samen met Yvonne buiten. Ze probeerde de amnesia spreuk uit te spreken op een kussen. Ik herinner me dat ik degene hoorde die op de 7e verdieping was. Maar er waren maar een paar mensen buiten. Zoals ik me die dag herinner waren Fred en George, Xavier, Tom, Leona, Mateusz, Lars, Denny en Yvonne er.

Maar dan. Dat betekent dat een van hun op de 7e verdieping was. Nou Leona en Yvonne kunnen het niet zijn, want het was een jongen. Dus een van de jongens was het, die me gevolgd had naar de 7e verdieping, die me bewusteloos had gevonden. Die Lili en Yvonne had gewaarschuwd. Fred… George… Xavier… Tom… Lars… Denny… Mateusz… Waarom herkende ik hun stem niet eerder? Wie van de zeven zou het zijn? Ik werd opeens wakker geschud.
"Moonzzz! Kom op, Moonzzz! Wakker Worden!" Schreeuwde Leona. Het was 6 uur. "Waarom staan we ook alweer zo vroeg op?" Vroeg ik me af, en strekte me uit.
Ik keek haar aan, ik zag haar lippen wel bewegen. Maar ik zat met mijn gedachten ergens anders. Ik moet en zal er achter komen wie er op de 7e verdieping was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.