FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 8

Hier hangende corveelijsren. Welke kamer heb je, die van Ericsson?' 'Kamer vijf, geloof ik', zegt Bill. 'O, dat is die van Ericsson, naast de mijne. Nou, kijk hier,' zegt Tom, terwijl hij op het prikbord een lijst aanwijst, 'hier staat wat je moet doen. Jij bent kamer wijf, dus vandaag moet je stofzuigen. Je hebt mazzel. Dat moet altijd 's morgens, dus dat is al gebeuerd.' Tom wijst naar het kantoor waar Georg aan het bellen is. 'Dat is het kantoor, daar mag je alleen met toestemming van de leiding komen. Als ze niet opletten, kun je er even snel binnen sneaken om sigaretten of zo te naaien.' Bill grijnst even. 'De rest van de deuren zit hier allemaal op slot. Daar is de plee en de telefoon. Daar is de keuken en daar is de privilegekamer.' 'De wat voor kamer?' vraagt Bill. 'De privilegekamer. Als je je braaf en netjes gedraagt, krijg je privileges. Dan mag je op de spelcomputer en zo. Als je loopt te eikelen, mag je niks. Schoon linnengoed kun je uit die kast halen, vies linnengoed moet in de wasmand. Je moet je eigen kleren wassen op je wasdag. Die hangt daar naast de corveelijst. En bladieblie bladiebla... verder zoek je het maar uit.' Tom laat zich op de bank ploffen. Hij rekt zich uit en gaapt langdurig. 'Hoe heette jij ookalweer?' 'Bill Kaulitz.' 'En waarom ben je hier?' 'Dat mag ik niet zeggen.' 'Van wie niet?' 'Van die mensen hier.' 'Heb je beperking?' 'Heb ik wat?' 'Beperking. Dat je van de rechter niks mag zeggen en geen tv mag en zo, en geen bezoek mag ontvangen.' 'Nee, daar heeft hij niks over gezegd.' 'Dan kun je toch gewoon zeggen waarvoor je zit?' 'Waarom zit jij dan?' vraagt Bill. 'Ik heb op mijn dertiende een maatregel gekregen', zegt Tom, 'omdat ik iemand bedreigd zou hebben. Dat was niet zo, maar dat gelooft toch niemand. We hadden met een paar vrienden iemand z'n scooter genakt en toen zeiden ze dat ik had gezegd dat ik hem dood zou maken.

Dat was niet zo, nou ja, misschien een beetje. Je weet wel, stoere jongenspraat als je dertien bent.' Tom grijnst even. 'Maar de rechter vond dat ik een ontwikkkelingsstoornis had en beweerde dat ik een psychopaat zou worden. Echt een hoop gelul om niks. Wat weten zij nou van het leven op straat, met hun nette pakkies. Altijd o zo keurig geleefd, goeie school gehad, goeie ouders, goeie carrière en dan mij gaan vertellen hoe ik moet leven. Ze weten niks van het leven op straat. Maar ik kreeg wel een pij. Weet je wat dat is, een pij? Jeugd tbs. Moet je gedwongen worden behandeld, of je nou wil of niet en je komt pas vrij als ze vinden dat je veranderd bent. En ik kreeg ook onmiddellijk de maximale variant. Vanwege mijn zogenaamde psychische stoornis. Ja, ja. Zes jaar. Lekker hoorrr.' Hij laat de r overdreven lang door zijn mond rollen. 'En nu kijken ze om de twee jaar of ik voldoende veranderd ben. Ik zit in m'n focking vierde jaar en moet nog minstens een anderhalf jaar. Dus mij maken ze niet meer gek. Ik zit mijn tijd uit en pas me aan. Als ik een beetje m'n best doe, kom ik over een paar maanden in aanmerking voor verlof. En als ik op verlof kan, ben ik weg. Ze zoeken het maar uit.' 'Waar wil je heen dan? Denk je dat ze je zomaar laten gaan? Ze zijn niet gek. Dat je vlucht, accepteert de politie toch nooit. Ze blijven je echt wel zoeken. En dan kun je zeker blijven zitten tot je eenentwintigste, of weet ik hoeveel jaar, als ze je pakken.' 'Whollah, mij krijgen ze niet meer. Ik koop een pipa, doe een paar robba's en weg is Tom om nooit meer terug te komen.' Bill trekt zijn wenkbrauwen op, terwijl hij Tom aankijkt. 'Echt man, ik ga naar mijn familie in Spanje en kom nooit meer terug. Mijn neven daar helpen me wel...' Tom gaat staan en trekt zijn broek recht. Hij kijkt in het raam of zijn haar goed zit en schudt het in model. Hij wiebelt heen ene weer van zijn ene veen op het andere. 'Maar zeg 'es, wat heb jij uitgevreten?' Ik weet nu nog altijd niet waarvoor jij zit.' 'Ik mag het niet zeggen', zegt Bill, terwijl hij opstaat en naar het toilet loopt. 'De deur zit op slot, ouwe, je moet hier vragen of je mag piesen.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.